Συντάκτης: Άρης Κεραμάρης
Ο Άρης ζει που και που στα Γιάννινα. Τα βράδια ,συνεχίζει, όταν κοιμάται να παίζει βιολί με τους Waterboys, να μεθάει με τους Pogues, να διορθώνει τα ακόρντα του Hendrix, να στέλνει σήματα καπνού στον Marley, να είναι ο έβδομος monty python, να πηγαίνει ακάλεστος σε γάμους του Κουστουρίτσα, να δίνει την πάσα στον Μαραντόνα πριν αυτός βάλει το δεύτερο γκολ με την Αγγλία, να βρίσκει τον Μπάτη στη σπηλιά του δράκου, να στέλνει κρυφά τον Τσε στην Κούβα αφού πρώτα έχει σχεδιάσει την επανάσταση. Όταν ξυπνάει γράφει ότι θυμάται.
Να πω; Τι να πω, για σένα; Τίποτα δεν θα πω. Τίποτα δεν μπορώ να πω. Θα πω μόνο πως σε λατρέψαμε πολύ, πως έγραψες στις ζωές μας, πως είσαι πάντα στις ζωές μας και μιας και τα ήξερες όλα αυτά… όλα αυτά πολλαπλασιάζονται στο άπειρο.
Στο beatnik ήμασταν. “Έχεις κάπου να μείνεις;”. Με κοίταξε με εκείνο το μισοαφηρημένο, μισοσαγηνευτικό βλέμμα του μύωπα, που για κάποιον λόγο δεν φορά τα γυαλιά του. “Άρη, τον τελευταίο καιρό, διαβάζω το “εγχειρίδιο του καλού κλέφτη. Είμαι καλντεριμιτζής.” “Δηλαδή;” “Παραφυλάω στις σκιές ενός καλντεριμιού, περιμένοντας το κατάλληλο θήραμα να περάσει. Σύμφωνα με τον ορισμό του Πετρόπουλου. Στην δική μου περίπτωση, κάποια γλυκιά ύπαρξη, να μαζέψει το διμετρο κορμί μου, για απόψε ή όσο μείνω στην πόλη… κι ας το κάνει ότι θέλει.” Χαμογελώντας, τσουγκρισε το ποτήρι της γλυκιάς ύπαρξης που καθόταν δίπλα του κι εκείνη κοίταξε μισοσαγηνευμένη το μυωπικό βλέμμα.…
Μια φορά τον χρόνο, το σκάει άκρη άκρη της κόλασης και έρχεται να ελέγξει τα γράδα της ερημιάς μας. Δεν ξανακατέβηκε την Πατησίων. Θύμωσε, λέει, που κι εμείς… κάθε χαμένο δρόμο της ζωής μας, Πατησίων, τον είπαμε.
Ο Andy Kaufman γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη κι έφυγε στην Καλιφόρνια, μένοντας στην ιστορία ως ο κορυφαίος της stand up κωμωδίας.
