Συντάκτης: Άρης Κεραμάρης

Η ομάδα του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ έφτιαξε στην κατειλημμένη Πρυτανεία, την δική της “Γκουέρνικα”. Την πρώτη φορά που είδα την Γκουέρνικα, δεν ξέρω πόση ώρα την χάζευα. Σαν τους πιο πολλούς, δεν ήξερα αν μου αρέσει ή όχι. Εκεί χάνεται το παιχνίδι. Σκοπός της τέχνης δεν είναι, μόνο, η ομορφιά. Ούτε τα κουραφέξαλα, περί αφύπνισης συνειδήσεων. Σκοπός της τέχνης είναι να σε ανησυχήσει. Να σε ενοχλήσει. Να σε κρατήσει. Να σε κεντρίσει. Σκοπός της τέχνης είναι να ξαναμάθεις το όνομα σου και να μη σε νοιάζει αν λέρωσες. Γι αυτό και σε…

*Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι έφυγε από τη ζωή στις 9 Μαρτίου 1994 στον Σαν Πέδρο της Καλιφόρνια, χτυπημένος από λευχαιμία. Ύφος. Ένας τρόπος να ζεις. Ένας τρόπος να είσαι. Ξέρω πως τα νιάτα μου, τα σακάτεψε ο Μπουκόβσκι. Σαν να τον ακούω τώρα. Και ύστερα θέλω να γράψω σαν κι αυτόν. «Μπύρα . Ένα γεμάτο ποτήρι μπύρα. Ξερνώντας χτες βράδυ, πιθανολογούσα την τιμή μου. Για μια στιγμή σε θυμήθηκα. Χα. Απόσβεση, κατά πως λένε…» Δεν θέλω. Θέλησα. Τα έσκισα όλα. Πρέπει να υπήρξαν 10000000 ρέπλικες στον κόσμο. Ποιος χρειάζεται άλλη μία; Δεν με έδειρε ποτέ ο πατέρας μου με ζώνη και…

Χρόνια πριν, παρακολουθούσα έναν αγώνα ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Το αγαπάω το ερασιτεχνικό. Ομάδες με πιτσιρίκια, ομάδες με σαραντάρηδες, ομάδες με δύο τρεις που ξέρουν, καθόλου ομάδες. Ανεπίσημα πρέπει να έχω και ρεκόρ Γκίνες. Δεν ξέρω αν έχει γίνει, ακόμα και στην τελευταία κατηγορία της Ζιμπάμπουε, παίχτης που παίζει εξάρι να μην έχει αγγίξει μπάλα ούτε μια φορά στα 90 λεπτά. Ούτε καν να τον χτυπήσει. Ανέμελος μέσα στο στρογγυλό γύριζα. Λατρεμένα κυριακάτικα πρωινά που πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα, αμέσως μετά το τελευταίο μπαρ. Τι να σου κάνει ο καφές; Όσο πικρός κι αν είναι. Γ τοπικό, ήταν ο αγώνας που έβλεπα.…

Όσοι μισούν τους stones, λένε πικρόχολα πως ο μόνος που ήξερε μουσική… ήταν ο Brian Jones. Υπάρχει μια μικρή ασάφεια σε αυτήν την μικρή κουταμάρα. Οι Rolling Stones, ήξεραν μουσική, απλά ο Jones, ήξερε πολλή μουσική. Ο ίδιος έπαιζε γύρω στα 30 όργανα. Όπου υπάρχει σιτάρ, σαξόφωνο, όμποε, slide κιθάρα, πιάνο, μαρίμπα και χίλιοι δυο διάβολοι στις ηχογραφήσεις της μπάντας, είναι παιγμένα από εκείνον. Ταλέντο τον έλεγες σίγουρα. Οι γονείς του Brian, ανήκαν στην μεσαία αστική τάξη. Είχαν σπουδές στο πανεπιστήμιο και κάπως έτσι, φανταζόταν και το μέλλον του γιου τους. Ο πατέρας, μάλιστα, ήταν ο πιανίστας της εκκλησιαστικής χορωδίας…

Άλλοι την λένε σπηλιά . Άλλοι υπόγειο. Όλοι όμως πάμε εκεί. Τουλάχιστον μία. Άλλοι δεν βγαίνουν ποτέ ξανά. Μένουν εκεί με τις σκιές, τα φαντάσματα, τις μνήμες, μα πιο πολύ… στις ψευδαισθήσεις. Όλα μπερδεμένα. Την αυθάδεια της μνήμης ,την λέω και στοίχειωμα. Να την λέτε κι εσείς. Μπροστά σου ξεκινάει ένα ζεϊμπέκικο του Μάνου, με την πενιά του Τσιτσάνη να σκαλώνει πιο πολύ στις χορδές , παρά οτιδήποτε άλλο. Το πρώτο αίμα που στάζει. Ένα ζεϊμπέκικο για άντρες πιασμένους στα δίχτυα, με χώρο και αέρα ελάχιστο και τρις χιλιάδες χρόνια να χωράνε μέσα σε τρία λεπτά. Οι γυναίκες στην άκρη,…

