Του Περικλή Κοροβέση
Κάθισα εννιά ώρες μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω τη συζήτηση στη Βουλή. Και αυτό που διαπίστωσα είναι πως είμαι βαριά άρρωστος. Μπορεί ένας άνθρωπος που είναι καλά στα μυαλά του να ξοδεύει μια ολόκληρη μέρα μόνο και μόνο για να απολαύσει τον μαζοχισμό του;
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Καμιά σκέψη, κανένα επιχείρημα, καμιά σύγκρουση ή αντιπαράθεση ιδεών. Τα λεγόμενα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου διαφοροποιούνται μόνο στις βρισιές και στις εξυπνάδες.
Το δρομολόγιό τους είναι ίδιο και καθορισμένο από την Ε.Ε. Εξαίρεση αποτελεί το ΚΚΕ που κάνει τη σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά αδυνατεί να χαράξει πολιτική, με συνέπεια να συμπαρίσταται στο σύστημα σαν αριστερός ψάλτης.
Και φυσικά η Χ.Α. που είναι το τρίτο κόμμα στη Βουλή και ξέρει πολύ καλά να επωφελείται από τη σήψη του συστήματος. Γιατί, παρά το γεγονός ότι είναι μια εγκληματική οργάνωση, δεν παύει να είναι και μια σημαντική πολιτική δύναμη (πάνω από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ). Σε αυτό όλοι μας έχουμε την τάση να εθελοτυφλούμε και θα το βρούμε μπροστά μας. Και όταν το καταλάβουμε, ίσως να είναι αργά.
Κατά τα άλλα, έχουμε το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πρώτη γεύση πήραμε από την εκστρατεία προσωπολατρίας του Τσίπρα. Ολη η Αθήνα γέμισε με τις φωτογραφίες του (του Ρόιτερ άραγε;). Και αυτό θα είναι και το νόημα του συνεδρίου. 2.800 πιστοί θα πάνε για προσκύνημα στο γήπεδο Τάε Κβον Ντο όπου θα μπει η ταφόπλακα σε αυτό που λέγαμε Αριστερά.
Θα ευλογήσει ο μακαριότατος Φώτης Κουβέλης, ο παραγνωρισμένος θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ, που συντόμως θα αποκατασταθεί με τιμές και θα αποκτήσει δικαιωματικά και μια σοβαρή κυβερνητική θέση.
Οι αγώνες τώρα δικαιώνονται. Αλλά δυστυχώς ξεχάστηκε ο μέγας στοχαστής Λεωνίδας Κύρκος, που ήδη από την εποχή της χούντας ήθελε μια Αριστερά που να είναι Δεξιά και εγγυητής του συστήματος. Ο ίδιος μπορεί να απέτυχε σε αυτό, αλλά τον δικαίωσε πλήρως ο Τσίπρας.
Και για τους νεότερους, να θυμίσουμε πως η χούντα του Παπαδόπουλου είχε καταλάβει το αδιέξοδό της και ήθελε πάση θυσία να νομιμοποιηθεί. Εκανε μια «φιλελευθεροποίηση» με τον πεπειραμένο ακροδεξιό πολιτικό Μαρκεζίνη, που είχε εξαγγείλει εκλογές-απάτη.
Το ΚΚΕ και το ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου τις είχαν καταγγείλει. Ο Λεωνίδας Κύρκος και άλλα στελέχη του ΚΚΕ εσ. είδαν μια ευκαιρία να νομιμοποιηθούν σε ένα απόλυτα χουντικό περιβάλλον.
Η ιστορία είναι παλιά, αλλά αυτές οι απόψεις κυριάρχησαν στον μετέπειτα ΣΥΝ για να μεταλαμπαδευτούν στον ΣΥΡΙΖΑ και από εκεί να μεταφερθούν στην κυβερνώσα δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Η αριστερή πτέρυγα του κόμματος κατάλαβε την πραγματικότητα πολύ αργά και όταν το κακό είχε γίνει.
Η εκλογή Τσίπρα ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ορόσημο για την εξαφάνιση της Αριστεράς και την οριστική και αμετάκλητη προσχώρησή της στους πυλώνες του συστήματος. Γι’ αυτό έγινε ασμένως αποδεκτή από το σύστημα ως κυβέρνηση.
Και αυτό σημαίνει πως η Αριστερά πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή, αν βέβαια έχει ακόμη κάποιο νόημα ο όρος που χρησιμοποιώ. Ο όρος Αριστερά έχει χάσει πια κάθε μαγεία και γοητεία. Για να τα βρει κάποιος αυτά, πρέπει να ανατρέξει στην Ιστορία. Οχι στη σημερινή πραγματικότητα που τη σηματοδοτεί ο, κατά τα άλλα συμπαθής, Νίκος Καρανίκας.
Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, δηλαδή το άμεσο περιβάλλον του που βρίσκεται πάνω από υπουργούς και υπερυπουργούς, αυτοί είναι υπάλληλοι των Βρυξελλών, έχει τεράστια δύναμη.
Λογικό είναι κάθε αξιωματούχος στην οποιαδήποτε βαθμίδα να στηρίζεται σε ένα φιλικό περιβάλλον (άσχετα από το τι θα προκύψει μετά). Η αντιπολίτευση έπεσε να τον φάει ζωντανό. Ποιο ήταν το λάθος του; Ηταν ειλικρινής με τον εαυτό του. Η κουλτούρα του ήταν η κ. Μενεγάκη και αυτήν υποστήριξε ευθαρσώς.
Το ηχητικό ντοκουμέντο που μεταδόθηκε δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως η συνέντευξη ήταν αυθεντική. Πού είναι το κακό; Κατά την άποψή μου πουθενά. Και εδώ μόνο διαπιστώσεις μπορούμε να κάνουμε. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Η κουλτούρα της κ. Μενεγάκη, διά του συμβούλου του κ. Τσίπρα, βρίσκεται στο περιβάλλον του πρωθυπουργού. Και ίσως έτσι να εξηγείται και το μεγάλο επικοινωνιακό ταλέντο του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολα τα ιστορικά φαινόμενα έχουν αρχή, μέση και τέλος. Και από αυτόν τον νόμο δεν μπορεί να ξεφύγει και η ιστορική Αριστερά. Επέζησε για δεκαετίες, άντεξε απηνείς διωγμούς, πλήρωσε τις ιδέες της με βαρύ τίμημα αίματος και πάντοτε είχε αναφορά στις λαϊκές μάζες και τους εξωπεταγμένους του συστήματος. Και συχνά είχε ηγηθεί ή εμψυχώσει κινήματα αντίστασης.
Οχι πάντοτε με τον καλύτερο τρόπο ούτε βέβαια όλες τις φορές με επιτυχία. Εντούτοις ήταν απέναντι στην εξουσία (θεωρητικά τουλάχιστον). Τώρα φοράει τον μανδύα της κρατικής εξουσίας και βρίσκεται απέναντι σε αυτά που ιστορικά πρέσβευε. Και αυτά θα επιβεβαιωθούν από το συνέδριο. Η δεξιά σοσιαλδημοκρατία έχει πια το κόμμα της.