Ο Γιάννης Κορδάτος χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Συγγρό μηχανορράφο και επιδέξιο πολιτικάντη, άλλοι ως λωποδύτη φιλάνθρωπο ενώ ο τύπος της εποχής «χρυσοκάνθαρο». Ο Τάσος Βουρνάς αναφέρει ότι παρίστανε τον Εθνικό Ευεργέτη για να εξαγοράσει τις αμαρτίες του. Σφοδρή κριτική για την συμμετοχή του στα Λαυριακά άσκησε ο Εμμανουήλ Ροΐδης καθώς και οι σατιρικές εφημερίδες. Ο κόσμος δε τον αποκάλεσε Λαυριοφάγο. Ο Ανδρέας Συγγρός έφυγε στις 13 Φεβρουαρίου 1899.
Ο Ανδρέας ο Συγγρός υπήρξε ένας πάμπλουτος καιροσκόπος. Μόνο που ακόμα και ο καιρός ήταν με το μέρος του.
Δάνειζε δήμους, κυβερνήσεις και το κράτος το ίδιο, έβγαινε δήμαρχος και βουλευτής χωρίς να είναι εγγεγραμμένος σε εκλογικούς καταλόγους ή χωρίς να βρίσκεται καν στην χώρα.
Έφτιαχνε τράπεζες όποτε χρειαζόταν για τις δουλειές του, όπως πχ, όταν φύγανε οι Τούρκοι από την Θεσσαλία, όπου αγόραζε την γη για δεκάρες και την μοσχοπούλαγε μετά στους επόμενους.
Πούλαγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες στο Λαύριο, ελέγχοντας την κυβέρνηση, το παλάτι και τον τύπο της εποχής, φτιάχνοντας την πρώτη καφενειακή, χρηματιστηριακή φούσκα… οδηγώντας στην φτώχεια και την απόγνωση χιλιάδες κόσμο και οδήγησε και την ίδια την χώρα στην χρεωκοπία για να την δανείσει ο ίδιος αργότερα και να μπορέσει να πάρει τον έλεγχο της εθνικής τράπεζας.
Δεν τα λέω εγώ. Η Βικιπαίδεια τα λέει.
Αυτά ήταν τα καλύτερα σκορ στις αμέτρητες, με την ευλογία θεού κι ανθρώπων, μπίζνες του κυρίου Συγγρού.
Η ευλογία βέβαια, ήρθε ετεροχρονισμένα όταν στο τέλος της ζωής του, έφτιαξε κάποια ιδρύματα στο όνομα του, επισημοποιώντας με αυτόν τον τρόπο τις αγαθοεργίες του σε αυτόν τον τόπο, ακολουθώντας την πεπατημένη τόσων και τόσων ευεργετών.
Ο Ανδρέας Συγγρός δεν είναι μόνο άγαλμα. Είναι και δάσος και λεωφόρος.
Το λέω γιατί πολλοί απορούν, στο πως είναι δυνατόν οι Άγγλοι να έχουν άγαλμα ενός ρατσιστή (σ.σ. Εντουαρντ Κόλστον).
Ότι έχει ο καθένας. Οι Έλληνες, ποιητές, φιλοσόφους και καθάρματα είχαν, σε αυτούς έφτιαχναν αγάλματα.
Ρατσιστές δεν ήταν ως τις αρχές του 90, γιατί δεν είχαν ξένους.