Συντάκτης: Γελωτοποιός

Ο Κάτω Κόσμος έβριθε από νεκρών εικόνες, από σκιές φασματικές, διάφανες οπτασίες. Τα χέρια τους απλώνανε ν’ αγγίξουνε το μίμο, λιγάκι μήπως θυμηθούν πώς είναι να ‘χεις σάρκα. Ήταν οι άμοιροι καπνός και κάτι παρακάτω. Εκείνος τους λυπήθηκε, όμως καιρό δεν είχε, κι έτσι καθώς βιαζότανε δεν άργησε να φτάσει, στο πρώτο απ’ τα τέρατα που φύλαγαν τον Άδη. Ήταν η Σφίγγα που παλιά τη Θήβα τυραννούσε, μέχρι που ο Οιδίποδας τον έλυσε το γρίφο. Ο άνθρωπος είναι, που γερνά ημέρα με τη μέρα. Αυτός που χάμω μπουσουλά, αυτός π’ όρθιος βαδίζει, αυτός που στα γεράματα παίρνει και τρίτο πόδι.…

Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τα μακαρόνια, (με τυρί – με σάλτσα – με κρέας -ή και σκέτα) και απεχθάνονται ή βαριούνται το ρύζι. Και τούμπαλιν. Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν τους σκύλους (σκέτους, χωρίς σάλτσα) και απεχθάνονται τις γάτες. Και τούμπαλιν. Υπάρχουν κάποιοι που προτιμούν τον Αριστοτέλη απ’ τον Πλάτωνα, και κάποιοι που θαυμάζουν τον Τσάρλι Τσάπλιν κι αγνοούν τον Μπάστερ Κήτον. Από παιδί προτιμούσα το ρύζι, τις γάτες, τον Πλάτωνα και τον Κήτον. Τα μακαρόνια μου φαίνονταν άνοστα, οι σκύλοι υπερβολικά εξαρτημένοι κι ο Τσάπλιν πολύ μελοδραματικός. Μεγαλώνοντας μπόρεσα να εκτιμήσω κι αυτά που δεν συμπαθούσα. Αλλά ενώ αναγνωρίζω τη…

“Ο έρωτας είναι κάτι σαν μια κοινωνικά αποδεκτή μορφή παράνοιας”. HER, του Σπάικ Τζόνζι “Έρως ανίκατε μάχαν” Αντιγόνη, Σοφοκλής ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία της Niki Boon και προσπαθώ να καταλάβω. Όχι τι συμβαίνει, ποια είναι αυτά τα παιδιά, ποια είναι η πραγματικότητα. Η τέχνη δεν απεικονίζει την πραγματικότητα, αντικατοπτρίζει την “πραγματικότητα” που έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Κάθε άνθρωπος μπορεί να δει αυτή τη φωτογραφία διαφορετικά. Εγώ βλέπω τον έρωτα (κι ακούω την αγάπη). Θυμάμαι τους παιδικούς έρωτες, τότε που παίζαμε τους μεγάλους. – Θες να κάνεις ότι είσαι ο μπαμπάς κι εγώ να είμαι η μαμά; -…

“Κανείς δεν αγαπάει τη ζωή τόσο πολύ όσο ο γέρος.” Σοφοκλής «Πολλά γεννούν το δέος, το μέγα δέος ο άνθρωπος γεννά.» Σοφοκλής ~ 1) Περί αιωνιότητας Ήταν στο Πήλιο που το είδα. Η καμπάνα βαρούσε πένθιμα κι οι άντρες πίναν τσίπουρο με μεζέ, πρωί Σαββάτου. Στον πλάτανο πάνω απ’ το καφενείο είχαν καρφώσει ένα κηδειόχαρτο. Συνηθίζω να κοιτάζω την ηλικία και τους συγγενείς που παρελαύνουν κάτω απ’ το όνομα του εκλιπόντα. Ο συγκεκριμένος είχε πολλούς, όλοι κατιόντες: Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα, γέμιζαν ένα χωριό από μόνοι τους. Κοίταξα την ηλικία και γέλασα. Δεν είχε κάποιον αριθμό, έγραφε μόνο: “Αιωνόβιος”. Μέχρι…

“Κάποιος πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Τζόζεφ Κ., γιατί ένα πρωί, χωρίς να έχει κάνει τίποτα απολύτως, συνελήφθη”. (η πρώτη φράση απ’ τη Δίκη, του Κάφκα) “Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει” Γ. Αγγελάκας ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Να νιώθεις ενοχές. Επειδή το περιβάλλον καταστρέφεται. Βρισκόμαστε σε μια εκδήλωση του δήμου Θεσσαλονίκης για την ανακύκλωση. Το φυλλάδιο που περνάει από χέρι σε χέρι (κι από μυαλό σε μυαλό), γράφει για τα σκουπίδια στη θάλασσα. Έχει απέξω το σκίτσο ενός “απλού ανθρώπου”, ενός ανθρώπου σαν κι εμένα σαν κι εσένα, που στέκεται μπρος στο κύμα. Και το κύμα είναι γεμάτο πλαστικά…

Το ίδιο το απόγεμα, πνιγμένη απ’ το γέλιο που ακουγόταν δυνατά σε όλο το παλάτι ανέβηκε η βασίλισσα πάλι πάνω στον πύργο. Την είχε ο γέρος βαρεθεί, δε γύρισε να κοιτάξει ούτε και σαν τον ρώτησε: «Αυτόν τι να τον κάνω;» Αναφερόταν στον τρελό που ολημερίς γελούσε. «Μην τον σκοτώσεις μοναχή, στείλ’ τον στον ξάδελφό σου που βασιλεύει στ’ αχανές βασίλειο της Θούλης. Δωσ’ ένα γράμμα στον φρουρό σ’ αυτόν να διαβιβάσει στο χέρι αυτοπρόσωπα κι όχι σε κάποιον τρίτο. Γράψε πως είναι ο τρελός πιο σώφρων από άλλους και ότι το ‘χει για σκοπό την τάξη ν’ ανατρέψει. Να…

Βιαζόταν το λιοντάρι μας, μα μπήκε για να φάει, σαν προσβολή θα ήτανε άμα δεν το ‘χε κάνει. Μα λίγο αφού ξεκίνησε το στόμα να γεμίζει με τα πικρά τα χόρτα της και το παστό γουρούνι τοτ’ αφυπνίσθη το κορμί και φαγητό ζητούσε. Τον τάισ’ η κυρά καλά, του ‘βαλε και μια κούπα, απ’ το κρασί που φύλαγε για όταν θα ‘χε γάμο. Ο Ζάχος ήπιε έφαγε, εκόρωσε το σώμα και στο κρεβάτι ξάπλωσε να κοιμηθεί μιαν ώρα. Όμως η μέρα έφυγε και ξύπνησε μονάχα όταν η πόρτα άνοιξε και μπήκανε τρεις κόρες. Η πρώτη ήταν ώριμη και είχε μαύρα…

Ήμουνα, που λέτε, στην παράγκα και με κυνηγούσαν οι κατσαρίδες. Ναι, καλά ακούτε. Θέριεψαν, πλήθυναν, αγρίεψαν από την πείνα οι κατσαρίδες και αντί να τις κυνηγάμε εμείς… μας κυνηγούν αυτές. Κάποια στιγμή είχαν πέσει πάνω μου καμιά κατοσταριά και θα με ρίχναν χάμω, οπότε πετάχτηκα έξω να γλιτώσω. Και να που πέφτω πάνω στον τσανακογλείφτη τον Χατζατζάρη. «Πρόσεχε, βρε», μου λέει αυτός, «θα με σκοτώσεις.» «Άσε, Χατζατζάρη, αφού τη γλίτωσα και σήμερα… Α, παπα, χειρότερες κι απ’ την εφορία είναι αυτές.» Παρατηρώ το Χατζατζάρη σημαιοστολισμένο και παρφουμαρισμένο. «Πού πας εσύ έτσι, ρε Χατζατζάρη; Γίνεται καμιά κηδεία να έρθω κι εγώ…

Άρνηση         “Δεν είμαι γιος του θεού. Γιος ανθρώπου είμαι. Σε λίγα χρόνια θα φτιάχνω σταυρούς. Για να κρεμάν τους προφήτες. Εγώ δεν είμαι προφήτης. Ένας απλός μαραγκός. Κι αυτά που βλέπω στον ύπνο μου είναι απάτες του νου. Κι αυτά που βλέπω στον ξύπνιο μου είναι αέρας.         Να γινόταν μονάχα να σταματήσει η φωνή. Μοιάζει να βρίσκεται πάντα μπροστά μου. Κρύβεται στις γωνιές του δρόμου και περιμένει να φανώ. Σκοντάφτω στις πέτρες και πέφτω πάνω της. Ή βγαίνει απ’ τα πηγάδια που τραβάω νερό.         Κάνω ένα βήμα πίσω τότε και κλείνω τ’ αυτιά μου. “Όχι, δεν λέγεσαι…

Η Γενοβέφα ζούσε στο δώμα που βρισκόταν στην ταράτσα της πολυκατοικίας. Η μητέρα του Αδάμ έλεγε πως ήταν Ρωσίδα ζωγράφος, αλλά ο πατέρας του προτιμούσε να τη λέει “τρελοκαλλιτέχνιδα”. Ζούσε μόνη της και ήταν πολύ πιο μεγάλη από τη μητέρα του, αλλά όταν την πετύχαινε στο ασανσέρ είχε τα χείλη της κόκκινα και τα μάγουλα ροζ. Έβαζε τόσο πολύ άρωμα που ο Αδάμ έκλεινε τη μύτη του μέχρι να φτάσουν στον όροφο τους. Φορούσε πάντα ένα κίτρινο φουλάρι στο λαιμό – “για να μη φαίνονται οι ζάρες”, έλεγε ο πατέρας του- και έβαφε κόκκινα τα αραιά μαλλιά της. Όταν βοηθούσε…