Κι όμως, την αγάπησα τούτη την πόλη. Άλλοι την λένε γούρα. Εγώ την αγάπησα. Ξεχυνόμουν μικρό παιδάκι, σαν αγριμάκι, στα σοκάκια της για να την ακούσω. Αλλά δεν την άκουγα. Και τώρα ξεχύνομαι. Αλλά πάλι δεν την ακούω. Μόνο σαν τότε, το μουρμουρητό της ακούω πια. Νομίζω πως τούτη η πόλη ποτέ δε φώναξε, πάντα μουρμουρούσε. Κι έτσι μας έμαθε όλους να μουρμουράμε – πάντα στη σκιά. Στη σκιά της μητρόπολης, στη σκιά των κληροδοτημάτων, στη σκιά των ευεργετών. Μη με ρωτάς να σου πω. Για όλα αυτά, εγώ έμαθα από άλλα βιβλία και μάλλον η γνώμη μου δε θα…

Είναι γνωστά τα λόγια του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για τους νέους Παρθενώνες που χτιζόταν στην Μακρόνησο. Δεν ήταν ο μόνος. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ήταν φιλόσοφος, νομικός, πολιτικός. Έφτασε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, τότε που η θέση τα έλεγε. Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, ήταν και ποιητής. Τρομάρα του. “Στα ποιήματα του εκφράζονται τα πιο βαθιά και κρυφά στρώματα του εαυτού του. Τα παράλογα στοιχεία διασταυρώνονται με τα λογικά. Η ποίηση του χαρακτηρίζεται υπαρξιακή. Οι φιλοσοφικές μελέτες που δημοσίευσε κατά καιρούς αποσκοπούσαν στην στην εκλαΐκευση της Καντιανής φιλοσοφίας στην Ελλάδα.” Πάντα λοιπόν με την οπτική του Καντ, παρατίθενται κάποιες σκέψεις του μεγάλου ανδρός,…

Ο Γιάννης Κορδάτος χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Συγγρό μηχανορράφο και επιδέξιο πολιτικάντη, άλλοι ως λωποδύτη φιλάνθρωπο ενώ ο τύπος της εποχής «χρυσοκάνθαρο». Ο Τάσος Βουρνάς αναφέρει ότι παρίστανε τον Εθνικό Ευεργέτη για να εξαγοράσει τις αμαρτίες του. Σφοδρή κριτική για την συμμετοχή του στα Λαυριακά άσκησε ο Εμμανουήλ Ροΐδης καθώς και οι σατιρικές εφημερίδες. Ο κόσμος δε τον αποκάλεσε Λαυριοφάγο. Ο Ανδρέας Συγγρός έφυγε στις 13 Φεβρουαρίου 1899. Ο Ανδρέας ο Συγγρός υπήρξε ένας πάμπλουτος καιροσκόπος. Μόνο που ακόμα και ο καιρός ήταν με το μέρος του. Δάνειζε δήμους, κυβερνήσεις και το κράτος το ίδιο, έβγαινε δήμαρχος και βουλευτής χωρίς να…

Ένα κείμενο αφιερωμένο στα θύματα της τραγωδίας της 8ης Φεβρουαρίου 1981, όταν 21 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στα σκαλιά της Θύρας 7. Τα χαμένα παιδιά, φτάνουν εδώ, με τον ηλεκτρικό και φυσάνε δαχτυλίδια καπνού, μάγκικα και λιμανίσια. Όλα μακριά από δω, είναι άχρηστα μέρη. Ό τόπος απλώνεται γυμνός μπροστά τους. Δεν αλλάζει ποτέ. Σαν μαρμαρωμένο παραμύθι. Ακούνε μόνο ένα καλωσόρισμα. Οι άνθρωποι, γύρω τους κινούνται σε ρυθμούς που δεν ορίζουν. Μερικές φορές δεν υπήρχαν άνθρωποι. Παρόλα αυτά, τα μάτια τους αστράφτουν, σ αυτούς τους δρόμους. Προσπαθούν να αφήσουν την μνήμη τους, να τους αγκαλιάσει. Ερυθρόλευκα. Στα πιο καλά τους…

Ο Τέος Ρόμβος, σαν μεταφραστής του Ρολφ Πόλε, τον περιγράφει ψύχραιμο, γλυκύτατο άνθρωπο, βαθιά αλτρουιστή αφοσιωμένο στην ιδεολογία του. Σαν κάθε επαναστάτη που σέβεται τον εαυτό του. Το 1975 παρόλο το εντυπωσιακότατο κύμα συμπαράστασης του κόσμου για αυτόν τον, “πιο επικίνδυνο Γερμανό τρομοκράτη”, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της χώρας του ή τον, “πρύτανη της τρομοκρατίας”, σύμφωνα με έναν στρατηγό υπουργό Δικαιοσύνης, κανένας δεν περίμενε πολλά από την αστική δικαιοσύνη. Ο Ρολφ Πόλε μάλιστα, αντί απολογίας, σηκώθηκε και απήγγειλε τους παρακάτω στίχους του γερμανικού συγκροτήματος Ton, Steine, Scherben. Το όνομα μου είναι άνθρωπος. “Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες Κι…

