Συντάκτης: Γελωτοποιός

Ο πάππους μου δε μίλαε πολύ. Βασικά, δε μίλαε καθόλου. Η μάνα μου έλεε πως ο πάππους μου καθότανε όλη μέρα σα ξόανο. Όταν ήμουνα πιο μικρός, νόμιζα πως δε μας συμπαθεί. Τώρα όμως που μεγάλωσα λίγο, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Ο πάππους μου γεννήθηκε το 1898. Πολέμησε στη Μικρά Ασία και έφτασε ως το Σαγγάρειο ποταμό. Όταν επέστρεψε, άνοιξε στη Χώρα μια κρασοταβέρνα. Ήτανε από τα πρώτα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος στην Κέρκυρα, και ίδρυσε την οργάνωση των κομμουνιστών στο χωριό. Ο Μεταξάς τονε φυλάκισε και δεν έμαθα τι γίνηκε στη φυλακή, αλλά όταν ο πάππους μου βγήκε…

Το πρώτο μέρος Τα κορίτσια δεν σκοτώνουν δράκους Το δεύτερο μέρος Οι μαμάδες δεν σκοτώνουν δράκους ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Τα μεγαλύτερα κατορθώματα χάνουν τη λάμψη τους αν δεν μπουν μέσα σε λέξεις. Τα λόγια πετάνε, οι πράξεις ξεχνιούνται, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Κι ολόκληρος ο κόσμος χάνεται κάθε βράδυ στην νύχτα. ~~ Λίγος καιρός μου ‘μεινε για να ζήσω. Τα μάτια μου θαμπά βλέπουν τα θαύματα και τα εγκλήματα. Αλλά καθώς σβήνει το φως νιώθω ότι θυμάμαι πιο έντονα από ποτέ όσα άκουσα κι όσα έζησα. Ίσως γιατί σύντομα θα τα χάσω όλ’ αυτά. Πριν χαθούν μαζί μου, το νιώθω σαν χρέος να…

“…θυμήθηκαν μια καουμπόικη ταινία που είχαν δει, ο ένας σε κάποιο σινεμά της Λα Πλάτα κι ο άλλος στο Μπουένος Άιρες. Είχαν ξεχάσει τον τίτλο, όχι όμως και τη σκηνή του σαλούν με τη δίφυλλη πόρτα. Ήταν σίγουροι ότι η πρωταγωνίστρια το ‘σκαγε με κάποιον καβάλα σ’ ένα άλογο. – Με ποιον έφυγε; ρώτησε η Λάουρα. – Με ποιον ήθελες να φύγει; Με τον ήρωα. – Ο ήρωας των γυναικών δεν είναι πάντα ο ίδιος με τον ήρωα των αντρών. – Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, μην ξεχνάς. Στις ταινίες υπάρχει πάντα μόνο ένας ήρωας.” Adolfo Bioy Casares ~~~~ Τι ΄ν΄…

Το πρώτο μέρος εδώ Τα κορίτσια δεν σκοτώνουν δράκους ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Το σιδεράδικο μύριζε φωτιά και μέταλλο. Μέσα απ’ τους ατμούς βγήκε ένας άντρας στην ηλικία του πατέρα της, αν και πιο γεροδεμένος. Δεν καταλάβαινε τι του έλεγε ή μάλλον έμοιαζε σαν να μην ήθελε να την καταλάβει, σαν να μην ήθελε καν να της μιλήσει. Έφυγε προς τα πίσω μουρμουρίζοντας την όλο φωνήεντα γλώσσα. Από ‘κει ακούστηκαν δυο φωνές. Η μία ήταν του άντρα που ‘χε δει. Κι η δεύτερη αντρική, αλλά λιγότερο τραχιά. Έπειτα εμφανίστηκε στο μαγαζί η νεότερη εκδοχή του, ίδια γεροδεμένος μα πιο αδύνατος -και τριάντα χρόνια…

Ξύπνησε, κοίταξε γύρω του, αλλά το δωμάτιο του ήταν άγνωστο. Έπιπλα, διαρρύθμιση, όλα. Καλοκαίρι. Ο φωτισμός του δρόμου γλιστρούσε μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο. Αν και πονούσε σε όλο του το σώμα, τον ταλαιπωρούσε κυρίως η θλάση στους κοιλιακούς του. Την είχε πάθει το απόγευμα, προσπαθώντας με πείσμα να σηκωθεί από την καρέκλα όπου τον είχαν δεμένο με μια ζώνη για να μην δραπετεύσει. Απέναντί του, κατάφερε να διακρίνει μια πόρτα. Σηκώθηκε με υπερπροσπάθεια από το κρεβάτι και την πλησίασε με την ελπίδα ότι θα τον βγάλει σε χώρο γνώριμο. Μάταια όμως. Βρέθηκε σ’ ένα διάδρομο, αρκετές πόρτες αριστερά-δεξιά. Τις…

Σ’ ένα χωριό, που το όνομα του δεν θέλω ν’ αναφέρω, ζούσε ένα κορίτσι που ήθελε να γίνει ιππότης. Το όνομα της ήταν Νέια. Ο πατέρας της ήταν ξυλουργός κι η μάνα της φρόντιζε το σπίτι και τα παιδιά. Τρία στον αριθμό: Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Η Νέια δεν ήθελε να γίνει σαν τη μάνα της. Ούτε και σαν τον πατέρα της ήθελε να γίνει. Από μικρή διάβαζε ιστορίες για ιππότες και σπουδαία κατορθώματα. Φούσκωσαν τα μυαλά της και πίστεψε ότι μπορούσε να καταφέρει κι εκείνη τα ίδια. Όταν έγινε δεκάξι θέλησαν να την παντρέψουν για να ησυχάσει. Της…

Το σαλόνι ήταν το άδυτο. Κανείς δεν επιτρεπόταν να πατήσει εκεί, πέρα απ’ την ίδια τη γιαγιά που έμπαινε μια φορά το μήνα για να το καθαρίσει. Έπειτα κλείδωνε την πόρτα, καταχώνιαζε το κλειδί, κι εμείς μέναμε ν’ απορούμε τι μυστικό έκρυβε. Όταν μεγαλώσαμε λιγάκι ψάξαμε για την κρυψώνα του κλειδιού. Το βρήκαμε σ’ ένα μεταλλικό κουτί για μπισκότα, κάτω από κλωστές και κουμπιά. Και μια μέρα που η γιαγιά έλειπε απ’ το σπίτι πατήσαμε πόδι στο άδυτο. Απογοητευτήκαμε. Καμιά μούμια, κανείς θησαυρός δεν ήταν κρυμμένος στο σαλόνι. Μόνο ένα μεγάλο τραπέζι και το σκρίνιο με τα ποτήρια. Όλα πεντακάθαρα…

“Και τι φοβάσαι πιο πολύ;” τον ρώτησε η Κέλυ. “Τους γλάρους.” “Τους γλάρους; Αυτό είναι χαζό. Οι γλάροι είναι υπέροχοι.” “Υπέροχα τρομαχτικοί”, είπε ο Σπύρος. Η Κέλυ έριξε πίσω το κεφάλι για να γελάσει. Στο γραφείο δεν την είχε δει ποτέ να γελάει. “Εσύ τι φοβάσαι;” Η Κέλυ δεν το σκέφτηκε καθόλου. “Τις νυχτερίδες”, είπε -χωρίς να γελάει. “Τις νυχτερίδες… Αυτές που μοιάζουν με βρικόλακες και πίνουν αίμα και τέτοια;” “Όχι, όχι… Υπάρχουν στ’ αλήθεια τέτοιες;” “Δεν ξέρω. Στην Ινδονησία υπάρχουν κάτι τεράστιες. Αλλά αυτές νομίζω τρώνε φρούτα… Εσύ ποιες φοβάσαι;” “Τις κανονικές. Τις καλοκαιρινές.” “Αυτές τρώνε κουνούπια.” “Δεν φοβάμαι…

Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους· πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους. Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών· γι’ αυτό σωπαίνουν Γιώργος Σεφέρης, “Ο Στράτης Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους” ~~~~~~~~~~~~~ Στη Θάλαττα δεν έχει αστυνομία. Το πιο κοντινό αστυνομικό τμήμα είναι στο Χελιδόνι. Ο εκεί διοικητής ήταν παλιός συμμαθητής του πατέρα μου. Μαζί πήγαν γυμνάσιο, μαζί πέρασαν στη σχολή υπαξιωματικών. Κι όταν πηγαίναμε στο χωριό περνούσαμε κάποιες φορές απ’ το Χελιδόνι, για να πιουν ένα κρασί παρέα. Την τελευταία φορά που τον ακολούθησα ήμουν 17 χρονών. Επειδή ήξερα ότι θα βαρεθώ είχα μαζί μου ένα βιβλίο της Πατρίσια…

Κάποιος είχε πει ότι το καλύτερο μέρος ενός ταξιδιού είναι όταν χάνεσαι. Δεν ξέρω ποιος ήταν, ίσως να χάθηκε κι αυτός, και να ‘μεινε η ρήση του ορφανή κι αδέσποτη. Την υιοθέτησα και την αναπαράγω, χωρίς να της δώσω το επίθετο μου. Δεν είναι δική μου, όπως δεν είναι δικά μας τα παιδιά μας. Όλες οι αφηγήσεις, οι μύθοι, οι ρήσεις και οι λέξεις ανήκουν σ’ όλους, παιδιά όλων και γονείς αυτών που θ’ ακολουθήσουν. Γιατί κάθε ιστορία, κάθε λέξη, είναι κομμάτι του μεγάλου κώδικα, του μεγάλου γρίφου, που ένας άνθρωπος μόνος δεν μπορεί να τον καταλάβει, να τον λύσει.…

Το πρώτο μέρος εδώ https://sanejoker.info/2017/12/the-ballad-of-the-sad-cafe.html ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι ο άνθρωπος είναι λογικό ζώο. Δεν υπάρχει πιο παράλογη πεποίθηση απ’ αυτήν. Κάθε άνθρωπος κυριαρχείται πρωτίστως απ’ τα συναισθήματα του. Αυτά τον ωθούν να κάνει ό,τι κάνει. Κι έπειτα προσπαθεί να εκλογικεύσει τις πράξεις του. Χωρίς συναίσθημα δεν είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε καν ζώα. Είμαστε νεκροί. ~~ Έτσι αποκαλούσαν τον Αλέξη όταν σταμάτησε να είναι παιδί: Ο νεκρός. Δεν είχε πρόβλημα στο μυαλό, απ’ αυτά που κάποτε νόμιζαν ότι είναι τα μόνα προβλήματα. Μιλούσε κανονικά και καταλάβαινε τι του έλεγαν. Κάποιες φορές απαντούσε κιόλας. Τέλειωσε το δημοτικό κι ήταν…

Λίγα χιλιόμετρα απ’ τη Θάλαττα, δύο τσιγάρα δρόμο πάνω κάτω, ήταν το καφενείο του Πεντακόσια. Γιατί τον λέγαν Πεντακόσια ποτέ δεν έμαθα, ούτε και γιατί το θεωρούσαν καφενείο. Πηγαίναμε εκεί με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, όταν ήμασταν παιδιά. Είχαμε κάποια μακρινή συγγένεια με τον ιδιοκτήτη, κάτι σαν δεύτερος ξάδελφος του παππού μου. Αλλά ήταν κι εκείνος Δόγκας, και στα χωριά αρκεί να ‘χεις το ίδιο επίθετο για να θεωρείς τον άλλο συγγενή σου. Ειδικά αν είναι απ’ τη μεριά της μάνας, γιατί αυτές οι γραμμές είναι αδιαμφισβήτητες, ενώ για τον πατέρα ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Το καφενείο…

Τα πάντα αλλάζουν και τίποτα δεν μένει ίδιο, είχε πει ο σκοτεινός σοφός. Οι πολλοί νομίζουν ότι ο θάνατος είναι το τέλος. Μα όποιος έχει δει το μεγάλο υφαντό γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι μεταρσίωση. Χρειάζεται να αιωρηθείς για να μπορέσεις να καταλάβεις τα σχέδια του υφαντού. Τότε όλα εκείνα που σου φαίνονταν άσκοπα, παράλογα και χαοτικά αποκτούν νόημα. Κάποιοι το καταφέρνουν ν’ αφυπνιστούν μόνο την τελευταία στιγμή. Λίγοι είναι αυτοί. Οι περισσότεροι πεθαίνουν έτσι όπως έζησαν, υπνοβατώντας. ~~ Ο Γκιέν έφυγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε απ’ το καλύβι του γέρου και τράβηξε βόρεια. Ουδείς προφήτης στον τόπο του δεν…

Οι καββαλιστές έλεγαν: “Η γυναίκα είναι ΔΥΝΑΜΗ. Ο άντρας είναι ΕΙΡΗΝΗ.” Από τόσο παλιά οι άντρες το είχαν καταλάβει. “Γιατί μας έχετε κλειδωμένες; Τι φοβάστε;” ρώτησε μια γυναίκα τον προφήτη. “Τη δύναμη σας”, απάντησε εκείνος. “Αν ήσασταν ελεύθερες τότε οι άντρες δεν θα ήμασταν τίποτα άλλο από γυναίκες που δεν κάνουν παιδιά.” Η ειρήνη των αντρών έρχεται με τη βία και τον φόβο, με τον πόλεμο. Οι άντρες εξουσιάζουν. Οι γυναίκες υποτάσσονται. Γιατί αν σταματήσουν να φοβούνται, τότε ο κόσμος των αντρών θα σταματήσει να υπάρχει. ~~ Ο Γκιέν δεν το ήξερε αυτό. Είχε μεγαλώσει στον κόσμο των αντρών, όπου…

“Στον κόσμο που γεννήθηκα έμαθα απ’ τα παιδικά μου κιόλας χρόνια πως η Αλήθεια είναι θέμα φαντασίας. Πράγματι, όλα τα γεγονότα, ακόμα και τα πιο σημαντικά, διασώζονται ή χάνονται από τον τρόπο και μόνο που τα αφηγείσαι.” Ούρσουλα Λε Γκεν, Το αριστερό χέρι του σκότους Μ’ αυτή την παράγραφο ξεκινάει η Λε Γκεν το βιβλίο της. Το διάβασα χθες και γέλασα. Κάτι παρόμοιο έλεγα την προηγούμενη βδομάδα στο Συνεργείο Δημιουργικής Γραφής. Ο αναγνώστης (θεατής-ακροατής) δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Αυτό που έχει σημασία είναι να διαβάσει ένα κείμενο (να δει μια παράσταση-ταινία, ν’ ακούσει ένα τραγούδι)  που θα τον συγκινήσει…