Συντάκτης: Γελωτοποιός

Μετά από τόσες μέρες και νύχτες καύσωνα, μετά από ξημερώματα ζεστά και αφυπνίσεις με ιδρωμένο λαιμό, μετά από την καυτή άπνοια της πόλης και την αρρωστιάρικη δροσιά του κλιματιστικού, φάνηκαν αστραπές να φωτίζουν τον ουρανό πάνω απ’ τον Θερμαϊκό. – Έρχεται βροχή, είπα στην Νέλλη. – Μυρίζει, είπε εκείνη. Λίγο μετά ξεκίνησε. Πρώτα το καταλάβαμε απ’ τα φύλλα που σταμάτησαν να είναι ακίνητα. Ύστερα λίγες σταγόνες και κρύος αέρας που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Κι ύστερα ξεκίνησε. Στήσαμε τις καρέκλες στο μπαλκόνι, ν’ απολαύσουμε το θέαμα. Το νερό που πέφτει. Ένα ζευγάρι στο δρόμο που τρέχει για να γλιτώσει. -…

“But I’m a creep, I’m a weirdo What the hell am I doing here? I don’t belong here.” Creep, Radiohead “Αν θέλετε λοιπόν στ’ αλήθεια να τ’ ακούσετε, τότε πρώτο και κύριο μπορεί να περιμένετε πως θα σας πω πού γεννήθηκα, και τι φρίκη που ήτανε τα παιδικά μου χρόνια, και τι φτιάχνανε οι δικοί μου και τα ρέστα πριν με κάνουνε, κι ένα σωρό αηδίες και ξεράσματα καταπώς στο Δαβίδ Κόπερφηλντ, όμως δεν έχω όρεξη να πιάνω τέτοιες ιστορίες”. Η αρχή του Φύλακα στη Σίκαλη, σε μετάφραση Τζένης Μαστοράκη ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Είχα γνωρίζει τον Κώστα στην Νάξο κι είχαμε φάει…

Πηγαίναμε στο καφενείο του χωριού με τον πατέρα, για να φάμε το έπαθλο. Μέσα στους καπνούς των τσιγάρων και στα παράσιτα του ραδιοφώνου οι μεγάλοι έπαιζαν κολιτσίνα. Δηλωτή συνήθως, που χρειαζόταν να έχεις και ικανότητες, δεν έφτανε η τύχη. Η ξερή ήταν για τα παιδιά. Το στοίχημα ήταν ένα λουκουμάκι. Κι εμείς παραμονεύαμε πάνω απ’ το τραπέζι, ελπίζοντας να τα φέρει όλα δεξιά, ώστε να κερδίσει ο πατέρας και να μοιραστούμε -ήμασταν δύο αδέλφια- το έπαθλο. Δεν ήταν ακριβό, ζήτημα να έκανε δέκα δραχμές. Και στο σπίτι είχαμε ολόκληρο κουτί με λουκούμια. Αλλά εκείνο ακριβώς το λουκούμι, που ίσως να…

Είχα γνωρίσει κάποτε έναν υπερήλικα παλαιογράφο. Οι παλαιογράφοι είναι φιλόλογοι που ειδικεύονται στη μελέτη παλαιών κειμένων. Καθένας γνωρίζει καλύτερα κάποια εποχή. Άλλος τη βυζαντινή, άλλοι την ελληνιστική, άλλοι τα κείμενα της κλασικής αρχαιότητας. Είναι από εκείνους τους τύπους που παρουσιάζουν ο Ουμπέρτο Έκο και ο Νταν Μπράουν στα μυθιστορήματα τους, εκείνους που βλέπουν ένα παλίμψηστο και μπορούν να πουν πότε ακριβώς γράφτηκε και σε ποια περιοχή. Ο παλαιογράφος Ανίκητος, έτσι ήταν το όνομα του (!), μου είχε αναφέρει πόσα αρχαία κείμενα σώζονται ολόκληρα. Είναι πραγματικά πολύ λίγα. Για τους περισσότερους αρχαίους φιλοσόφους έχουμε μόνο αναφορές σε κείμενα άλλων (όπως στους…

Γενηθήτω Φως! Γένεσις Α’ 3 Ίσως το φως νάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει. Κ. Καβάφης ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Κάθομαι στο γραφείο μου, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μπαλκόνι στο Ντεπώ, στον δεύτερο όροφο κάποιας πολυκατοικίας. Απέναντι βλέπω αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία. Τόσα χρόνια βλέπω ακριβώς το ίδιο, όμως μόλις σήμερα παρατήρησα κάτι. Στο πεζοδρόμιο υπάρχει ένας φανοστάτης. Στην άκρη του πεζοδρομίου τα πασαλάκια που εμποδίζουν το παρκάρισμα. (Για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, αυτό είναι το πρώτο καλοκαίρι που υπάρχει φανοστάτης και πασαλάκια. Πριν υπήρχαν μόνο αυτοκίνητα). Πάντως είναι πολύς ο…

“Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν” Claude Levi-Strauss ~~{}~~ Ένα από τα θέματα που διαπραγματεύεται ο Πρίμο Λέβι στα βιβλία του είναι εκείνο της προέλευσης του Κακού. Δεν καταλήγει σε κάποιο συμπέρασμα, αφού είναι λογοτέχνης και η λογοτεχνία θέτει ερωτήματα και προβάλλει αντιφάσεις, δεν δίνει απαντήσεις. Ο Λέβι αντιμετωπίζει το Κακό ως κάτι παράλογο και ταυτόχρονα συνυφασμένο με τη φύση του ανθρώπου, σαν να λέει: Είναι παράλογο πόσο παράλογα κακός μπορεί να είναι ο άνθρωπος. ~~{}~~ Ο Πρίμο Λέβι βίωσε το Κακό στη πιο διάσημη έκφανση του, το Άουσβιτς. Ένα ερώτημα, το οποίο ίσως να…

“Σε έναν τρελό κόσμο μόνο οι τρελοί είναι λογικοί.” Ακίρα Κουροσάβα “Μερικές φορές, η καλύτερη απάντηση στην πραγματικότητα είναι να τρελαθείς.” Φίλιπ Ντικ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Κουβαλάω την τρέλα στο αίμα μου. Αυτό είναι το μόνο που μου έδωσε η οικογένεια μου. Ούτε περιουσία ούτε επιχειρήσεις ούτε καν ένα παλιοχώραφο. Άλλοι έχουν κληρονομήσει ένα όνομα και μια ιστορία. Εξορίες και αλησμόνητες πατρίδες, έναν άνθρωπο των γραμμάτων ή έστω κάποιον πρόγονο που πήρε μέρος στην Ιστορία επώνυμα, κάτι που μπορείς να αναφέρεις σε μια συζήτηση. Εγώ έχω μόνο ένα βεβαρυμένο οικογενειακό ιστορικό ψυχασθένειας, κάτι σαν να γεννήθηκα με παραμορφωτικά γυαλιά, έτσι βλέπω…

“Κανένας δεν καταλαβαίνει τη λέξη νεότητα, πριν τα τριάντα του”. Jean Dutourd ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Θερινό ηλιοστάσιο και πανσέληνος. Η προηγούμενη φορά που είχε τύχει ήταν πριν 70 χρόνια, το 1946. Πριν 70 χρόνια. Ούτε καν ο πατέρας μου, η μητέρα μου, δεν είχαν γεννηθεί τότε. Στην Ελλάδα Εμφύλιος. Ίσως να έκανε και ζέστη, αλλά σίγουρα αυτή θα ήταν η τελευταία έγνοια των ζωντανών. ~~ Το ηλιοστάσιο συμβαίνει κάθε χρόνο. Η πανσέληνος μπορεί και περισσότερες από δώδεκα φορές το χρόνο. Η Γη περιστρέφεται γύρω απ’ τον εαυτό της και γύρω απ’ τον Ήλιο. Όμως δεν κάνει κύκλους ούτε καν ελλείψεις, έτσι όπως…

Ο Καραμήτρος ήταν οδοκαθαριστής. Στο στρατό είχε μπει με βίσμα σε μια υπηρεσία όπου όλοι της σειράς του ήταν πτυχιούχοι. Σε κάποια πρωινή αναφορά, ο λοχαγός τους ρωτούσε έναν-έναν τι δουλειά έκαναν “έξω”. “Εσύ, Καραμήτρο, τι έκανες έξω;” τον ρωτάει κι εκείνον κάποια στιγμή. Το σκέφτεται λίγο ο Καραμήτρος και τελικά φωνάζει: “Ο αδελφός μου είναι γιατρός!” Αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας έχουν και οι σύγχρονοι Ούγκοι. Καμώνονται τους καμπόσους και τους “ξέρεις-ποιος-είμαι-γω” και μόλις βρεθούν στα δύσκολα, μόλις έρθει η στιγμή να δείξουν ποιοι στ’ αλήθεια είναι φωνάζουν: “Οι πρόγονοι μου έχτιζαν Παρθενώνες”. Ουσιαστικά είναι σύνδρομο κατωτερότητας με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.…

“Είναι θλιβεροί οι καιροί, όταν η εντιμότητα ονομάζεται αφέλεια και η ειλικρίνεια λέγεται ηλιθιότητα”. Πσέρβα-Τετμάιερ Κ. “Σε μια παρέα μεθυσμένων όλοι απεχθάνονται εκείνον που δεν πίνει”. Κινεζική παροιμία “Ο ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ’ αὐτήν”.  Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, 8,7 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ζούμε σ’ έναν διεφθαρμένο κόσμο. Ένας απόλυτα έντιμος άνθρωπος, αν καταφέρει να επιβιώσει, θα χαρακτηριστεί από όλους ηλίθιος. Όμως υπάρχουν τέτοια “παράξενα όντα”, απόλυτα έντιμα; Υπάρχουν άνθρωποι αδιάφθοροι, αναμάρτητοι; Τίμιοι άνθρωποι που όχι μόνο δεν έχουν κάνει κάτι ανέντιμο, αλλά τους δόθηκε η ευκαιρία να το κάνουν και το απέφυγαν; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πει ποτέ ψέματα -ή…