 We are such stuff as dreams are made on and our little life is rounded with a sleep. Τρικυμία, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Πράξη Δ, Σκηνή 1:148   Δεν ξέρω από πού έρχονται τα όνειρα. Ούτε και πού πάνε όταν ξυπνάμε. Ο ορθολογιστής που καιροφυλακτεί μην υποπέσω σε αμαρτίες μεταφυσικής, μου λέει ότι είναι νευρικές ώσεις και χημικές ουσίες. Ότι δεν είναι τίποτα άλλο από τυχαίους συνειρμούς και εικόνες. Όμως δεν είμαι λογικό ζώο, κανείς άνθρωπος δεν είναι. Τη νιώθω σαν φυλακή αυτή την προσπάθεια, να βάλουμε όλα τα σύμπαντα, γνωστά κι άγνωστα και παράλληλα, σε ανθρωπικά κουτάκια. Αν αποκλείσουμε το ανορθολογικό,…

Ο καθρέφτης ήταν μαγικό αντικείμενο πριν ακόμα κατασκευαστεί. Μύθοι απ’ όλον τον κόσμο, απ’ την αρχαία Ελλάδα ως τον Αμαζόνιο, αναφέρονται σ’ εκείνον που καθρεφτίζεται στο νερό -τον πρώτο καθρέφτη. Ο Άλλος Εγώ, εκείνος που φαινόταν ίδιος κι απαράλλαχτος πίσω απ’ την επιφάνεια του νερού, ήταν πάντα κάτι δαιμονικό, κάποιος που ήθελε να πάρει τη θέση του ανθρώπου που κοιτιόταν, κάτι σαν τον σατανικό δίδυμο. Ο Κάρολ Λιούις, στη συνέχεια της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, βάζει την πρωταγωνίστρια του να περνάει μέσα απ’ τον καθρέφτη (Through the Looking-Glass). Εκεί βρίσκεται σ’ ένα παράξενο κόσμο, όπου τίποτα δεν είναι όπως…

“Είσαι σαν βαρέλι, σκέφτεσαι και διδάσκεις σαν βαρέλι.” Άκου ανθρωπάκο, Βίλχελμ Ράιχ “When we grew up and went to school, there were certain teachers who would hurt the children anyway they could by pouring their derision upon anything we did exposing every weakness however carefully hidden by the kids.” Pink Floyd ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Μην κοιτάς αλλού! Σε σένα μιλάω, δασκαλίτσα. Ναι, σε σένα με το αδύνατο σώμα, το ομοιόμορφο μαύρισμα και τα ωραία ρούχα. Βαρέλι δεν είναι το σώμα σου, δασκαλίτσα, βαρέλι είναι η ψυχή σου. Είναι ξύλινη και κούφια η ψυχή σου. Σε ξέρω καλά, δασκαλίτσα. Καθόσουν δίπλα μου στο…

Όταν έγραψα το κείμενο για το πείραμα συμμόρφωσης του Μίλγκραμ, (δες “Το τέρας μέσα μας – Το πείραμα του Μίλγκραμ”) πολλοί ήταν εκείνοι που έφεραν αντιρρήσεις. Κάποιοι υποστήριξαν ότι αυτού η είδους η συμπεριφορά δεν θα μπορούσε να παρατηρηθεί εκτός εργαστηρίου, στην “αληθινή” ζωή. Άλλοι ήταν βέβαιοι ότι τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν κατασκευασμένα. Και κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι κάτι παρόμοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στην εποχή μας, 50 χρόνια μετά το πείραμα. Ακόμα περισσότεροι ήταν εκείνοι που διαφώνησαν με τα δικά μου αυθαίρετα συμπεράσματα, σχετικά με τη συμμόρφωση έτσι όπως την αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Και κυρίως με τη σκέψη…

Λένε ότι η τέχνη είναι μίμηση ζωής. Κι άλλοι υποστηρίζουν ότι η ζωή μιμείται την τέχνη. Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο. Όμως στην τέχνη μπορούμε να συναντήσουμε καλύτερους κωλοκαλλιτέχνες. Με αφορμή τον ζωγράφο που φτιάχνει πίνακες μ’ ένα πινέλο στον πρωκτό του παρουσιάζω έναν πολύ ανώτερο καλλιτέχνη, που έφτιαχνε τέχνη με τα σκατά του, χωρίς καν να τ’ αγγίζει με τα χέρια του. Κυρίες και κύριοι, ιδού ο Άνθρωπος που κάποτε λεγόταν Παύλος, μετά Πάμπλο και τελικά Σαούλ. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ σελ. 151 Ο Πάμπλο ήταν καλλιτέχνης του κώλου. Κυριολεκτικά. Όμως ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ζωγράφος. Η πρώτη λέξη που είχε…