Συντάκτης: Γελωτοποιός

Διαδικτυακό ψευδώνυμο ενός εγγονού της Πηνελόπης Δ. Μπλογοτέχνης και ελεύθερος στοχαστής, αυτοδίδακτος και άνεργος, αγνωστικιστής ένθεος, ανένταχτος και άνευ πεποιθήσεων. Πίνει μόνο κρασί.

“Μα είναι δώρο άδωρο ν’ αλλάξεις χαρακτήρα τζάμπα κρατάς λογαριασμό τζάμπα σωστός με το στανιό.” Πριγκιπέσα, Σωκράτης Μάλαμας ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ “Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του”, έγραφε κάποιος αρχαίος. Και σίγουρα είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε πώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου. Οι παράγοντες τόσο πολλοί, γονίδια, περιβάλλον, συγκυρίες, τυχαιότητα. Όμως κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα του, κι αυτόν κουβαλάει μέχρι το διπλανό χωριό. Υπάρχει μια σύντομη σκέψη του Κάφκα, που θυμίζει πιο πολύ τα κείμενα του Πεσσόα. Γράφει ο Τσέχος: “Ο παππούς μου συνήθιζε να λέει: Η ζωή είναι εξαιρετικά σύντομη. Τώρα, καθώς το ξανασκέφτομαι, σχεδόν δεν μπορώ να…

Read More

(Όσα θα διαβάσετε στο ακόλουθο κείμενο συνέβησαν στην πραγματικότητα -και συνεχίζουν να συμβαίνουν. Ο συγγραφέας δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του.) 1) Το θύμα Η Γκέιλ Κάστνερ είναι ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη. Το δωμάτιο της είναι γεμάτο από μικρά χαρτιά, όπου σημειώνει ό,τι δεν πρέπει να ξεχάσει. Αλλά συνήθως ξεχνάει ότι το σημείωσε. Πιο πολύ από την καταστραμμένη προσωρινή της μνήμη, την ενοχλεί το κενό που υπάρχει. Η Γκέιλ δεν θυμάται τίποτα απ’ όσα της συνέβησαν πριν τα είκοσι της χρόνια. Η παιδική της ηλικία, η εφηβεία, η αρχή της νεότητας, έχουν σβηστεί από τη συνείδηση της. Το πρώτο…

Read More

Ήταν η πρώτη Κυριακή με καλό καιρό κι η παραλία είχε γεμίσει κόσμο και μυρωδιές. Ο Αχμέτ κατέβηκε από ένα μεγάλο μαύρο φορτηγό. Κουβαλούσε μια θήκη κοντραμπάσου. Πήγε ως την άκρη της παραλίας κι έστησε την ψάθα του. Γύρισε προς την ανατολή και προσευχήθηκε γονυπετής. Οι περισσότεροι περνούσαν όσο πιο μακριά μπορούσαν. Ακούστηκαν και καναδυό “τράβα στη χώρα σου, βρωμιάρη”. Τέλειωσε την προσευχή, στάθηκε όρθιος κι έπιασε τη θήκη. Έπειτα φώναξε “Αλλάχ ου άκμπαρ” και πέταξε τη θήκη του κοντραμπάσου στη θάλασσα. ~ Η θήκη εξερράγη με δυνατό κρότο. Σ’ εκείνο το σημείο δεν υπήρχαν λουόμενοι. Όλοι γύρισαν και τον…

Read More

Κάποιες φορές η φαντασία μπορεί να κάνει προβλέψεις που μοιάζουν -στην καλύτερη περίπτωση- παράξενες συμπτώσεις, αν όχι μεταφυσικές. Δεν αποκλείω τίποτα, ούτε και την πιθανότητα να μπορούμε να “δούμε” πράγματα έξω απ’ τη “φυσιολογική” ροή της πραγματικότητας. Όμως για την ώρα θα προτιμήσω την πιο απλή εξήγηση: Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι τόσο ισχυρός, που αν αφεθεί να λειτουργήσει χωρίς αυτό-λογοκρισία, τότε πράγματι μπορεί να “δει” πολλά. Τι εννοώ θα καταλάβετε αφού διαβάσετε μια ιστορία καταστροφής, απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα. ~~{}~~ Το 1902 εξερράγη το όρος Πελέ, στη νήσο Μαρτινίκα. Ήταν η πιο δολοφονική έκρηξη ηφαιστείου που έχει καταγραφεί…

Read More

“Τίποτα δεν είναι αληθινό. Όλα επιτρέπονται”. Ουίλιαμ Μπάροουζ “Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες”. Κατσιμιχαίοι ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Υπάρχει ένα ιστορικό ανέκδοτο. Κάποιος πολιτικός βρέθηκε μπροστά σ’ έναν απ’ τους πίνακες που είχε ζωγραφίσει ο Cezanne, με “θέμα” το Mont Sainte-Victoire. Μέσα στις ιμπρεσιονιστικές και πρωτοκυβιστικές μορφές του Σεζάν φαίνονταν μερικά σπίτια. Ο πολιτικός τα έδειξε με το δάκτυλο και ρώτησε: “Πόσοι κάτοικοι ζουν σ’ αυτό το χωριό;” ~~ Κάθε πράγμα, γεγονός, κατάσταση, πρόσωπο, μπορούμε να το αντιληφθούμε με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους.Κερδοσκοπικά, πληροφοριακά, αισθητικά και πνευματικά. Στην πρώτη περίπτωση προσπαθούμε να καταλάβουμε τι κέρδος μπορεί να υπάρξει απ’ την κατάσταση αυτή.…

Read More

Το Τρίτο Πρόγραμμα παίζει όλη μέρα ρέκβιεμ, ψαλμωδίες, ορατόρια, θρησκευτικές σονάτες, θρήνους και θρηνώδη άσματα. Ενδιάμεσα ακούγεται η «Επί του Όρους Ομιλία» και η Καινή Διαθήκη σε μετάφραση –συγνώμη, απόδοση- του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Δεν έχω πάει στην εκκλησία, αλλά σκέφτομαι το Θεό και το θάνατο πιο συχνά απ’ ό,τι συνήθως.Αλλά δεν νιώθω θλίψη. Πώς μπορείς να νιώσεις κάτι τέτοιο όταν ακούς το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ; Το μόνο που μπορείς να αισθανθείς μ’ αυτή τη θεία μουσική –πέρα από πλήξη αν προτιμάς τα κομμάτια «ριφ-κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-σόλο-ρεφρέν»- είναι κατάνυξη και ανύψωση. Ίσως και λίγη ζήλια που εσύ δεν είσαι παρά ένας απλός θνητός,…

Read More

Ήταν εκείνος ο λόφος έξω απ’ τη Χώρα. Κι η ανηφόρα, τριακόσια μέτρα όλα κι όλα. Ένας έμπειρος ποδηλάτης δεν θα το σκεφτόταν καν, θα την ανέβαινε χωρίς να κατεβάσει ταχύτητα. Όμως μ’ ένα πακέτο τσιγάρα και πέντε μεγάλες μπύρες το προηγούμενο βράδυ η ανηφόρα γινόταν πρόκληση. Δούλευα Αύγουστο μήνα στο νησί, σπαστό ωράριο κι ατέρμονο. Πέντε ώρες το πρωί κι όσες χρειαζόταν απ’ το απόγευμα ως το βράδυ. Κι όμως, παρά την κούραση, στο τρίωρο διάλειμμα δεν πήγαινα να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ, να δω τηλεόραση. Έπαιρνα το ποδήλατο, μεσημεριάτικα, κι έφευγα για την παραλία του Άι Προκόπη. Μπροστά απ’…

Read More

(σαν ταινία μικρού μήκους) Ακούγεται μουσική από ραδιόφωνο. Ένα σκυλολαϊκό της σειράς. Ένα περίστροφο πάνω σε πλαστικό πιάτο κουζίνας. Δίπλα του ένα πιάτο γεμάτο αποτσίγαρα, ένα πακέτο φτηνά τσιγάρα και κάμποσα άπλυτα ποτήρια. Στην άκρη του τραπεζιού ακουμπάνε δυο χέρια που τρέμουνε. Ακούγεται η φωνή του πρωταγωνιστή. «Εκατό δε σου φτάνουν;» Η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο του.Άχρωμο πρόσωπο, χωρίς τίποτα το γοητευτικό επάνω του. Αξύριστος, μαλλιά λαδωμένα και μαύροι κύκλοι στα μάτια. Απροσδιόριστης ηλικίας. «Διακόσια; Πεντακόσια;» Γελάει. «Πόσα χρόνια θες, τέλος πάντων; Για πάντα; Είναι μεγάλο διάστημα το για πάντα. Πολύς καιρός.» Κοιτάει χαμηλά. Παίρνει το περίστροφο στα χέρια του.…

Read More

Τον είδα για πρώτη φορά στο “Αριστερό μου πόδι”. Ένας άνθρωπος καταδικασμένος απ’ τη μοίρα και την κοινωνία να παραμείνει σκουπίδι, ένα απόρριμμα της εξελικτικής διαδικασίας. Κι εκείνος φτύνοντας τις λέξεις, προχωρώντας μόνο με τ’ αριστερό του πόδι, να μην αποδέχεται όσα του είχαν δοθεί. Η δυνατή μύτη, τα φρύδια, το πέτρινο πρόσωπο, οι νευρώδεις κινήσεις. Ένας ήρωας; Πήρα και διάβασα το ομώνυμο βιβλίο του Κρίστι Μπράουν. Εκεί μέσα βρήκα και πάλι τον άνθρωπο που είχα δει στην οθόνη. Ο Ντάνιελ Ντέι Λούις είχε καταφέρει να υποδυθεί τον Μπράουν άψογα. Δεν ήξερα τότε ότι ο Ντέι Λούις δεν υποδύεται τους…

Read More

“Και τιμούσαν τον Ιανό οι Ρωμαίοι, τον θεό της ειρήνης και του πολέμου, τον  θεό όλων των ενάρξεων και όλων των μεταβάσεων” ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ΘΕΣΗ – Το πρώτο πρόσωπο του Ιανού “Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν” Claude Levi-Strauss Έγραφα τις προάλλες ότι “η τέχνη είναι το άλλοθι της ανθρωπότητας”. Σήμερα νιώθω ότι η τέχνη, τα γράμματα, ο πολιτισμός είναι το ψευδές άλλοθι των δολοφόνων. Αν αντιμετωπίσουμε την ανθρωπότητα ως ολότητα και ζυγιάσουμε τα εγκλήματα, τότε πως μπορεί ο πολιτισμός να εξισορροπήσει τη φρίκη; Οι καλλιτέχνες αυταπατώνται, ζουν τον προσωπικό τους μύθο, καθώς πιστεύουν ότι η…

Read More

Ο Πωλ και η Μπόμπι δεν ταίριαζαν στον Κήπο. Όταν τους είδα πρώτη φορά να μπαίνουν και να κάθονται αναρωτήθηκα τι θέλουν στο μπαρ. Θα μπορούσαν να ήταν παππούς και γιαγιά μου – ή μάλλον προπάππους και προγιαγιά. Ήταν νωρίς το απόγευμα, μόλις που είχα ανοίξει, και η Θέμη -η σερβιτόρα- δεν είχε έρθει ακόμα. Έτσι πήγα να τους πάρω παραγγελία, αν και κάτι μου έλεγε ότι είχαν κάτσει πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να φάνε παγωτό ή πάστα-αμυγδάλου (το αγαπημένο γλυκό ζαχαροπλαστείου για κάθε άνθρωπο που γεννήθηκε πριν εφευρεθεί η τηλεόραση). Από κοντά φαίνονταν ακόμα πιο γέροι. Ήταν μπασμένοι σαν…

