Συντάκτης: Γιάννης Δημογιάννης

Γεννημένος εν έτει 1969, στην Κέρκυρα, νησί ενός ανεκπλήρωτου νόστου. Επτάχρονος μετανάστης, εγκαταστάθηκε ακουσίως στην Πάτρα, διέπρεψε ως μαθητής Κλασσικού Λυκείου, και αποφοιτήσας, σπούδασε νεοελληνική Λογοτεχνία στα Ιωάννινα. Αγάπησε τα παιδιά των άλλων, μοιράστηκε μαζί τους την αγάπη της γλώσσας, και δεν έπαψε ν’ αναζητά όσους παρέμειναν παιδιά. Η ζωή του σχοινοβατεί ακατάπαυστα πάνω στο στίχο του Μίλτου Σαχτούρη: «Εγώ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω».

Απόψεις
By

«Που κάμνουνε – για λίγο – να μη νοιώθεται η πληγή.» (Κ. Καβάφης)

Κάθομαι όλο και πιο συχνά, τελευταία και προβληματίζομαι σχετικά με τη δίνη, που έχει συμπαρασύρει τον τόπο, σ’ ένα μη αναστρέψιμο σπιράλ καθόδου. Δίχως κάποια πρόθεση μελοδραματισμού, αισθάνομαι – και δεν είμαι ο μόνος – πως η διαφαινόμενη αξιακή και πολιτισμική καθίζηση φαντάζει τόσο βαθιά ριζωμένη, που, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, η πραγματικότητα παραπέμπει στους Καβαφικούς «Τρώες». Ένα τετελεσμένο ναυάγιο, μία χαμένη, θαρρείς, πολιορκία. Το θέμα είναι πως οι «καλές ελπίδες» των εδώ συφοριασμένων – όπως συμβαίνει με κάθε φρούτο που σαπίζει πρόωρα – δεν έχουν πια σοβαρές πιθανότητες, ούτε να δέσουν σαν καρποί ελπίδας για το μέλλον, πόσο,…

Read More
Απόψεις
By

Επιστολή του Γιάννη Δημογιάννη στον Κώστα Πελετίδη

Φίλτατε Κώστα Πελετίδη. Δήμαρχε της καρδιάς μας, και γιατρέ πολλών άλλων καρδιών Πριν από κάμποσους αιώνες, ο περιηγητής Παυσανίας μάς αφηγείται στα Αχαϊκά του πως υπήρξαν στην εύφορη γη του Πατρέα, δύο πανέμορφοι νέοι, που ερωτεύτηκαν παράφορα, πέρα από τους όρους και τους Νόμους, τους γήινους και τους Ουράνιους. Και οι παλιοί Πατρινοί γνωρίζουν καλά πως αυτοί οι δύο νέοι – Ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ – θυσιάστηκαν στις όχθες του ποταμού Μείλιχου, ώστε να εξευμενιστεί η πόλη από την κατάρα της Τρικλαρίας Άρτεμης. Γιατί μπορεί, αγαπημένε μας Δήμαρχε, η Κομαιθώ να ήταν ιέρεια της θεάς, αλλά ήταν συνάμα και…

Read More