Από τον Μιχάλη Κούτρα
Απόγευμα, αμέσως μετά τη δουλειά. Επιλογή πρώτη, επιλογή δεύτερη… Καμία επιλογή! Νιώθω κουρασμένος. Εγκαταλείπω τις σκέψεις κι αφήνομαι στο ένστικτο. Ψάχνοντας νέα τραγούδια πέφτω πάνω σ’ αυτό και κολλάω. Οι επόμενες ώρες του ανήκουν.
Οι στίχοι που βρίσκονταν μέσα μου καιρό, αλλά ντρέπονταν να βγουν, ξεθαρρεύουν και ορμάνε στο χαρτί.
Τίποτα δε θα σώσω απ’ το ναυάγιό μας. Θ’ αφήσω τα βλέμματά μας να στοιχειώνουν τις αβύσσους, ν’ αγκαλιάζουν πλάσματα μοναχικά. Τίποτα δε θα σώσω απ’ το ναυάγιό μας. Θ’ αφήσω τα όνειρά μας σε γελαστά σκοτάδια να κουρνιάζουν, να διηγούνται παραμύθια σε ξεχασμένα φυλαχτά. Τίποτα δε θα σώσω απ’ το ναυάγιό μας. Θ’ αφήσω την αγάπη μας ατρόμητη σ’ ανεξερεύνητους ωκεανούς να τριγυρνά.
Τίποτα δε θα σώσω από το τέλος μας. Και πάμε πάλι απ’ την αρχή… Βγαίνω έξω κι αρχίζω το περπάτημα. Κατευθύνομαι προς το σταθμό. Μπαίνω στο τραίνο. Δεν έχω συγκεκριμένο προορισμό, αλλά μου αρέσει τόσο πολύ η διαδρομή, ειδικά τη νύχτα! Τρία άτομα είμαστε μες στο βαγόνι. Μόλις γίναμε τέσσερεις! Μια κοπέλα κάθεται διαγώνια απέναντί μου. Βγάζει από την τσάντα της ένα βιβλίο. Βλέπω καλά; Μαγιακόφσκι; Είναι δυνατόν; Πρώτος, δεύτερος σταθμός… «Μίλα!» Τρίτος σταθμός… «Τι κάνεις; Γιατί δε μιλάς;» Τέταρτος σταθμός… «Πες κάτι, που να σε πάρει!» Βγάζω το ένα ακουστικό και στρέφομαι προς το μέρος της. – «Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή, μήτε των γηρατειών τη στοργή! Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη, έρχομαι όμορφος, στα εικοσιδυό μου χρόνια.» Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα συναντήσω μέσα στο τραίνο κάποια που διαβάζει Μαγιακόφσκι! – Ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα συναντήσω μέσα στο τραίνο κάποιον που απαγγέλλει Μαγιακόφσκι! – Μιχάλης. – Έλι. Με ένα «λάμδα» και «γιώτα». – Αλήθεια; Σαν την ηρωίδα στο «Άσε το κακό να μπει»! Αγαπημένο βιβλίο, αγαπημένη ταινία! Τη σουηδική, φυσικά, εννοώ! Και η αμερικανική εκδοχή καλή ήταν, αλλά η σουηδική… – Ήταν αριστούργημα! Τη λατρεύω! Με λένε «Ελισάβετ» και το έκανα «Έλι» αφού την είδα και διάβασα και το βιβλίο!
Χαμόγελα, βλέμματα, σιωπή… – Η αλήθεια είναι ότι η γνωριμία μας είναι κάπως κινηματογραφική! – Εννοείται! Βέβαια, έχοντας ξεκινήσει με ποίηση, σουηδική ταινία και βιβλίο, χρειαζόμαστε… – Μουσική! Το κατάλληλο soundtrack! – Σωστά! Και μια απρόβλεπτη κίνηση! Σηκώνεται όρθια, κάθεται δίπλα μου κι αρπάζει απ’ το χέρι μου το ακουστικό. Πατάω play. Χαμόγελα, βλέμματα, μουσική… – Δεν είναι πολύ ωραίο; – Τέλειο! Ό, τι πρέπει για την ταινία μας! Πάμε πάλι απ’ την αρχή…