Read More

“They’re casting their problem on society. And, you know, there is no such thing as society. There are individual men and women…” Margaret Thatcher, talking to Women’s Own magazine, October 31, 1987 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ένας νέος κι άθεος είχε βρεθεί στην ελληνική ύπαιθρο. Εκεί συνάντησε μια μαυροφορεμένη γριά που μάζευε χόρτα. Ξεκίνησαν να κουβεντιάζουν και κάποια στιγμή η συζήτηση πήγε στον θεό. Ο νέος ήταν νέος, και σ’ αυτή την ηλικία η αλαζονεία της γνώσης περισσεύει. – Και τι αποδεικνύει ότι υπάρχει θεός; ρώτησε τη γριά. – Τούτο δω, του απάντησε Και του έδειξε ένα μεγάλο ραδίκι που μόλις είχε κόψει.…

Read More

“Όταν είναι κανείς νέος, είναι πολύ νωρίς. Όταν είναι γέρος, είναι πολύ αργά” Διογένης ο Κυνικός “Ενώ οι νέοι αναζητούν την περιπέτεια, οι γέροι λαχταρούν την ασφάλεια” Ναγκίμπ Μαχφούζ ~ Ήμουν 11 χρονών όταν πέρασε ο κομήτης του Χάλεϊ. Έβγαινα στο μπαλκόνι για να τον δω, αλλά ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος. “Δεν πειράζει”, είχα πει στον πατέρα μου. “Θα τον ξαναδώ όταν ξανάρθει, σε 75 χρόνια. 86 χρονών θα είμαι τότε.” Εκείνος δεν γέλασε. Με είχε κοιτάξει πολύ σοβαρά και είπε μόνο: “Μακάρι να τον δεις”. Και με χάιδεψε. Με θλίψη ~ Τώρα, που έχω πλέον την τότε ηλικία του…

Read More

Θα ήθελα να είμαι αρκετά έξυπνος ώστε να το έχω προσχεδιάσει, όμως δεν είμαι. Προέκυψε τυχαία, χαοτικά, αλλά το διασκέδασα. Άλλωστε είναι καλύτερο να μην ξέρεις πού θα καταλήξεις, όταν ξεκινάς να παίζεις. Ο Ιησούς είχε κλάψει, είχε εξοργιστεί, ίσως και να ‘χε βαρεθεί κάποιες στιγμές, αλλά ποτέ δεν γέλασε. Όταν γνωρίζεις τα πάντα τίποτα δεν σε ξαφνιάζει. Κι αυτό είναι βαρετό. Αναφέρομαι σ’ ένα παλιότερο κείμενο που όλως τυχαίως λειτούργησε σαν ψυχολογικό πείραμα -διαδικτυακό, ή σαν mind game. Το κείμενο είναι το “Τεστ ευφυΐας του Μακιαβέλι. Μάθε τι μυαλό έχεις.” https://sanejoker.info/2012/03/machiavelis-iq-test1.html Αυτό το κείμενο ξεκινάει με μια κατηγοριοποίηση ανθρώπων,…

Read More

  Ο Δάντης γράφει ότι στην πύλη της Κόλασης υπάρχει μια επιγραφή: «Αφήστε κάθε ελπίδα σας εδώ». Όταν ο Αδάμ εγκατέλειψε τη σχολή του και το ανατριχιαστικό Φούφειον Φοιτητικό Χριστιανικό Οικοτροφείο αναγκάστηκε να γυρίσει στο πατρικό του και στην κωμόπολη όπου είχε μεγαλώσει. Καθώς το λεωφορείο έμπαινε στην πόλη ο Αδάμ άκουγε τους Sex Pistols, ως άλλους Δάντηδες, να τραγουδάνε: «No future for me!» Και αληθινά δεν είχε καμιά ελπίδα ούτε μέλλον. Η καλύτερη δουλειά που θα μπορούσε να βρει θα ήταν στο συσκευαστήριο πορτοκαλιών –αλλά και για εκεί χρειαζόσουν μέσο. Η πολιτιστική ατζέντα της χρονιάς θύμιζε τετράδιο ορθογραφίας παιδιού…

Read More