Και είπ’ ο Ζάχος στο πουλί τι έπρεπε να κάνει, πως κεραυνό του ζήτησε να πάει η Ελισάβετ. «Πού πας εσύ, κακόμοιρε; Εδώ δουλειά δεν έχεις. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι που πας να πολεμήσεις ούτε και είναι μάγισσες το μάτι να τους πάρεις. Κι αν μακελέψεις έναν δυο, όλους δεν τους σκοτώνεις και ειδικά τον αρχηγό, αυτόν που λεν Τυφώνα. Πατέρα έχει τον Τάρταρο και μάνα του τη Γαία γεννήθη στο Κωρύκιο της Κιλικίας άντρο. Αντί για πόδια έχει αυτός, ανθρωποφάγα φίδια σκοτώνουνε ελέφαντα με ένα δάγκωμα τους. Έχει γαϊδάρου κεφαλή που φτάνει μέχρι τ’ άστρα και αν ανοίξει τα…

“I never realized until lately that women were supposed to be the inferior sex”. Katharine Hepburn ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι μουσικοί της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, μιας απ’ τις σημαντικότερες του κόσμου, ήταν κυρίως άντρες (με ποσοστό που έφτανε το 90% υπέρ των αντρών κάποιες φορές). Οι ακροάσεις για τη φιλαρμονική ήταν πολύ αυστηρές και απαιτητικές και καθόλου αντι-φεμινιστικές. Άντρες και γυναίκες είχαν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις όταν έπαιρναν μέρος σε αυτές. Και οι κριτές (άντρες και γυναίκες στο ίδιο ποσοστό) σίγουρα δεν ήταν σεξουαλικά προκατειλημμένοι. Έτσι νόμιζαν. Γιατί οι γυναίκες δεν τα κατάφερναν τόσο καλά…

Όταν ήμασταν παιδιά πολύ συχνά κολλούσαμε ψείρες. Ειδικά όταν πηγαίναμε στο χωριό, όπου το αγαπημένο μας μέρος για εξερεύνηση ήταν το κοτέτσι. Μόλις η γιαγιά μας, η στρογγυλοπρόσωπη (υπήρχε και η άλλη, η σκληροτράχηλη Αρβανίτισσα), καταλάβαινε ότι το κεφάλι μας είχε γίνει ενδιαίτημα παρασίτων αναλάμβανε δράση. Μας έπαιρνε μπροστά στο τζάκι ή έξω στην αυλή και έχοντας μόνο ένα μπουκάλι ξύδι και ένα χτένι προχωρούσε στην εξολόθρευση. Το χειμώνα πετούσε τις ψείρες στη φωτιά κι εκείνες έσκαγαν, σαν μικροσκοπικά αρθρόποδα μπαλόνια. Το καλοκαίρι τις έσπαγε με τα νύχια της, βγάζοντας επιφωνήματα ηδονής ή λέγοντας ‘τους παράδοξα πράγματα, όπως: «Να, μωρή,…

Στην έρημη μητρόπολη τριπόδιζε ο Ορλάντο, μονάχα κάνα δυο σκυλιά υποδοχή τους κάναν. Ο Ζάχος θύμωσε πολύ, την ήθελε τη δόξα, ήθελε χειροκρότημα, πέταλα να τον ραίνουν. Ο μόνος που συνάντησε ήταν εκεί ένας γέρος. Είχε ξαπλώσει καταγής στη μέση της πλατείας. Άσπρη ‘ταν η γενειάδα του, άσπρα και τα μαλλιά του, τέσσερα ρούχα φόραγε το ένα πάνω στ’ άλλο. Μες σε καρότσι παιδικό είχε όλο το βιος του, σκουπίδια, παλιοπράματα που άλλοι είχαν πετάξει. Πάνω του πήγε στάθηκε, συγκράτησε το άτι και με φωνή στεντόρεια φώναξε και του είπε: «Κάνε στην άκρη, γέροντα, φέρνω ελευθερία». Ο γέρος λίγο άνοιξε…

“Επειδή ο ήλιος βγαίνει κάθε πρωί, δεν σημαίνει ότι θα βγει κι αύριο”. Tractatus Logico-philosophicus, Λ. Βιτγκενστάιν “I’ll live to see another day”. Stayin’ alive, Bee Gees ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Δεν ξέρω αν φταίνε τα σαράντα χρόνια που κουβαλάω στην πλάτη μου. Ή μήπως είναι η υπέρμετρη σοφία μου. Αλλά κάθε μέρα που ζω, κάθε μέρα που περνάει, νιώθω να πλησιάζω περισσότερο σε μια κατάσταση του νου θυμοσοφική, μια κατάσταση ευγνωμοσύνης. Ίσως να είμαι κοντά στο θάνατο, γι’ αυτό και να αισθάνομαι έτσι, σαν μια προφητεία του τέλους. Όμως όλοι είμαστε κοντά στον θάνατο, πάντα και κάθε μέρα. Το παράξενο είναι ότι…