Χιουμοριστικά memes, video, δηλώσεις, ατάκες, μουφοτσιτάτα, λεζάντες σε φωτογραφίες και οτιδήποτε σατιρικό έχει να κάνει με αυτό το τσίρκουλο που αποκαλούμε πολιτική σκηνή στην Ελλάδα – με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις που λείπουν από την τωρινή σύσταση της Βουλής – κατακλύζουν καθημερινά τις ροές μας στα social media. Ο Τσίπρας στα χακί, το τρέξιμο του Άδωνι, τα γεμιστά της Φωτίου δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ (που όλως τυχαίως σιχτίριζα μια μέρα που συγύριζα), τα πρωθυπουργικά αγγλικά, ο Λεβέντης με ό,τι καταπιάνεται κι άλλα πολλά τέτοια γίνονται θέμα συζήτησης προς τέρψιν του φιλεθεάμονος κοινού. Για πόσο όμως;
Η αλήθεια είναι ότι η απύθμενη γελοιότητα της ελληνικής πολιτικής δεν σου δίνει πολλές επιλογές προσέγγισης. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε κάνει like ή μοιραστεί παρόμοια αστεία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η σάτιρα είναι, άλλωστε, ένα δυνατό μέσο για να περάσει μηνύματα απευθυνόμενη στο ευρύ κοινό. Όμως, αυτή η εμμονή με την χιουμοριστική αντίληψη της, εδώ και καιρό, εκφυλισμένης κατάστασης είναι ικανή να αποχαυνώσει ακόμη και το πιο σκεπτόμενο άτομο. Πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί ένα τρίτο μνημόνιο – austerity reloaded – με bonus εξαγορά δημοσίου 50 δις και έξτρα γεύση Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης – λέγε με και πλήρη απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Αν το καλοσκεφτείς και οι ίδιοι οι «πολιτικοί» τέτοιου επιπέδου, δεν επιζητούν κάτι παρόμοιο; Να τους βλέπεις αποκλειστικά και μόνο σαν γελωτοποιούς σε μια πλέον διακοσμητική Βουλή, εκτελώντας εντολές κατευθείαν από Γερμανία; Κι εσύ να εθίζεσαι ολένα και περισσότερο σε αυτό με τα αντανακλαστικά σου να μειώνονται δραματικά και την οργή να σου χτυπήσει την πόρτα μόνο σε περίπτωση που κληθείς να πληρώσεις έκτακτους φόρους από το υστέρημά σου; Είναι σαν τους #Μένουμε_Ευρώπη, την πρώτη φορά ξεκαρδίζεσαι μαζί τους και τους χλευάζεις μετά μανίας, την δεύτερη γελάς λίγο πιο συγκρατημένα και την τρίτη τους παίρνει όλους μαζί ο διάολος γιατί απλά δεν αντέχεται άλλο το θέαμα. Στο κάτω κάτω, τέκνα της πολιτικής αυτής σήψης είναι οι ΜένουμεΕυρωπέη/φιλελέδες/whatever, τίποτε παραπάνω.
Μέχρι στιγμής μετράμε πολλά θύματα και όχι δεν διακρίνουμε αν οι περισσότεροι ήταν Έλληνες, ή ξενικής καταγωγής ή κατατρεγμένοι πρόσφυγες – μόνο κάτι ρατσιστομπετόβλακες μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία. Ακολουθούν και θα ακολουθήσουν πολλά περισσότερα, όσο τίθενται σε εφαρμογή τα νέα γενοκτονικά μέτρα – #This_is_a_coup, μην ξεχνιόμαστε – κι όσο χασκογελάς like there’s no tomorrow σαν τον Τσίπρα την ώρα που τα ψήφιζε, τόσο επιβαρύνεις τη θέση σου. Δεν καταδικάζω τις χιουμοριστικές παρεμβάσεις σε αυτή την περίπτωση, ούτε τη διάθεση για αστεϊσμούς αλλά την εμμονή με το αέναο σαχλοχαχανητό για τα πολιτικά δρώμενα-παύλα-καραγκιοζιλίκια στην Ελλάδα. Πόσες φορές θα γελάσεις ακόμα, πόσα πιά μιμίδια για τη Φώφη, τους Ποταμίσιους, τους Ουγκανοαυγήτες και τους ξεφτιλοσυριζανελαίους μπορείς να καταναλώσεις; Καταντάει εντελώς αηδία από ένα σημείο και μετά.
Σκέψη. Για την ακρίβεια περισσότερη σκέψη και λιγότερο-εώς καθόλου χαχανητό με την κατάσταση αυτή. Η οργάνωση και η αντίδραση ως φυσικά επακόλουθα θα είναι είναι πολύ πιό γόνιμα αν προηγηθεί η σκέψη. Όχι, δεν θα λυθούν δια μαγείας τα υπάρχοντα προβλήματα κι ούτε οι απανταχού βόθροι θα γιομίσουν με ευωδιαστές γλαδιόλες, απλά θα συμβάλεις στην απαξίωση της πλέον κατοχικής ΒτΕ και δεν θα πεφτοσυννεφιαστείς όταν κοπούν απότομα τα γέλια. Στην τελική, η κάθε ανύπαρκτη τραβάει και από μία παχιάου όποτε ασχολείσαι με την μικροαστική πάρτη της – έτσι για το γιόλο – ποιός ο λόγος, λοιπόν, να της δίνεις περαιτέρω σημασία;
Κατερίνα Μπούτου, για το Νόστιμον ήμαρ