Απόψεις

Αυτή η παγκόσμια ημέρα, δεν είναι παγκόσμια.

By Έφη Παρασκευοπούλου

March 08, 2016

Aπό την Έφη Παρασκευοπούλου

 

(Πηγή:Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης,έρευνα Νοεμβρίου,2015)

Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Της γυναίκας που πριν 159 χρόνια διεκδίκησε καλύτερες συνθήκες εργασίας,όμοιες με αυτές των ανδρών,και ακόμα δεν τις έχει αποκτήσει.Της γυναίκας που βιάζεται καθημερινά από έναν σύντροφο που δεν έχει επιλέξει.

 

Της γυναίκας που αναγκάζεται να ακρωτηριάσει,να αυξήσει,να μειώσει,να αποχρωματίσει,να τροποποιήσει κομμάτια του σώματός της ,κυνηγημένη μονίμως από ανδρικής σύλληψης πρότυπα του επιθυμητού – κυνηγημένη μονίμως από το φόβο της απόρριψης και της ενδεχόμενης ανεπάρκειας. Των – σύμφωνα με εκτιμήσεις της STOP NOW-Stop trafficking of people οργάνωσης- 200.000 γυναικών που έχουν πέσει θύματα σωματεμπορίας/εξαναγκαστικής πορνείας στη χώρα μας τα τελευταία 15 χρόνια. Των γυναικών που ανά 45 δευτερόλεπτα βιάζονται στις Η.Π.Α. , και ενοχικά το αποκρύπτουν σε ποσοστό 60%. Γιατί “αν δεν είχα βάλει εκείνο το ρούχο,αν δεν είχα περάσει από το σκοτεινό δρόμο,αν δεν τον είχα κοιτάξει έτσι,αν δεν είχα βαφτεί,αν δεν είχα πιεί”. Tων 300.000 γυναικών που βιάζονται κάθε χρόνο στην Αφρική. Των 4.500 γυναικών που κάθε χρόνο βιάζονται στη χώρα μας,πάνω από διακόσιες από το οικογενειακό τους περιβάλλον,και καταφέρνουν να το καταγγείλουν σε ποσοστό 6%, επιτυγχάνοντας καταδίκη του βιαστή σε ποσοστό μικρότερο του 0,5%. Η σημερινή ημέρα δεν είναι γιορτινή. Η σημερινή ημέρα είναι μια υπενθύμιση της πατριαρχίας. Της χαριστικής κίνησης των κακοποιητικών κοινωνιών στις οποίες ζούμε,να μας παραχωρήσουν μια εικοσιτετράωρη φαντασίωση πως κινούμαστε ως ίσες ανάμεσα στους άνδρες.

 

Η σημερινή ημέρα είναι η απόδειξη πως ακόμα και τώρα αντιμετωπιζόμαστε ως κατώτερες. Κατώτερες από τον άνδρα. Τον άνδρα που σήμερα εύχεται “χρόνια πολλά” και αύριο θα χειροδικήσει. Τον άνδρα που σήμερα πηγαίνει λουλούδια και αύριο απαιτεί ένα παράλογο είδος αυταρχικού σεβασμού,τον οποίο ποτέ δεν κέρδισε,αλλά θεωρεί πως αξίζει γιατί έτυχε να γεννηθεί σε γαλάζιες κουβέρτες. Τον άνδρα που πάει σοκολατάκια στη γραμματέα του σήμερα,γιατί αύριο σκοπεύει να τη θωπεύσει,”ίσως να του κάτσει,ποιος ξέρει,έχει κι αυτή ανάγκη τη δουλειά,δε θα πει όχι. Κι αν πει όχι,θα την απολύσει”. Τον άνδρα που σήμερα θα αφήσει την κόρη του να βγει με τις φίλες της για να γιορτάσει,και αύριο δε θα την αφήσει να βγει γιατί δε συμφωνεί με τα ρούχα που διάλεξε,και ποιος στα πήρε αυτά,τέτοιες μαλακίες κάνει η μάνα σου,αλλά βέβαια,ξέρει αυτή,πως με τύλιξε και κατάντησα εδώ με εσάς,και σε δυο χρόνια όχι δε θα πας σε εκείνη τη σχολή,εκεί πάνε άντρες,τι κόρη γέννησα,γιατί μου έφερες αυτόν το μαλάκα στο σπίτι,ποιον ρώτησες,άμα νομίζεις πως μεγάλωσες τόσο επειδή είσαι ενήλικη τότε ξέχνα με μια και καλή,τι κάνετε τόσο καιρό,σε έχει εκθέσει,παντρέψου επιτέλους,να τον ακούς γιατί αυτός θα σε κάνει μάνα,της μάνας του το όνομα θα μπει,μη φύγεις για έναν τσακωμό,να,κι εγώ με τη μάνα σου είχαμε τις στιγμές μας,τι έπαθε,έπαθε κάτι,κοίτα,βασίλισσα την έχω,μάζεψε το μυαλό σου και κράτα το σπίτι σου,ποιος θα σε πάρει με δυο παιδιά,μην είσαι χαζή,μεγάλωσες επιτέλους,μη θυμώνεις πια με όλα,άντρας είναι. Ανάμεσα σε αυτούς θα βγούμε απόψε,βαμμένες και ντυμένες,υποψήφια θύματα παρενόχλησης,κατώτερες από αυτούς.

 

Η σημερινή ημέρα είναι υπενθύμιση για την αναγκαιότητα της διεκδίκησης και της διαφύλαξης των δικαιωμάτων μας. Δε χρειαζόμαστε τη διεκδίκηση μιας παγκόσμιας ημέρας.

 

Χρειαζόμαστε τη διεκδίκηση της ίδιας μας της ζωής.