Arca [Δισκοκριτική]

Από τον Κωνσταντίνο Βιτσαρά

Ο Arca βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της πρωτοπορίας των καλλιτεχνών που αναδιαμορφώνουν τον ήχο και τη φύση της ηλεκτρονικης μουσικής

Ο Alejandro Ghersi ειναι πολύ ιδιαίτερη περίπτωση.

Γεννημένος το 1990 στη Βενεζουέλα και κάτοικος πλέον Λονδίνου, έγινε γνωστός ως Arca από τη συμμετοχή του στην παραγωγή album γνωστών καλλιτεχνών όπως του „πολύ“ Kanye West της FKA Twigs και της Bjork.

Κυκλοφορώντας το 2014 το ντεμπούτο του „Zen“, πήραμε μια πρώτη γερή δόση από την abstract glitch τεχνοτροπία του, να κολλάει σπασμένους ήχους σε ένα υπνωτικό ατμοσφαιρικό περιβάλλον. Μαζί πάντα με τον visual artist Jesse Kanda, δημιουργούν ένα σύμπαν από ήχους και εικόνες, μοτίβα σχεδόν από άλλη διάσταση, που αλλάζουν διαρκώς υπόσταση προκαλώντας τα αισθητήρια του ακροατή.

Οι πρωτοποριακές ιδεές του στην electronica μετουσιώνονται ακόμα καλύτερα στο εξαιρετικό „Mutant“ έναν χρόνο μετά. Υπόνοιες μελαγχολίας και συναισθηματικής φόρτισης με περισσότερο γήινα βίντεο δείχνουν το δρόμο που θα ακολουθήσει στην τρίτη πλέον προσωπική του δουλειά.

Album ομότιτλο, αλλά δε θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς: Ο Arca αποκαλύπτεται σε ένα σετ τραγουδιών με προσωπικούς στίχους, χρησιμοποιώντας πρώτη φορά τη φωνή του.

„Βγάλε το δέρμα του χτες.. δε ξέρω πως να πέσω, τα δέντρα πεθαίνουν όρθια“ τραγουδά στο γυμνό και μυστηριακό „Piel“ που ανοίγει το δίσκο ανατριχιαστικά.

Με στίχους στη μητρική του γλώσσα, οπερετικά φωνητικά πειράματα και video που γιορτάζουν τη σεξουαλικότητα του, το „Arca“ είναι η πιο τολμηρή μέχρι στιγμής δουλειά του Ghersi.

Το album διακατέχεται από μια σχεδον μυσταγωγική αίσθηση που ενώνει τα κομμάτια σαν σε μία αδιάκοπη τελετουργία. Ατμοσφαιρικές μπαλάντες όπως τo „Coraje“ ή το όμορφο „Fugaces“ διαδέχονται επιθετικά instrumental ιντερλούδια (το „Whip“ δεν είναι άλλο από παραμορφωμένοι ήχοι μαστίγιου) και pop – σχεδόν χορευτικά – διαμάντια.

Μόνο ο Ghersi θα μπορούσε να πάρει επιρροές από φτηνή euro dance και να τις μεταμορφώσει σε ένα από τα καλύτερα single της χρονιάς στο „Desafio“.

Μαζί με τα άλλα εξαίσια singles „Anoche„ και „Reverie„ επισφραγίζεται αυτό που είχαμε δικαίως υποψιαστεί από τις προηγούμενες δουλειές του: Ο Arca εκτός από παραγωγός φουτουριστικών ηχοτόπιων είναι και δεινός pop τραγουδοποιός.

Στο album αυτό, όχι απλώς δεν κάνει έκπτωσεις στη δημιουργική electronica με την οποία τον γνωρίσαμε αλλά την αφήνει να αναπτυχθεί περαιτέρω σε κομμάτια όπως το εφιαλτικό „Castration“ ή το „Saunter“ στο οποίο οι υποβλητικοί glitch ήχοι μπλέκουν μοναδικά με την παραμορφωμένη φωνή του.

Το „Arca“ δεν είναι ένα τέλειο album με την έννοια κάποιου concept ή άρτιων ενορχηστρώσεων και δουλεμένων στίχων – o Ghersi φαίνεται να λειτουργεί κάθε φορά παρορμητικά.

Η ορμή του όμως αυτή, είτε πρόκειτε για μπαλάντες που μέσα τους κοχλάζει η εξπρεσιονιστική παλέτα του, είτε για θρυμματισμένη electronica βουτηγμένη σε μινιμαλιστική μελαγχολία, οδηγεί πλέον σε πανέμορφα αποτελέσματα.

Σε συνδιασμό με τα έντονα οπερατικά φωνητικά του και την προαναφερθείσα περιρρέουσα ατμόσφαιρα ο δίσκος στο σύνολο του αποτελεί τελετουργική εμπειρία.

9/10

Arca: