Από το Θανάση Ξένο
Έχεις ερωτευτεί ποτέ λογικό άνθρωπο;
Έχεις ποτέ αγαπήσει τρελό;
Αδιέξοδα. Τι μηχανεύεται ο έρωτας μπροστά σε ένα τοίχος συναισθημάτων και τι επικαλείται ο νους απέναντι σε μια πέραν της λογικής έλξη;
Παραδόθηκα, παραδόθηκα και στα δυο. Καταδίκη.
Τραγικό συναίσθημα ο έρωτας ένας φίλος μου είπε κάποτε. Νομοτέλεια ή αξίωμα;
Είναι όντως αυτή η ανθρώπινη φύση και το παίρνεις απλώς απόφαση ή αρνείσαι να ζήσεις βασισμένος σε μια παραδοχή;
Τραγικό να ζεις μονάχα με τα προστάγματα της λογικής.
Γινήκαμε οι άνθρωποι σκληροί, πανοπλία στο συναίσθημα, άτρωτοι στον έρωτα. Δεν μας αγγίζει άρα δεν μας πονά.
Πάντα όμως θα υπάρχει μια φτέρνα και αν είναι έτσι προτιμώ γυμνός χίλια βέλη να με τρυπούν και ξανά να σηκώνομαι, ξανά να αισθάνομαι.
Και η λύτρωση πότε θα έρθει; Εκείνη η τελευταία φορά που δε θα μετανιώσεις που αφέθηκες.
Ίσως ποτέ. Έτσι όμως αποφάσισες να ζήσεις. Προτιμάς να παραδοθείς στο πάθος σου. Καμιά αμαρτία. Αμαρτία να το πνίξεις, να κατευνάσεις τον πόθο σου, ευνουχισμός.
Πάλι μόνος θα μείνεις και πάλι το συμβιβασμό θα σκεφτείς. Μια λύση λογική, μια λύση βολική. Να μην πονάς πια.
Και θα περάσει ο καιρός και εγκλωβισμένος θα νιώσεις, να σε συνθλίβει η ίδια σου η επιλογή. Συμβιβάστηκες.
Κατάφερες και ξέφυγες και πάλι ανάσανες. Μέχρι πότε;
Τελειώνει ο χρόνος και είναι αυτή η γαμημένη η “ρετσινιά” που γυροφέρνει τη σκέψη μου, λες και είναι κοινωνική αναπηρία να είσαι μόνος σου.
Άλικο γράμμα σε μια κοινωνία που ακόμα ζητά να μάθει για τη “Γιώργαινα”, την κυρία του κυρίου. Ιδιοκτησιακός τίτλος. Σκατά ισότητα.
Μια ομοφοβική κοινωνία, Καιάδας συναισθημάτων για τους άντρες που δηλώνουν ερωτευμένοι.
Και αν είμαι μόνος δε με ρώτησε ποτέ κανένας το γιατί.
Δεν με ρώτησαν αν ερωτεύτηκα ποτέ τη λογική μου. Αν αγάπησα την τρέλα μου.
Ίσως να μην το κάνω ποτέ. Έτσι αποφάσισα όμως να ζω και ας πεθαίνω κάθε φορά που ερωτεύομαι!
Θανάσης Ξένος, για το Νόστιμον ήμαρ