Του Νικήτα Φεσσά
Έχω δει πράγματα που εσείς οι άνθρωποι δεν θα πιστεύατε. Πολεμικά διαστημόπλοια στις φλόγες πάνω στον ώμο του Ωρίωνα. Είδα ακτίνες C να λάμπουν στο σκοτάδι κοντά στην Πύλη Tannhäuser. Όλες αυτές οι στιγμές θα χαθούν στο χρόνο, σαν δάκρυα στη βροχή. Ώρα να πεθάνω.
Μια ατάκα ενός χαρακτήρα για τα πράγματα που θα έχει δει ο πατέρας του πρωταγωνιστή στη νέα ταινία του James Gray, έφερε στο μυαλό μου το διάσημο μονόλογο από το Blade Runner, του Ridley Scott.
Στην ταινία του Gray, κουλ αστροναύτης και παράλληλα βασανισμένος Οιδιπόδειος ήρωας με τη μορφή του Brad Pitt αναλαμβάνει αποστολή με σκοπό τη σωτηρία της ανθρωπότητας, αλλά και τα άλυτα θεματάκια που έχει με τον πατέρα του, επίσης αστροναύτη (στο ρόλο ο Tommy Lee Jones). Ο τελευταίος, ένας θρύλος στο επάγγελμά του, φαινομενικά εγκατέλειψε την αποστολή του, την οικογένειά του, και τα εγκόσμια πριν από αρκετά χρόνια, αλλά ενώ όλοι τον νόμιζαν νεκρό, μάλλον έχει ξεμείνει κάπου κοντά στον Ποσειδώνα, σε σκάφος-φάντασμα. O συγκεκριμένος χαρακτήρας, θα τολμήσω να πω χωρίς καμιά διάθεση προσβολής προς τους οικείους του, μου θύμισε κάτι από την ιστορία του Λιαντίνη.
Μια μίξη Interstellar (έχουν τον ίδιο κινηματογραφιστή), του τεχνικού επιτεύγματος του Gravity, της στωικής/φιλοσοφικής απεικόνισης του Neil Armstrong στο First Man, κάτι από Solaris, εικονογραφία από το 2001: A Space Odyssey, η ιδέα του Event Horizon και του υποτιμημένου Sunshine του Danny Boyle, ένας συνδυασμός της ανθρωποκεντρικής προσέγγισης της σειράς The First (Hulu) με κάτι από το The Expanse (Netflix), νύξεις στην πλοκή του Apocalypse Now και της Καρδιάς του Σκότους, μαζί με έναν, ενίοτε αχρείαστο, εσωτερικό, λυρικό μονόλογο του πρωταγωνιστή, και σάουντρακ από τον Max Richter, η ταινία του καλού σκηνοθέτη James Gray (βλ. Two Lovers, και το αδικημένο The Lost City of Z), αν και πολύ εντυπωσιακή οπτικά, είναι λιγότερο διαστημικό έπος, και περισσότερο εσωτερικό, υπαρξιακό ταξίδι αναζήτησης.
Πολύ καλός ο Brad Pitt, γεμίζει την οθόνη με το χάρισμα του σταρ που διαθέτει, υποδυόμενος ένα χαρακτήρα και δίνοντας μια performance εν πολλοίς στον αντίποδα αυτών που είδαμε από εκείνον στην τελευταία ταινία του Tarantino.
Σε έναν φευγαλέο, βωβό ρόλο η Liv Tyler (βλ. το διαστημικό blockbuster Armageddon).
Επίσης σε δεύτερο ρόλο ο Donald Sutherland, που πριν από μια εικοσαετία είχε συναντηθεί με τον Jones στο Space Cowboys (και εκεί έπαιζαν τους αστροναύτες).
Εναλλακτικός τίτλος: O Άμλετ της Σελήνης
Βαθμολογία 4/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία