Μια συγκλονιστική καταγγελία εκπαιδευτικού έφθασε στην ΟΙΕΛΕ. Εκπαιδευτικός απολύθηκε μετά από 12 χρόνια από την Εράσμειο Ελληνογερμανική Σχολή, επειδή, σύμφωνα με όσα αναφέρει εγγράφως, η ιδιοκτησία ήθελε να τιμωρήσει τις πολιτικές και θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Στη δραματική επιστολή που απέστειλε προς το ΔΣ της Ομοσπονδίας, ο εκπαιδευτικός καταγγέλλει πως οι κύριοι λόγοι της απόλυσής του ήταν ότι απεργούσε και ότι αρνούνταν να κάνει το σταυρό του στην πρωινή προσευχή.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Είναι φανερό ότι η κατάσταση στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης έχει φτάσει σε σημείο βρασμού. Μετά την ψήφιση του Νόμου Κεραμέως, οι εργασιακές σχέσεις έχουν επιδεινωθεί τόσο και η εκμετάλλευση των εκπαιδευτικών έχει φθάσει σε τέτοιο βαθμό που πάνω από το 1/3 των συναδέλφων (αριθμός χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο) έχει αποχωρήσει από τα ιδιωτικά σχολεία. Έχουμε απολύσεις για λόγους συνδικαλιστικής δράσης (υπόθεση Βασίλη Λιόση, υπόθεση εκπαιδευτικών στη Θεσσαλονίκη), για λόγους …μητρότητας, ή για λόγους παλαιότητας (ώστε να μειωθεί το εργασιακό κόστος). Λόγους, δηλαδή, που δεν έχουν καμία σχέση με το εκπαιδευτικό έργο και την ποιότητά του. Επιπλέον, εντείνονται οι πιέσεις των γονέων που, γνωρίζοντας το νέο νομοθετικό πλαίσιο των ελεύθερων απολύσεων, πιέζουν διοικήσεις σχολείων να απολύσουν εκπαιδευτικούς για τα πολιτικά τους φρονήματα, για ευνοϊκές βαθμολογίες, για το γεγονός ότι «τολμούν» να κάνουν παρατηρήσεις στα παιδιά για τη συμπεριφορά τους.
Πέρα από την αδιαμφισβήτητη παραβίαση συνταγματικών και θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών που προστατεύονται από εγχώριες και διεθνείς συνθήκες, οι διωγμοί συναδέλφων μας για τις πολιτικές ή τις θρησκευτικές τους αντιλήψεις και οι αφόρητες γονεϊκές πιέσεις ακυρώνουν τον παιδαγωγικό ρόλο του σχολείου. Η δυσκολία των συναδέλφων να επιτελέσουν το έργο τους και η συρρίκνωση της παιδαγωγικής τους αυτονομίας μετατρέπουν το ιδιωτικό σχολείο σε πρατήριο τίτλων και τον εκπαιδευτικό σε απλό υπάλληλο-«φύλακα» παιδιών.
Για κάθε μετριοπαθή πολίτη, για κάθε γονέα που θέλει το σχολείο να λειτουργεί ως σχολείο με αρχές και αξίες, η κατάσταση στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι απαράδεκτη. Είναι αναγκαίο η νέα πολιτική ηγεσία να εγκαταλείψει τις ιδεολογικές εμμονές και τις μονομερείς προτιμήσεις της προηγούμενης και να ακούσει, χωρίς προκατάληψη, και τη φωνή των εκπαιδευτικών. Η ΟΙΕΛΕ έχει καταθέσει ορθολογικές, χωρίς συντεχνιακό πρόσημο, προτάσεις που μπορούν να φέρουν εργασιακή ειρήνη και ισορροπία στα ιδιωτικά σχολεία προς όφελος κυρίως των παιδιών μας.
Είναι, τέλος, λυπηρό που ένα σχολείο με βαθιά δημοκρατική παράδοση, όπως η Εράσμειος, προχωρά για δεύτερη συνεχή χρονιά σε απόλυση που σχετίζεται ισχυρά με τα πολιτικά φρονήματα των εκπαιδευτικών. Πέρσι ήταν ο Βασίλης Λιόσης, μετά από 25 έτη προϋπηρεσίας. Φέτος είναι ο συνάδελφος του οποίου η συγκλονιστική επιστολή ακολουθεί:
«Μετά από 12 χρόνια συμπόρευσης, το σχολείο αποφάσισε να λύσει τη συνεργασία μας για πολιτικούς/θρησκευτικούς λόγους. Η μοναδική σύσταση που δέχθηκα όλα αυτά τα χρόνια ήταν για να κάνω τον σταυρό μου κατά τη διάρκεια της πρωινής προσευχής (σε ένα κράτος όπου η ανεξιθρησκεία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη). Όταν ρώτησα την ιδιοκτησία για ποιο λόγο με απολύουν, μού τόνισαν ότι είναι πολύ ευχαριστημένοι (!) από το έργο μου. Στην εύλογη ερώτησή μου, αν τότε η απόλυση σχετίζεται με τις πολιτικές-ιδεολογικές μου αντιλήψεις (απεργούσα πάντοτε, ήμουν πάντοτε ενεργός στο σωματείο του σχολείου), η απάντησή τους ήταν «γι’ αυτό θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλές ώρες»! Δεν αρνήθηκαν λοιπόν ότι η καταγγελία της σύμβασής μου ήταν φρονηματιστική κι αυτό με θλίβει βαθιά.
Η πολυετής πορεία μου στο συγκεκριμένο σχολείο ήταν γεμάτη αγάπη για τους μαθητές μου. Δε χρειάζεται να επεκταθώ, όποιος είναι δάσκαλος που ασκεί με πάθος το λειτούργημα αυτό μπορεί εύκολα να μπει στη θέση μου.
Ο δάσκαλος δεν είναι μηχανή που παράγει έργο. Ο δάσκαλος πλάθει παιδικές ψυχές . Βάζει το λιθαράκι του, άλλος λίγο, άλλος περισσότερο, με μοναδικό στόχο την πολύπλευρη ανάπτυξη του κάθε παιδιού ξεχωριστά.
Ο δάσκαλος πρέπει να προβάλλει μόνο φως γιατί αυτός είναι ο προορισμός του.
Δώδεκα χρόνια μετά, δεν αισθάνομαι απόρριψη ή θυμό αλλά μόνο περηφάνια για την πορεία, το έργο μου αλλά και τον τρόπο αποχώρησης μου.
Ωστόσο, αν μετά από ένα τέτοιο γεγονός σωπαίνεις, πώς μπορείς σαν οντότητα να αποτελέσεις έμπνευση για τους μαθητές σου; Σήμερα είμαι εγώ, αύριο θα είναι ο δίπλα, μεθαύριο ο παραδίπλα. Αν μετά από ένα τέτοιο γεγονός, δεν παλέψεις, πώς θα υποδεχτείς αύριο τους μικρούς μαθητές για να τους βοηθήσεις να ανέβουν ένα συνειδησιακό σκαλί πιο πάνω όταν εσύ ο ίδιος έχεις κατέβει ήδη δέκα με τη σιωπή σου; Αν μετά από ένα τέτοιο γεγονός, δεν παλέψεις, έχεις ήδη νικηθεί.»