Ο υπάλληλος Καβάφης Όταν μεταμορφωνόταν, έγραφε ποιήματα στην Καβαφική, (χρονογραφήματα κατά τον Παλαμά… ως απόδειξη πως όταν φθονούν οι τεράστιοι, το κάνουν αναλόγως). Και ήταν η ιδιαιτερότητα της γλώσσας του… της Καβαφικής και το γεγονός πως δεν υπήρχαν άμεσοι κληρονόμοι, η ομοφυλοφιλία του, ίσως, καθώς και το ότι κάνεις δεν μπόρεσε να πει με σιγουριά πως ήταν χριστιανός… που προφύλαξε, εν μέρει, τον Καβάφη από τους ποιητοφάγους συνθέτες της μεταπολίτευσης. Οι περισσότεροι δοκίμασαν. Ο Αλεξανδρινός όμως, δεν ήταν βούτυρο στο ψωμί. Τα λόγια του δεν γέμιζαν στάδια… γιατί δεν μίλαγαν για μάρμαρα, ήλιους, πατρίδα. Μίλαγαν για την προσωπική του κόλαση…
Το 1982, ο Stevie Ray Vaughan ήταν ένα χωριατόπαιδο από το Τέξας, που προσπαθούσε να τινάξει από πάνω του την σκιά του μεγάλου του αδερφού, είχε αρχίσει να φτιάχνει το όνομα του μαζί με την μπάντα του, τους Double Trouble. Είχαν σχεδόν έτοιμο το πρώτο τους άλμπουμ το “Texas flood”, αλλά πάνω απ’ όλα… είχε το άγγιγμα. Και το είχε μέχρι τον πρόωρο και άδικο θάνατο του. Το 1982, η καριέρα του Bowie είχε βαλτώσει. Χρειαζόταν ένα νέο άγγιγμα. Οι δυο τους συναντήθηκαν, μετά από ένα live των Double Trouble στο Montreux Jazz Festival. Το 1982. Ο Bowie είχε ακούσει…
Το Max’s Kansas City στα 70s ήταν αυτό που λένε το ιδανικό στέκι ή σκηνή ή αυλή ροκ θαυμάτων. Ο Andy Warhol, η Patti Smith, οι New York Dolls, ο Marc Bolan, ο David Byrne ήταν πελάτες, η Debbie Harry δούλευε σερβιτόρα και οι Velvet Underground ήταν η μπάντα του. Εκεί που γραφόταν η ιστορία. Ανάμεσα στα άλλα, ήταν μια Δευτέρα όπου μια μπάντα από την Τζαμάικα, οι Wailers, άνοιξαν την συναυλία ενός ντόπιου, σχετικά άγνωστου, παλικαριού. Του Bruce Springsteen. Άλλη ιστορία. Ο David Bowie είχε πει, “Γνώρισα τον Iggy Pop στο Max’s Kansas City το 1970 ή το 1971.…
Στον κόσμο… Το 1967, η Αν Μπάρκφορντ είχε αποπλανήσει τον Χόφμαν στον πρωτάρη και φορούσε την κάλτσα της, χωρίς να ξέρει τι θύελλες θα εξαπέλυε, για χρόνια, στην αθώα προ ίντερνετ εποχή. Οι χίπηδες μαζευόταν κατά χιλιάδες στο Σαν Φρανσίσκο, στο καλοκαίρι της αγάπης, την ώρα που οι μειονότητες και η φτωχολογιά, σκοτώνονταν στο Βιετνάμ. Οι χίπηδες ήταν στα καλύτερα τους. Όλες οι φάμπρικες για αυτούς δούλευαν. Ο Μοχάμεντ Άλι ήταν ακόμα Κάσιους Κλέι και οι Σελτικς με την Λίβερπουλ είχαν κλείσει την χρονιά χωρίς να έχουν κερδίσει τίποτα. Μαύρη χρονιά για τον αθλητισμό δηλαδή. Στην Ελλάδα … Ο δαιμόνιος…
Σαν σήμερα πέθανε ο Πολ Ποτ. Θα μπορούσα να πω δυο λόγια, αλλά όχι. Όποιος θέλει ας ανοίξει την Βικιπαίδεια. Θα προτρέψω, όμως, όποιον θέλει να δει το “Year zero” πατώντας εδώ. Το “Year zero” του John Pilger είναι ένα από τα κορυφαία ντοκιμαντέρ που έχουν γυριστεί ποτέ. Τις πρώτες μέρες προβολής του στην Αγγλία, κατάφερε να μαζέψει 1εκ λίρες, όλα από την φτωχολογιά, μικροποσά στο ταχυδρομείο με την ένδειξη, “Αυτό είναι για την Καμπότζη “. Προβλήθηκε σε 50 χώρες, είχε 150 εκατομμύρια θεατές και σε αυτό πιστώθηκε η βοήθεια 45 εκατομμυρίων δολαρίων από δωρεές για την Καμπότζη. Με αυτά…
