Από την Μαρία Σταυροπούλου
Παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς σήμερα. Σε κάποιους ίσως να ακούγεται γλυκανάλατο ή έστω χλιαρά ρομαντικό. Παγκόσμια ημέρα αγκαλιάς, πφφφ ποιος έχει όρεξη για τέτοια πράγματα τώρα; Βασικά εγώ θεωρώ γλυκανάλατο το ότι υπάρχουν παγκόσμιες ημέρες για αυτονόητα πράγματα. Είναι σαν να μας υπενθυμίζουν τις υποχρεώσεις μας. Και καταλαβαίνετε τι εννοώ λέγοντας υποχρεώσεις, όλα αυτά που μας καθιστούν νομοταγείς πολίτες της παλιοκοινωνίας που ζούμε.
Το ότι φτάσαμε όμως στο σημείο να μας υπενθυμίζουν την ημέρα της μητέρας, του πατέρα, της αγκαλιάς, του φιλιού, του έρωτα κτλ κτλ, δεν μπορώ να το χωνέψω. Χρειαζόμαστε δηλαδή μιαν ευκαιρία για να γιορτάσουμε τι; Το ότι έχουμε οικογένεια; Ασχέτως αν την αποδεχόμαστε ή όχι. Το ότι οφείλουμε να δείχνουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν; Το ότι υπάρχουμε; Το ότι έχουμε ανάγκες;
Μα ναι, η αγκαλιά αποτελεί ανάγκη πέραν της ευχαρίστησης που προσφέρει και είναι και θεραπευτική. Σύμφωνα με έρευνες η αγκαλιά νικά την κατάθλιψη, μειώνει το στρες, τονώνει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, κρατά υγιή την καρδιά, βοηθά τις σχέσεις μας, τονώνει την αυτοπεποίθησή μας, βοηθά το νευρικό σύστημα, μειώνει την αρτηριακή πίεση, μας μαθαίνει να δίνουμε και να παίρνουμε, μειώνει το συναίσθημα της μοναξιάς, μειώνει τους φόβους μας, βελτιώνει την σεξουαλική μας ζωή, αυξάνει τη συμπόνια και την κατανόηση, μας χαλαρώνει, μας απελευθερώνει. Επίσης, όλοι αυτοί οι ερευνητές που τα ξέρουν καλύτερα όλα τούτα λένε ότι χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 αγκαλιές για να συντηρηθούμε και 12 αγκαλιές για να αναπτυχθούμε. Θα μου πείτε και πώς επιβιώνουμε όταν δεν τις έχουμε; Ε, έχουμε μάθει πια από τύχη να ζούμε. Κάφκα, μεταμόρφωση, κατσαρίδες…καταλαβαίνετε θαρρώ.
Επανέρχομαι. Ναι, καλά διαβάσατε όλα αυτά τα κάνει η αγκαλιά όταν εμπεριέχει αγάπη και κατανόηση. Και από εκεί είναι που ξεκινάνε όλα, από την αγάπη. Από την αγάπη που αν δεν την έχουμε πάρει δεν μπορούμε να την δώσουμε ή δεν ξέρουμε το πώς να την προσφέρουμε. Άρα όλα ξεκινάμε από εμάς. Από τον έρμο τον εαυτό μας που τον περιφέρουμε ολημερίς χωρίς ενίοτε να ξέρουμε τι να τον κάνουμε ή που να τον αποθέσουμε να αναυπαθεί. Δύσκολες και άνισες μάχες με τον έσω μας κόσμο που δυστυχώς τις αντικατοπτρίζουμε και τις ξερνάμε στους άλλους.
Πάντα μου έκαναν εντύπωση οι άνθρωποι που αντιδρούν επιφυλακτικά ή που δεν δέχονται αγκαλιές. Τους θεωρούσα δυστυχισμένους και πάντα έκανα προσπάθειες να σπάσω τα στεγανά τους. Τελικά κατάλαβα ότι δεν έχει νόημα κάτι τέτοιο, αν δεν θέλει κάποιος να αλλάξει, δεν αλλάζει με το στανιό. Βασική προϋπόθεση λοιπόν αποτελεί το να αγαπάμε και να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας. Αγκαλιάζοντας τον εαυτό μας συνδέουμε τον εσωτερικό μας κόσμο με τον εξωτερικό, μαθαίνουμε να τον αγαπάμε και να αγαπάμε. Η αυτοεκτίμηση είναι βασική αρχή για την ένταξή μας στον έξω κόσμο και για τις συναναστροφές μας.
Οι αγκαλιές οφείλουν να είναι αθόρυβες, αυθόρμητες, ειλικρινείς. Διακριτικές ενίοτε, να μην ζητάνε εξηγήσεις, αλλά και τόσο σφιχτές άλλες φορές που να σου κόβουν την ανάσα. Να μιλάνε εκεί που δεν μπορούμε να μιλήσουμε εμείς. Μιλάνε οι αγκαλιές, ακούστε τες σας παρακαλώ. Τα λόγια χάνουν τη δύναμή τους ενίοτε, είναι ανούσια. Η σιωπή της αγκαλιάς υπερτερεί, έχει απίστευτη δύναμη.
Αγκαλιάστε και αφήστε και τους άλλους να το κάνουν σε εσάς, δεν κοστίζει τίποτε και είναι θεραπευτικό.
* Κοινωνική λειτουργός, συγγραφέας του βιβλίου «ψάχνοντας ανθρώπους»