Απολογία ……………………………
Δικαστής: -Να απολογηθεί τώρα ο κατηγορούμενος, ο οποίος δεν δέχτηκε δικαστικό αντιπρόσωπο. -Έχετε τον λόγο κατηγορούμενε. Υπερασπιστείτε τα δικαιώματά σας. Κατηγορούμενος: -Το «δικαίωμα» είναι κάτι το παρεχόμενο από το Νόμο. Παρεχόμενο, απλώς;.. Όχι! –το «δικαίωμα» ε π ι β ά λ λ ε τ α ι από το Νόμο! Σχήμα οξύμωρο μοιάζει… –κι όμως! Πώς γίνεται το «δικαίωμα», δηλαδή το κύριο «δημοκρατικό» χαρακτηριστικό, να επιβάλλεται; Δηλαδή, αυτό ακριβώς δεν είναι που αντιδιαστέλλεται σε κάθε επιβολή; Το «δικαίωμα» δεν είναι το κεκτημένο με αγώνες, με θυσίες κ.α.; Πώς γίνεται και αυτό το κεκτημένο, επιβάλλεται; Κι επιβολή σημαίνει βία!
Ε λοιπόν εγώ θέλω να αποποιηθώ των «δικαιωμάτων» μου! Μπορώ;
Δεν θέλω να έχω «πολιτικά δικαιώματα». Θέλω να είμαι εκτός Νόμου! Όχι κατά, αλλά εκτός αυτού. Όχι παράνομος ή αντίνομος, αλλά άνομος! Με το ζόρι δηλαδή να έχω «δικαιώματα»; Τι σόι «δικαιώματα» είν’ αυτά που μ’ εξαναγκάζουν να τ’ αποδεχτώ; και μάλιστα δια της βίας! Θα ήθελα παρακαλώ να αποκηρύξω τα «δικαιώματά» μου! Δεν επιθυμώ την προστασία του «Κράτους», ούτε την κοινωνική του πρόνοια… Τι;! θέλετε το καλό μου;! θέλετε να με προστατεύετε παρά τη θέλησή μου;! Μα αυτό είναι φασισμός κύριε! αυτό είναι το Άουσβιτς. Δεν είμαι ελεύθερος άνθρωπος; Δεν έχω τη δυνατότητα να αυτοπροσδϊοριστώ; να ορίσω τη ζωή μου; να κάνω ελεύθερα τις επιλογές μου;.. Βρίσκομαι δηλαδή a priori, τουτέστιν δογματικά και απάνθρωπα να θέτομαι παρά τη θέλησή μου εντός ενός πλαισίου για το οποίο δεν ερωτήθηκα ποτέ! Αφορίστε με παρακαλώ,.. ξεγράψτε με απ’ τα βιβλία σας, τα αρχεία σας και όλα τα συναφή έγγραφά σας. Να, ορίστε!, σας παραδίδω την ταυτότητά μου! Πάρτε τη! Δε μ’ αρέσει πλέον τ’ όνομα που μου έδωσαν,.. τώρα θέλω να λέγομαι Αστρόφεγγος Πλάνης, κι αύριο,.. ποιός ξέρει ποιο όνομα θα μ’ αρέσει!.. Όποτε θελήσω, μπορώ ν’ αυτοκτονήσω!, να αφαιρέσω τη ζωή μου! φανταστείτε κύριε! μέχρις εκεί φτάνει η ελευθερία μου, μέχρι το υπέρτατο αυτό σημείο! Τί;! απαγορεύεται ν’ αυτοκτονήσω!;.. Ε τότε απαγορέυτε μου και να πεθάνω κύριε! Απαγορέψτε τον θάνατο! «-να μην πεθαίνει κανείς! –απαγορεύεται!» Κι αν κάποιος «παρανομήσει»,.. θα τον… ; -τί; -θα τον φέρετε πίσω στη ζωή για να τον τιμωρήσετε;..
Λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε κύριε το θέμα μου δεν είναι ότι δικάζομαι για παρανομία, αλλά το ότι δικάζομαι. Δεν σας αναγνωρίζω σε θέση ισχύος. Το θέμα είναι φιλοσοφικό, υπαρξιακό αν θέλετε, αλλά όχι νομικό ή πολιτικό όπως εσείς λέτε, επειδή εσείς το ορίσατε έτσι. Και ποιοί είστε εσείς;.. Τι είναι αυτό που σας δίνει αυτή τη δύναμη; Δεν θέλω τα «δικαιώματά» μου κύριε! Ούτε βεβαίως τις «υποχρεώσεις» μου. Αποστατώ, αποχωρώ από το οικοδόμημα αυτό που χτίσατε. Δε μ’ αρέσει πια, δε με βολεύει. Και βέβαια, δε ζητάω την άδειά σας για να το κάνω, γιατί τότε θά ‘ταν σα να εκλιπαρούσα γι’ ακόμα ένα «δικαίωμα»… Όχι! παίρνω μόνος μου, αυθαιρέτως κι αυθορμήτως την πρωτοβουλία, ως δυνατότητα κι όχι ως «δικαίωμα»! Δεν έχω «δικαιώματα» κι «υποχρεώσεις», παρά μόνο δυνατότητες κι ανάγκες! Τώρα φυσικά, εσείς θα πρέπει να με σταματήσετε –δια της βίας, πώς αλλιώς;.. Λοιπόν φεύγω κύριε από την αίθουσα που ε σ ε ί ς ονομάσατε δικαστική –όχι εγώ. Βαρέθηκα! Χάνω τον πολύτιμό μου χρόνο εδώ! Άντε, αμολήστε τώρα τα σκυλιά σας να με πιάσουν!
Δικαστής: –Πιάστε τον, όργανα! Αυτός ο άνθρωπος θέλει να είναι ελεύθερος!..
Στράτος Κ. για το Νόστιμον ήμαρ