Είχα ακόμα το μαγαζί. Ετοιμοθάνατο. Όποιος φίλος ερχόταν, ήταν για να πιούμε κάνα μπουκάλι από την ρημαγμένη κάβα, μόνο και μόνο για να το αναπληρώσω την άλλη μέρα. Κατάσταση ακαθόριστη. Κατάσταση ακαθόριστη, είναι κάθε κατάσταση που δεν ξέρεις αν σε εκδικούνται τα πράγματα ή εσύ τα εκδικείσαι. Ο καλύτερος των φίλων, ο Γ, λίγες μέρες, πριν, είχε φύγει. Στην μπάρα ήμουν εγώ κι ο Κ. Όρεξη για κουβέντα δεν υπήρχε κι όποια υπήρξε, ήταν γύρω από την ερώτηση… Τι πληρώθηκε από λάθος; Ο Κ. με κοίταξε κι εκείνα τα θλιμμένα, όλο groove μαγκιά μάτια του, ψιλογυάλισαν. “Θες να ακούσεις, το…

Ο Τζίμης Πανούσης έφυγε στις 13 Ιανουαρίου 2018. Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις είχε πει “Δεν έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη το είδος το δικό μας, το ανθρώπινο. Είμαι υπερβολικός στον λόγο, αλλά λέω πάντα αλήθεια. Πολεμάω το θάνατο καθημερινά από τότε που γεννήθηκα και αυτός ο αγώνας είναι ένα πινγκ πονγκ, κάνουμε πρόβες θανάτου στον ύπνο μας”. Θα ‘μουν, δε θα ‘μουν, δεκαπέντε. Δεκαπέντε. Πρώτα φλερτ. Πρώτα ξενύχτια. Πρώτα μεθύσια…. κι ένας κόσμος, που πας καταπάνω του σαν βέλος. Το πρωινό εκείνο, με είχε βρει κάτω από τον καυτό ήλιο, με το κεφάλι χωμένο στην άμμο. Για…

Aυτή η χώρα πάντα είχε άριστους… Αυτήν την αριστεία. Ορίζω τον εαυτό μου, ως μέλος μιας φυλής που έχει το ίδιο όνομα από τα 15 της. Που χτυπάει ξύλο και διαλύει βασίλεια. Που η παρέα της, τρομάζει. Που δεν γυρίζει πίσω καθώς βγάζει τα παπούτσια της για να εισέλθει πότε στην σωτηρία, πότε στην καταδίκη – έκπτωτες σκιές πια – ενώ προσεύχεται στους μακελάρηδες. Στα αυτιά μας ηχεί ακόμα ο ήχος του μαστίγιου, αλλά κανείς δεν κοιτάζει πίσω. Δώσαμε μάχες παντού και πάντα και παντού και πάντα νικημένοι ήμαστε. Οι νοικοκυραίοι μας έκλεισαν τις πόρτες σκούζοντας πότε πως, ‘’ο σατανάς…

Ήταν Φλεβάρης του ’88 και ο Gazza, το μεγαλύτερο ταλέντο του τελευταίου μισού αιώνα στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο αγώνας ήταν Newcastle με Wimbledon. Στα αποδυτήρια ο κόουτς τον πλησίασε χτυπώντας τον στην πλάτη, “Καλή τύχη, με αυτόν που θα σε μαρκάρει σήμερα.”, κι όταν ο Gazza, τον ρώτησε, “Ποιος;”, η απάντηση που πήρε ήταν στο ίδιο μήκος κύματος ασάφειας, “Θα τον δεις στο τούνελ.” Στην βιογραφία του γράφει πως όταν στο τούνελ κοίταζε ποιος θα ήταν, ξαφνικά ένοιωσε κάποιον να ξεφυσάει κολλητά στον λαιμό του. Γύρισε και το μόνο που μπόρεσε να πει ξέψυχα, ήταν, “Γεια σου Vinnie…”. Ο Vinnie, δεν…

Έβλεπα εχτές, όλη εκείνη την κουστωδία, την γιαλαντζί αριστοκρατία του κώλου, να τρέχει να εμβολιαστεί λέγοντάς, “σε γλεντάω γιατί μπορώ” και για κάποιον λόγο είδα ξανά την “αγέλαστος πέτρα”. Το 2000 την είχα πρωτοδεί. Άλλη μια μετά και να κλάψω θέλησα πάλι. Προσκύνημα, μου έγινε. “Όχι πια, για όλα αυτά που πρέπει να διαβάσω, να μάθω. Αλλά για όλα εκείνα που νόμισα πως διάβασα, έμαθα. Εκείνα που τα ξέχασα και φύγανε, μα πιο πολύ εκείνα που με άλλο σώμα τα έλαβα και έμειναν μέσα μου μισά και παραμορφωμένα. Με του κομπάρσου το βλέμμα. Δυο ζωές.” Οι άριστοι, όταν τους ρώτησαν…μετανιώσατε για κάτι; “Συγχώρησα τον…