Άρθρο της Margaret Corvid
Έγιναν φρικτές, αηδιαστικές τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία αυτό το βράδυ, με πάνω από 120 νεκρούς να έχουν ήδη αναφερθεί. Αποτέλεσμα: ο Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έχει κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα μέσα ενημέρωσης υπόκεινται σε κρατικό έλεγχο, χωροφύλακες μπορούν να μπαίνουν σε οποιαδήποτε ιδιωτική κατοικία, και τα σύνορα είναι κλειστά.
Τα σύνορα που ήταν και η τελευταία ελπίδα για τόσους πολλούς πρόσφυγες που συνωστίζονται στα στρατόπεδα του Καλαί και αλλού, τα σύνορα που είναι τόσο σημαντικά για τις γυναίκες, τα παιδιά και τους άνδρες που τρέμουν έξω στη βροχή, τα πόδια τους σαπίζουν, έχουν κλείσει από μια φοβισμένη Γαλλία. Πιθανώς η υπόλοιπη Ευρώπη θα ακολουθήσει το παράδειγμά της.
Ελπίζω πως όχι.
Μια χούφτα τρομοκράτες- ίσως Γάλλοι υπήκοοι, ίσως όχι- ανατίναξανμε χειροβομβίδες ένα πλήθος σε ένα στάδιο, σκότωσαν ανθρώπους που δειπνούσαν και περπατούσαν και αυτούς που πήγαιναν στην συναυλία με τη χρήση όπλων και βομβών αυτοκτονίας, τραυματίζοντας το Παρίσι στο κέντρο του. Και αυτό που έκανε Ολάντ ως απάντηση είναι να κλείσει τα σύνορα, την σανίδα σωτηρίας για τους πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν εγκαταλείποντας τον πόλεμο στη Συρία- και αυτό πριν καν ακόμη μάθουμε με βεβαιότητα ποιοι είναι οι δολοφόνοι ή ποιοι ήταν οι στόχοι τους.
Οι αναφορές υποστηρίζουν ότι οι τρομοκράτες πολέμησαν στο όνομα της Συρίας. Αλλά αν το έκαναν, και αν ήταν από το ISIS, τότε οι δεκάδες χιλιάδες των προσφύγων στα στρατόπεδα που τρέμουν στα στρατόπεδα από το κρύο,τους μισούν και τους φοβούνται όσο και οι φίλοι και οι οικογένειες των νεκρών του Παρισιού. Οι πρόσφυγες που συγκεντρώνονται στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Τουρκία, την Ελλάδα και αλλού, δεν είναι οι τρομοκράτες. Αυτοί φεύγουν για να γλιτώσουν από τους ίδιους τρομοκράτες- δραπετεύουν από τον θάνατο, τα βασανιστήρια και την καταστροφή, με το να εμπιστεύονται τη ζωή τους σε βάρκες που βουλιάζουν, και με το να τους βγάζει η θάλασσα στην στεριά όντας αυτοί μισητοί, χτυπημένοι και μισοπεθαμένοι˙ και εμείς τους εγκαταλείπουμε.
Είμαι μέλος μιας ομάδας στο Facebook, όπου οι άνθρωποι οργανώνουν ενισχύσεις για το στρατόπεδο προσφύγων στη βόρεια παραλία της πόλης του Καλαί. Τώρα, για μια παραγκούπολη γεμάτη από τους πρόσφυγες, οι ενισχύσεις αυτές δεν ήταν ποτέ πιο απαραίτητες. Τα παπούτσια σαπίζουν στα πόδια των ανθρώπων που διαμένουνστον καταυλισμό, καθώς ο καιρός χειροτερεύει, η τροφή και η ιατρική περίθαλψη είναι σπάνιες, και οι τάφοι τους γεμίζουν γρήγορα. Οι πραγματικοί διασώστες στο στρατόπεδο δεν είναι η κυβέρνηση ή οι ομάδες προσφύγων του ΟΗΕ, είναι απλοί άνθρωποι που συνεργάζονται με μικρά φιλανθρωπικά ιδρύματα να φέρουν τα απελπιστικά αναγκαία ξύλα, τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες, νερό.
Το κλείσιμο των συνόρων καθώς συνεχίζεται ο τρομακτικός πόλεμος στη Συρία δεν θα τιμωρήσει τους τρομοκράτες: θα προκαλέσει μόνο περισσότερο περιττό πόνο και θάνατο, συμπεριλαμβανομένων των αθώων παιδιών.
«Το κλείσιμο των συνόρων της Γαλλίας δεν θα τιμωρήσει τους τρομοκράτες: θα προκαλέσει περισσότερο πόνο και τον θάνατο.»
Γιατί ο Ολάντ χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως ομήρους, καταδικάζοντάς τους με κλείσιμο των συνόρων της χώρας σε θάνατο, που είναι πιο αργός, αλλά όχι λιγότερο βέβαιος από εκείνον του αποκεφαλισμού από γκιλοτίνα ή από αυτόν μιας συναυλίας που διαλύθηκε από την εκπυρσοκρότηση βομβών: βοηθά μόνο τους τρομοκράτες. Το ISIS και εκείνοι στη Δύση που μισούν τους πρόσφυγες θέλουν το ίδιο πράγμα: τον στρατιωτικό νόμο, τον κρατικό έλεγχο του λόγου, την εξάπλωση της ισλαμοφοβίας, και ένα παγκόσμιο κλίμα καχυποψίας και της διχόνοιας. Σε έναν τέτοιο κόσμο, το ISISέχει ως κρέας στα κανόνια του εκείνους που επηρεάζονται αρνητικά από το κλίμα μίσους καιτον βάναυσο ρατσισμό, ενώ το Εθνικό Μέτωπο, οι Ukips, όλοιοι ήπιοι και σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές της ανωτερότητας της λευκής φυλής, «εισπράττουν» την λευκή τους ουτοπία, όπου το παιδί πρόσφυγας δεν μπορεί να μεταναστεύσει, αλλά τα όπλα και τα χρήματα μπορούν.
Απόψε, το Παρίσι θρηνεί, και ο κόσμος θρηνεί με το Παρίσι. Θρηνώ, και την αγωνία μου για τους άδικους θανάτους με κάνει να γράφω. Αφήστε την εκδίκηση. Άνοιξε τα σύνορα, Ολάντ. άνοιξέ τα ακόμη περισσότερο από ό, τι ήταν πριν, και αφήστε την συμπόνοια να είναι η απάντηση στη φρίκη. Άνοιξέ τα, Κάμερον. Άσε αυτούς τους ανθρώπους να δραπετεύσουν για να σώσουν τη ζωή τους μέσα από τα σύνορα, μέσα από όλα τα σύνορα, να διασχίσουν όλη τη διαδρομή με ειρήνη και ασφάλεια σε όποιες χώρες επιθυμούν να φτάσουν. Άνοιξε τα σύνορα Ομπάμα, και άσε τους ανθρώπους αυτούς να περάσουν, εκείνους τους ανθρώπους σαν και εμάς, όπως ακριβώς και οι δειπνούντες και θεατές της συναυλίας στο Παρίσι, που προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους.
«Αφήστετηνεκδίκηση. Ολάντ, άνοιξετασύνορα.»
Αν όλοι πεθαίνουν από την ασθένεια και την έκθεση σε διάφορους κινδύνους στις σκηνές τους, αντιμέτωποι με την πείνα, την ασθένεια, τη φωτιά, τον φόβο ή το μίσος, δεν πρόκειται να σωθεί ούτε ένας άνθρωπος από την τρομοκρατία, ούτε θα πάρει εκδίκηση μια μόνο ψυχή. Ακόμη και αν οι τρομοκράτες χαθούν ανάμεσα στους πρόσφυγες, κάθε ένας από αυτούς που πεθαίνει, κάθε μέρα που θα είναι κρατημένοι εντός συνόρων, θα προκύψουν περισσότεροι τρομοκράτες, που θα ποτίζονται από τα δάκρυα της θλίψης των οικογενειών και των φίλων τους. Κανένα επίπεδο υψηλής ασφαλείας δεν μπορεί ποτέ να βάλει τέλος στην απειλή της τρομοκρατίας. Μόνο η συμπόνοια μπορεί να το κάνει αυτό: μόνο ο οίκτος του καταφύγιου, το να πράττουμε ως οι λαοί που πιστεύουμε ότι είμαστε – και όχι αυτό που οι τρομοκράτες πιστεύουν ότι είμαστε – μπορεί να μας κάνει ασφαλείς.
Η φωτογραφία είναι από το μακελειό στον συναυλιακό χώρο Bataclan, όπου δολοφονήθηκαν δεκάδες νέοι καθώς παρακολουθούσαν μια συναυλία των EaglesofDeathMetal.