Από τον Νίκο Νικολέτο
Έγειρε πίσω το κεφάλι και αναστέναξε, κοιτώντας το φεγγάρι.
Το φεγγάρι έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει σε στιγμές βιωμένες και μη.
Το ανεπαίσθητο αεράκι φάνηκε σα χάδι στα μαλλιά της,
στο λαιμό,
στο στήθος,
στο πρόσωπό της.
Έντρομη σηκώθηκε ευθύς, έκλεισε το παράθυρο με μανία,
έκρυψε με τις μαύρες κουρτίνες την προβολή του φεγγαριού, που θα λέγε κανείς πώς μονάχα αυτή κοιτούσε απόψε,
και άναψε ένα αποτσίγαρο.
Ένιωθε τα άψυχα αντικείμενα να την περιγελούν μα εκείνη απόρησε,
και έπειτα από ένα κουρασμένο πετάρισμα των φρυδιών αποκοιμήθηκε.
Αλλά το φεγγάρι ήταν εκεί, πεισματικά, συνέχιζε να καθρεπτίζει τις ψυχές αυτών που το καλούν..