Του Δημήτρη Βεργίνη
Προτελευταία μέρα του Μάρτη στα 2020 έφυγε ο Μανώλης Γλέζος. Εν μέσω μιας πανδημίας που έχει όλον τον πλανήτη κλεισμένο στα σπίτια του, έφυγε αυτός που όσο τον κρατούσαν τα πόδια του, δεν έμεινε κλεισμένος σε σπίτι, σε τοίχους, σε φυλακή. Αυτός που πρώτος, μπροστά, στο δρόμο με τη γροθιά υψωμένη έδειχνε σε όλους μας τα βήματα. Ως τα βαθιά του γεράματα.
Στα δύσκολα πατήματα ετούτης της άνοιξης, ο Γλέζος μας άφησε για εκεί που οι αγωνιστές συνεχίζουν τις μάχες τους ως σύμβολα, ως μνήμες, ως λαμπρή και κόκκινη ιστορία. Το ότι κατέβασε, μαζί με τον Λάκη Σάντα, τη σημαία του εχθρού κάποτε ήταν κάτι. Το ότι αυτός ο εχθρός ήταν η ναζιστική Γερμανία ήταν κάτι τεράστιο. Το ότι αυτό έγινε στα χρόνια της κατοχής πάνω από το βράχο της Ακρόπολης, ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες πράξεις αντίστασης που έγιναν ποτέ σε ετούτο τον τόπο. Στη δε σφαίρα του συμβολισμού πήρε το ηρωικό και το όρισε, το συγκεκριμενοποίησε, το προσωποποίησε.
Ο Μανώλης Γλέζος ήταν μια από τις πιο οικείες μορφές της Αριστεράς στην Ελλάδα εδώ και οχτώ δεκαετίες. Με λόγο εξαιρετικό, με σκέψη μεστή, με συναίσθημα βαθύ. Δε γινόταν να τον ακούσεις αδιάφορα. Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια πολλοί από εμάς δε βουρκώσαμε και μόνο με το κουράγιο του να βρίσκεται παντού; Ακόμη κι αν διαφωνούσες μαζί του, διαφωνούσες με τον Μανώλη Γλέζο κι αυτό από μόνο του σε ανατρίχιαζε.
Όπως ανατρίχιασε όλους μας εκείνη η γροθιά του, εκείνα τα δυο λουλούδια, εκείνο το κατά μόνας προσκύνημα την 17η Νοέμβρη του 2017 στο πολυτεχνείο. Εν μέσω καταιγίδας, μόνος, 95 χρονών, ακόμη μια φορά με τη γροθιά υψωμένη. Μια εμβληματική φωτογραφία για την ιστορία του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Μια διαθήκη κόκκινου χρώματος αφημένη για τα κόκκινα που μέλλονται για να ‘ρθουν.
Αντίο Μανώλη Γλέζο, αντίο όμορφε άνθρωπε, αγωνιστή, αριστερέ… Βασικά όχι! Σκέτο: Αντίο ΑΝΘΡΩΠΕ!