του Νικήτα Φεσσά
Με θητεία στον ‘ποπ κορν’ τρόμο (βλ. Conjuring) και στις κόντρες με ‘φτιαγμένα’ αμάξια (Furious 7), o James Wan κάνει μακροβούτι στο υπερηρωικό είδος, και ενίοτε πλατσουρίζει στην ιστορία του αμφίβιου χαρακτήρα της DC— ναι, αυτουνού που μιλάει στα ψάρια (και στα θαλάσσια θηλαστικά), και που πριν τον υποδυθεί (για πρώτη φορά στο αποτυχημένο Justice League) ο Χαβανέζος μπρατσαράς με τα τατουάζ, Jason Momoa (βλ. Game of Thrones), ως σέρφερ-χεβιμεταλά μπυρο-πότη κάγκουρα ήταν ελαφρώς ο περίγελως των συναδέλφων του, και του κοινού τους.
Ο Wan και οι σεναριογράφοι του βάζουν στο μίξερ Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, Θορ (το σφυρί εδώ γίνεται τρίαινα, ο ‘μπάσταρδος’ διεκδικητής του θρόνου είναι ο ήρωας και όχι ο κακός αδερφός του, η ουτοπία της Ατλαντίδας είναι μια διασταύρωση της Ασγκαρντ και της Γουακάντα της Μάρβελ) και Θορ: Ράγκναροκ (βλ. μονομαχίες με τέρατα στο Κολοσσαίο), Χάρι Πότερ, Ιντιάνα Τζόουνς (η σκηνή στην έρημο), Prince of Persia, Μονομάχο, Πόλεμο των Άστρων, Φλας Γκόρντον ή ακόμα και το Masters of the Universe (όπου πρωταγωνίστησε ο Dolph Lundgren, ο οποίος εδώ εμφανίζεται ως βασιλιάς Νηρέας), τον θρύλο του βασιλιά Αρθούρου, και τη Μικρή Γοργόνα του Ντίσνεϋ.
Το αποτέλεσμα είναι μια ολομέτωπη επίθεση στον αμφιβληστροειδή, αισθητικά κάπως ό,τι να ’ναι (κάποια ωραία σκηνικά προς το τέλος μοιάζουν βγαλμένα από pulp εξώφυλλα βιβλίων του Lovecraft – ένα από τα οποία διαβάζει ο μπαμπάς του ήρωα— ή κόμιξ του Κόναν – τον οποίο παρεμπιπτόντως έχει υποδυθεί ο Momoa—, άλλα θυμίζουν βιντεοκλίπ των Daft Punk) , και όχι πάντα επιτυχημένη τονικά (βλ. την απόπειρα για ρομαντική κομεντί που μοιάζει βγαλμένη από ταινία με τον Λέσλι Νίλσεν, και το κυνηγητό πάνω σε κεραμίδια στη Σικελία που είναι κάπως εκτός τόπου), ωστόσο η ταινία κάνει ό,τι μπορεί για να σε διασκεδάσει και να σε εντυπωσιάσει επανεφευρίσκοντας διαρκώς τον εαυτό της (αυτό σε κάποι@ς μπορεί να προκαλέσει ελαφρύ ίλιγγο), συνδυάζοντας καλά εκτελεσμένες σκηνές δράσης και ακριβά εφέ (πολύ καλύτερα από εκείνα του Justice League), με χιούμορ και συγκίνηση που ενίοτε βρίσκουν τον στόχο (η Νικόλ Κίντμαν ως μαμά του ήρωα βοηθά στο δεύτερο σκέλος).
Επίσης, το φιλμ δεν παίρνει πάντα στα σοβαρά τον εξωφρενικό εαυτό του, και βρίσκεται εν πολλοίς στον αντίποδα του επιτηδευμένα σκοτεινού οράματος του Ζακ Σνάιντερ.
Εναλλακτικοί τίτλοι: O Hμίαιμος Πρίγκιπας της Παλίρροιας/Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ;/ /Mε την Αλμύρα
Βαθμολογία 3,5/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία