Από τον Νίκο Νικολέτο
Δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, μα ούτε και κάτι μοιραίο και νομοτελειακό. Το καθεστώς ανελευθερίας που μας βασανίζει, που μας στερεί την αίσθηση της δημιουργίας και της ευμάρειας, το καθεστώς εκμετάλλευσης της φύσης και των ανθρώπων από μια μερίδα ανθρώπων δείχνει να μονοπωλεί πολλά, πολλά χρόνια με διαφορετικά κάθε φορά ονόματα και εκπροσώπους.
Η λέξη που έχουμε ερωτευτεί, η ”ελευθερία” δεν έχει καταφέρει να επιβιώσει παραπάνω από στιγμές και ενδόμυχες αναζητήσεις. Ο έρωτας λοιπόν δεν είναι αμφίδρομος. Ο έρωτας όμως είναι ιδανικό, μια αέναη διαδικασία, το ταξίδι για το ταξίδι και όχι για το τέλος. Έτσι και ο αγώνας για ελευθερία, η αντίσταση, προσωπική ή συλλογική.
Αντίσταση για μένα θα πει,
Να αρνούμαι να ανοίξω τηλεόραση και να διαβάζω λογοτεχνία,
Να αρνούμαι την μαζοποιημένη και ευνουχιστική κοινωνία μου, να νοιώθω αλλότριος, ανήσυχος και αντισυμβατικός εκ πεποιθήσεως, όχι εκ μιμητισμού,
Να μην ανήκω σε καμιά αλλοτριωτική συλλογικότητα (κόμμα, εκκλησία κλπ)
Να μην αγαπώ αντικείμενα, μα στιγμές, βιώματα και ανθρώπους,
Ο υλισμός να καταπατάται από την αμείλικτη υπεροχή της λαγνείας για τον έρωτα,
Να μην ασκώ βία, να μην αγαπώ την βία, μα την κατανόηση,
Να οξύνω την κριτική μου σκέψη και αντίληψη,
Να αγαπώ τα ζώα και τη φύση, αυτό είναι το σπίτι μου,
Να μην θεωρώ προέκταση μου το παιδί, μα συνοδοιπόρος του,
Να μην λερώνω τον έρωτα με ηθικές και ψευδοεπιστημονικές κατασκευές,
Να καταλάβω ότι δεν έχω για κάτι να ελπίζω, ό,τι έχω να κάνω εδώ θα το κάνω,
Ή, πιο πεζά, να μην προσαρμόζομαι σε αυτά που μου επιβάλλουν, να τα αμφισβητώ, να παραιτούμαι από την εύκολη ζωή και το αυτοκίνητο μου, να μισώ την άνεση και να βρώ τον μικρό εκείνο άνθρωπο μέσα μου που εγωιστικά ακόμα ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ.
Μόνο έτσι θα θέσουμε τα θεμέλια για μια πανανθρώπινη κοινωνία, εξιδανικεύοντας εμάς τους ίδιους, μετατρέποντάς μας σε νιτσεϊκούς υπερανθρώπους.