Συντάκτης: Άρης Κεραμάρης

Τι θ’ απογίνεις, Θε μου, αν πεθάνω ; Εγώ είμαι το κανάτι σου (αν σπάσω; ) Εγώ είμαι το ποτό σου ( αν πικράνω; ) Εγώ είμαι το έργο σου και το ένδυμά σου, μαζί μου θα χαθεί το νόημά σου. Ο Ρίλκε, κατά πάσα πιθανότητα, πρέπει να ήταν Σπάρτα Πράγας. Δεν το λέει η Βικιπαίδεια, αλλά είναι φως φανάρι. Αν έπαιζε και μπάλα θα ήταν δεκάρι. Σίγουρα. Γιατί δεκάρι; Γιατί το δεκάρι, μπαίνει στο γήπεδο με ψηλά το κεφάλι. Ορίζει. Καθοδηγεί. Μικραίνει και μεγαλώνει τον χώρο κατά πως θέλει και πάλι πίσω. Αποφασίζει. Φέρνει αναρχία. Ανυπακοή. Το δεκάρι μπαίνει…

Ο Joe Strummer υπήρξε ένας από τους κορυφαίους μουσικούς που ανέδειξε η punk και από τους πλέον συνειδητοποιημένους πολιτικά. Έφυγε από κοντά μας στις 22 Δεκεμβρίου 2002.  These songs are freedom Μια βραδιά μελαγχολίας. Μια νότα να κλείσεις τα μάτια. Ένας ήχος προφητεία, όχι απ’ τον ουρανό, αλλά σκάβοντας τη γη υπόγεια. Μια σειρά τεκίλες. Οι μισές στο πάτωμα. Η άχρηστη γλώσσα και τα λόγια που… ναι ρε πούστη τα προλάβαμε. Η υστερική πτώση του superman κι ο δον Κιχώτης, ιππότης της τελευταίας πνοής. Brixton. Sandinista. London is calling. London is burning. “Ρε Strummer αλήτη, πολύ σ αγάπησα. Άντε έλα…

Στις 11 και 12 Δεκεμβρίου 1968 βιντεοσκοπήθηκε από το BBC αλλά δεν μεταδόθηκε η κοινή εμφάνιση των Rolling Stones με τους The Who, Jethro Tull, Dirty Mac, Taj Mahal και Marianne Faithfull, που είχε ως πρωταρχικό σκοπό την προώθηση με έναν πρωτότυπο τρόπο του άλμπουμ “Beggars Banquet” των Stones. Η συναυλία είχε ως θέμα ένα τσίρκο, με το σκηνικό να συμπληρώνεται από ακροβάτες και κλόουν, μπροστά από ένα μικρό κοινό καλεσμένων θεατών. Επαγγελματίες Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να μαυρίζουν επικίνδυνα, εκείνον τον χειμώνα του 1968, για τους Polka tulk. O Tommy Iommi, ήταν ο πρώτος που τα είδε κι αποφάσισε…

Στεκόμαστε ώρες μπροστά σε ένα αντίγραφο του Μπος. Κάποια στιγμή έσκυψε το κεφάλι κι εγώ από πλήξη κατέκρινα. Α: ‘’Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα από το να χασμουριέσαι μπροστά στην τέχνη.” ΕΚ: ’Υπάρχει. Να την αγοράζεις.‘’, είπε. Ύστερα έσμιξε τα φρύδια και εκδικήθηκε την περιφρόνηση, με λίγο κώνειο. ΕΚ: ‘’Καντάρια γνώσης να τα πουλήσουμε. Λες και είχαμε άλλη συντροφιά από το φεγγαρόφωτο, σκυμμένοι στα παράθυρα μας. Στην πιο γνήσια στιγμή μας. Την μεγαλοπρέπεια και την συγκίνηση δεν μπορείς να τις μαντέψεις. Μπορείς όμως να μαντέψεις την κομψότητα της δουλοπρέπειας με λαιμοδέτη.’’ Α: ‘’Ποτέ δεν ήταν καθαρή η αστική ηθική.’’ ΕΚ: ‘’Μην…