Μετά τον Epstein, κάθε μυστήριος τυπάκος που ασχολούνταν δορυφορικά με την μουσική στο νησί, είχε ένα όνειρο… να γίνει ο νέος Epstein. Πολλοί χτύπησαν αυτήν την πόρτα. Βαριά, δρύινη, ατάραγη, βρετανική. Ένας από όλους αυτούς τους καριόληδες, ήταν ένας dj από το Manchester που λάτρευε την ρέγγε. Την χτύπησε 2 φορές. Την πρώτη φορά, όταν στάθηκε μπροστά στην ολόφωτη λεωφόρο με την μπάντα που είχε αναλάβει, μέχρι να σβήσουν τα φώτα ξαφνικά, γιατί η μικρή ιδιοφυΐα τραγουδιστής προτίμησε να χαθεί στο έρεβος που ταλαιπωρούσαν το σώμα και την ψυχή του. Ας πάρουμε τα πράγματα από το τέλος. Ο Robert Leo…
Πιστεύω μόνο σε εκείνους που κυνήγησαν την ζωή, μόνο και μόνο… και μόνο για να την ξαναδημιουργήσουν. Κομμάτι κομμάτι. Που έχασαν τον δρόμο τους και ξαναβρήκαν τον δρόμο τους, “γιατί αν ένα βιβλίο το διαβάσουν χίλιοι άνθρωποι, τότε είναι χίλια βιβλία.”. Χίλιες είναι και οι αλήθειες. Αυτό είναι η τέχνη η μεγάλη. Πιστεύω σε όσους μπαίνουν στις ζωές τον άλλων, για να επηρεάσουν, να αμφισβητήσουν και να αμφισβητηθούν. Σε όσους βλέπουν την ζωή σαν καθρέφτισμα ονείρου και όλο μιλάνε γι’ αυτήν με νέα γλώσσα, ύστερα από κάθε όνειρο. Σε όσους πολέμησαν την εξουσία σαν καλλιτέχνες με όπλο τους την αρμονία…
Αγάπησε την ρέγγε, τα δέλτα μπλουζ, το πανκ, την Debbie Harry, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Προφανώς δεν ήταν ο μόνος. Ούτε κι ο μόνος που πέθανε νέος. Ήταν ο μόνος όμως, που τα έμπλεξε τόσο πολύ στην ζωή του και στην μουσική του. Πριν λίγο καιρό άκουσα το “Constant waiting” μια διασκευή από τους Sadies. Το ερωτεύθηκα. Το θέμα ήταν, πως δεν ήξερα το πρωτότυπο. Τραγούδι των Gun Club δεν ήταν. Ψάχνοντας ανακάλυψα 4 μαγικές συλλογές με ανολοκλήρωτα τραγούδια του Jeffrey Lee Pierce, όπου συμμετέχει όποιος μουσικός σέβεται την μουσική του, τις επιρροές του και την φιλία. Ανάμεσα σε…
Ο μπάρμπας μου ο Κώστας, μετανάστης στην Γερμανία το ’60, στα χαρτιά, κρέας εμπορεύσιμο στ’ αλήθεια, μου έλεγε πως όταν δεν δούλευε, πήγαινε σε μια γέφυρα στο Μόναχο. Ήταν 184 βήματα. Την μέτραγε συνέχεια. Ποια γέφυρα δεν μου έλεγε. Μια γέφυρα στο Μόναχο.184 βήματα. Συνέχεια 184 βήματα. Γιατί το έκανε, δεν ήξερε. Λες και μέτραγε τα πρόβατα, πίσω σε μια απόμερη γωνιά της Πίνδου. Ένα γεια στον πατέρα και στην μάνα. Μια αγκαλιά στην γυναίκα, νια ζωντοχήρα από ανάγκη. “Μαθαίνουν, μωρέ, τα παιδιά γράμματα;” “Ανάθεμα τα σύνορα”, έλεγε. Όπως το λένε, όλοι οι κυνηγημένοι. Ύστερα στο κρασοπότηρο με τον καφέ,…