Το μικρό μας, ολοζώντανο Απαρτχάιντ…
…και το μεγάλο που –όχι και τόσο δειλά- γεννιέται καθώς μιλάμε.
Με αφορμή μια τεράστια-κατά την άποψή του-βαλίτσα, ένας σεκιουριτάς θέλησε εχθές να μεταφερθεί ένας έγχρωμος επιβάτης του μετρό στο τελευταίο βαγόνι του συρμού.
Το Απαρτχάιντ, μια πολιτική Λευκών,επέβαλλε τη διάκριση ανθρωπίνων ομάδων μέσα σε ένα κράτος, βάσει φυλετικών κριτιρίων. Διαχωρισμένο σε δύο κατηγορίες,το «μικρό Απαρτχαιντ» προστάτευε τους Λευκούς στην καθημερινή τους ζωή από τη συναναστροφή με άλλες φυλές,και το «μεγάλο Απαρτχάιντ» έκανε σαφή το διαχωρισμό “ζωνών” διαβίωσης των έγχρωμων από τις υπόλοιπες “λευκές” περιοχές.
Η νίκη του Εθνικού Κόμματος το 1948 στη Νότια Αφρική, η οποία οδήγησε στο να γίνει το Απαρτχάιντ νόμος, ήταν αποτέλεσμα του φόβου που είχε καλλιεργηθεί στους λευκούς μέσω των συνεχόμενων πολιτικών συζητήσεων για “Swart Gevaar”-δηλαδή,ο φόβος έναντι στη «Μαύρη Απειλή».
Ένα βασικός πυλώνας ο οποίος στήριζε αυτή την ιδέα,ήταν η διαφορά στην πίστη. Οι Λευκοί θεωρούσαν πως εκείνο το κομμάτι της Γης τους είχε δωθεί από το Θεό,και η πίστη τους σε αυτόν θα τους χάριζε αιώνια ζωή και λύτρωση. Οι αλλόθρησκοι μαύροι,αυτομάτως,θεωρούνταν κατώτεροι,η ψυχή τους δε θα μπορούσε να σωθεί-το καλύτερο που είχαν να κάνουν,ήταν να υπακούν και να υπηρετούν τους Λευκούς.
Μετά τις εκλογές, η Αφρική χωρίζεται σε ζώνες,οι άνθρωποι σε κατηγορίες, τα δικαιώματα των μαύρων περιορίζονται στο ελάχιστο – και οι αντιδράσεις του μαύρου πληθυσμού πατάσσονται μέσω της ραγδαία αναπτυσσόμενης έννοιας του Baasskap-του Λευκού Αφέντη.
Οι ομοιότητες είναι ορατές.
Η Απειλή μέσω της οποίας εκβιάστηκε ένα μεγάλο κομμάτι της Αφρικανικής Ηπείρου,ζει πλεόν στην Ευρώπη.
«Έρχονται για να μας σφάξουν, για να μας πάρουν τις δουλειές, για να μας βιάσουν τις κόρες. Έρχονται.»
«Βλέπεις τι κάνουν. Πεινάνε,θα σκοτώσουν. Θα ξεχυθούν στους δρόμους γιατί είναι απολίτιστοι-ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ, ΑΠΙΣΤΟΙ, ΦΟΝΙΑΔΕΣ.»
Το μικρό μας Απαρτχάιντ είναι αυτό που μας ωθεί να στραβοκοιτάμε τον πρόσφυγα, το μετανάστη. Μας κάνει να θέλουμε τις πρώτες θέσεις στο αστικό λεωφορείο,να αποφεύγουμε τη μη εσκεμμένη σωματική επαφή μαζί τους σε χώρους συνωστισμού, να κοιτάζουμε διακριτικά από την άλλη όταν μας πλησιάζουν.
Είναι αυτό που μας κάνει να θυμώνουμε όταν το παιδί μας παίζει στο πάρκο με παιδιά προσφύγων. Αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε όταν το κοιτούν ενήλικες πρόσφυγες στο δρόμο. Αυτό που μας κάνει να εξαγριωνόμαστε που «γέμισε το σχολείο ξενάκια, να δω τι θα κάνει η δασκάλα,έτσι και μου βάλει κανα βρομιάρικο δίπλα στο παιδί, θα το πληρώσει».
Το μικρό μας Απαρτχάιντ δε μας έχει επιβληθεί. Ζει μέσα μας,σφιχταγκαλιασμένο με την Απειλή.
Το μεγάλο Απαρτχάιντ έρχεται. Θα ζήσει μέσα σε “hot spots”,σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,θα φυλάσσεται με όπλα,θα μας υπόσχεται ειρήνη και ευημερία.