Του Άρη Κεραμάρη Ξέρω ένα μικρό διαμέρισμα ψηλά στην πόλη. Ο άντρας που μένει, κοιτάει τον ουράνιο θόλο από το μπαλκόνι του σαν να είναι μια άλλη πατρίδα. Χαμογελάει σε όποιον τον κοιτάζει καχύποπτα και του σφυρίζει ‘’I love my garden’’. Με τα δάχτυλα του, δάχτυλα λιπόσαρκα αγίων, φτιάχνει ξερά δεμάτια δικαιολογίες. Όταν τον ζώνει η μοναξιά… παύει να ακούει την καρδιά του. Τόσο πολύ που κάθε λέξη που θα επιλέξει να είναι πανάκριβη για να αλλοιωθεί η γραφή, να παραλλαχθεί ο σφυγμός, να ανακινηθεί το αίμα. Γιατί το ένστικτο είναι το θεμέλιο. Στέκεται πάντα στο μπαλκόνι, με τα βουρκωμένα…

Του Άρη Κεραμάρη Και να που φτάσαμε, κουβαλώντας στις πλάτες την σκόνη 30 χρόνων. Και να που φτάσαμε σαν καταιγίδα. Ύστερα από τόσο καιρό. Όχι, δεν περιμένεις καλωσόρισμα. Ούτε θες ευγένειες. Ο χρυσός ουρανός, μετά. Και να που φτάσαμε, μέσα από παραμύθια, που δεν λέγονταν για να κοιμίσουν μικρά παιδιά. Για να τα κρατήσουν ξάγρυπνα λέγονταν. Και να που φτάσαμε, με ένα τραγούδι στα χείλη, από εκείνα που λες κοιτώντας στα μάτια την αγαπημένη σου. Το ίδιο τραγούδι. Ένα αιώνιο κόρτε. Και να που ήρθαμε, θρησκόληπτοι. Φρουρά της ιστορίας μας και εκστασιασμένο πλήθος σε κάθε νεύμα της. Και να που…

Λατρεύω τους ανθρώπους που δε έφτασαν πουθενά. Εκείνους που φτερούγισαν, σαν τρεμάμενοι ίσκιοι στην τραγικότητα των ποιημάτων. Που βίωσαν την μοναξιά των ξεγραμμένων συνθημάτων, ευωδιάζοντας γιασεμί κι ελπίδα. Εκείνους που χόρτασαν το κάποτε και ξεδίψασαν το πάντοτε, αμνηστεύοντας τις χαρές που κάθε φορά… τους έσπαγαν τα δόντια. Που έμαθαν τον ύπνο προφορικά, έχοντας ως υψηλότερο ιδανικό την ακατάπαυστη άρνηση του δισταγμού. Εκείνους που έγιναν αγρίμια επισκέπτες σε χώρο και χρόνο λάθος και αργούσαν πάντα. Κι έρχονταν πάντα το επόμενο καλοκαίρι μόνο και μόνο γιατί το τώρα δε χαρίζεται…. Λατρεύω τους μάρτυρες. Δεν έχω κάτι το ηρωικό πάνω μου. Πιθανόν ούτε…

Του Άρη Κεραμάρη Υπάρχω Υπάρχω θα πει συνχνοτίζομαι. Θα πει απλώνω το χέρι μου μέχρι εξάρθρωσης, για να αγγίξω τον ώμο σου. Θα πει σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου για να δω πάνω απ’ την πλάτη σου, αντιγράφοντας όσο μπορώ τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις εσύ τον κόσμο. Υπάρχω θα πει πέφτω κάτω μα ξαναστέκομαι με ένα γλυκό τρέμουλο στα γόνατα μου, μόνο και μόνο για να πνίξω με το γέλιο μου αυτόν που με έριξε. Υπάρχω θα πει σε κοιτώ γάργαρα, λαγαρά κι όταν οι ματιές μας συγκρούονται, για ένα μαγικό δευτερόλεπτο, το οστικό κύμα είναι μεγαλύτερο…

Ήταν σαν να είσαι σε έναν κακεντρεχή, πολύχρονο ύπνο. Από εκείνους τους αχρείαστους, που έχεις την αίσθηση πως τους κληρονόμησες, αλλά να ξέρεις πως κάπου εκεί ψηλά, υπάρχει ένα πολύχρωμο, φλύαρο τυπάκι που το σκέφτεται να κατέβει κοντά μας, γιατί αν το κάνει, θα μας τινάξει τα μυαλά και τότε, ο θεός να λυπηθεί την ψυχή σου. Μαζί με την δική του. Ήταν, είναι, θα είναι. Σιγά μην έχει σημασία ο χρόνος, μπροστά στην αλήθεια και η αλήθεια, λέει πως κάποια στιγμή κατέβηκε στην γη, μεταμορφωμένος σε ένα πλάσμα από αστερόσκονη, πάνω σε ένα άρμα σε έναν θρόνο με λαμπιόνια,…

Κάθε ιστορία ξεκινάει το πρωί. Όταν γυρνάς ανάμεσα στους ανθρώπους και κανένας δεν σε βλέπει. Τότε μένεις λίγο παραπέρα… “Ίσως να περάσει λίγη ώρα κι όλα να φτιάξουν.” Το βράδυ την γράφεις. Η Ρίζα. Έχει αγριέψει ο τόπος, τόσα χρόνια απάτητος. Δίχως ίσκιους και φωνές. Τα τελευταία λεπτά, είναι πάντα αιώνια. “Αύριο πάλι”, έλεγε ο δάσκαλος και ίσα που προλάβαινε να μας δει, να περνάμε την βαριά ξύλινη πόρτα. Τα προεόρτια ξεκινούσαν με ένα άτυπο στοίχημα, από την αρχή της χρονιάς, για το ποιος θα πατήσει πρώτος την άσφαλτο του δρόμου, στο τέλος μιας μεγάλης κατηφόρας, την οποία κατεβαίναμε τρέχοντας…

Δεν υπάρχουν ποιήματα για τον Δεκέμβρη εκείνον. Του Άρη Κεραμάρη Κι όμως υπήρξε μια χρονική στιγμή, που η αστική τάξη υποδέχθηκε, μετά Βαΐων και κλάδων, καραβιές ολόκληρες οπλισμένων Ινδών και Πακιστανών. Την 4η Ινδική μεραρχία. Στον Πειραιά. Πίσω, στον Δεκέμβρη του 44. Λίγο μετά, από όταν ο διορισμένος κομμουνιστοφάγος πρωθυπουργός ύψωνε στην Ακρόπολη την σημαία, που είχε ξεχάσει φεύγοντας, για να παίξει με το σινάφι του την κυβέρνηση κάπου στην μέση ανατολή. Δεν διαβάζονται όλες οι σελίδες της ιστορίας. Υπήρξαν νεκροί; Ναι. Από τον ανθό της ελληνικής νεολαίας. Ο αντίκτυπος; Στις πλάτες μας. Κάθε φορά που το κράτος δολοφονεί, ένοχος…

Όσο και οι μικρές λεπτομέρειες που την αλλάζουν, τόσο και η ιστορία είναι απλή. Νόμος είναι αυτός και μάλιστα από τους πιο δίκαιους. Η τηλεόραση στα 60ς, κυρίως στις ΗΠΑ, είχε αρχίσει να αλλάζει δραματικά την ζωή. Μπορούσε λόγου χάρη, να τους πείθει πως πήγαν στο φεγγάρι, πως να βγάζουν όμορφους προέδρους και γιατί όχι, να τους παρουσιάζει και την δολοφονία τους. Σχεδόν σε απευθείας μετάδοση. Ένα αδηφάγο μέσο, στα πρώτα βουλιμικά του βήματα, που έψαχνε νέα καύσιμα, καινούργια σημεία αναφοράς, δίνοντας υποσχέσεις, κλείνοντας το μάτι και βάζοντας για τα καλά την λέξη “αποχαύνωση”, στο λεξικό εκατομμυρίων φρεσκοαποχαυνωμένων, στο υποσυνείδητο…

Του Άρη Κεραμάρη

Του Άρη Κεραμάρη

Του Άρη Κεραμάρη Ταξίδεψε πολύ κι έμεινε ζωντανός. Όπου κι αν πήγαινε έστηνε μαγικές γιορτούλες. Έζησε επικίνδυνα, όχι μαλακίες. Όλη του τη ζωή τίναζε από πάνω του σφραγίδες.Όλη του τη ζωή αναμετρούταν, καταδύονταν και ξαναγύριζε πάλι με εκείνο το μυστήριο άγγιγμα, την ίδια τρέλα στα μαλλιά. Απόλυτος γυφτοροκάς, πάντα ανάμεσα στην τελευταία τζούρα και στη βασιλική γόπα. Ο μάγος της φυλής. Το αιώνιο χειροκρότημα των Ναπολιτάνων. Ο Ντιέγκο καβάλα στη ζέβρα, ο Βάκχος και το όργιο του Μεξικό, τα κλεμμένα μουντιάλ κι όλα αυτά κι όλα αυτά. Ερωτήσεις νηπιαγωγείου, ποιος ήταν ο καλύτερος; Γεννιούνται και στις μέρες μας θεοί; Άγιοι; Το…