Συντάκτης: Johnny Brokovich

Από τον Johnny Brokovich

”Κάποιοι λιάζονται και κάποιοι καίγονται”

Ένα συλλεκτικό edition – ποτ πουρί των αγαπημένων μας ταινιών από τους Κοέν.

Είναι αδύνατο να κρίνεις το Big Short με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια…

Στα πλαίσια της μεγάλης οικονομικής κρίσης / κραχ της δεκαετίας του ’30 στις Η.Π.Α. (Great Depression), ακόμα και στο λαμπερό Hollywood, υπήρξαν εστίες συνδικαλιστικής παρέμβασης. Μία τέτοια απετέλεσε η δημιουργία ενός συνδικάτου με την ονομασία Screen Writers Guild, στο οποίο δραστηριοποιούνταν σεναριογράφοι και συγγραφείς. Δύο μεγάλες απεργίες που κινητοποιήθηκαν από το συνδικάτο αυτό εντός Hollywood, δημιούργησαν το πρώτο μεγάλο ρήγμα μεταξύ εργαζομένων και μεγαλοπαραγωγών της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, κοινός αντίπαλος ήταν ο Χίτλερ και οι Σοβιετικοί ήταν σύμμαχοι, οπότε υπήρξε μία ανακωχή, ενώ και ο Πρόεδρος Roosevelt ζήτησε από τον σκηνοθέτη Michael Curtiz το…

Η σκηνοθέτις Αθηνά Ραχήλ -Ρέϊτσελ κατά το imdb- Τσαγγάρη έκανε την εμφάνιση της το 2010 με το Attenberg και επανέρχεται φέτος με το Chevalier. Δεν έχω δει την προηγούμενη της ταινία, απλώς ξέρω οτι με ένα μπακάλικο τρόπο, τοποθετείται και αυτή στο κινηματογραφικό κίνημα του ”ελληνικού weird” μαζί με τον Λάνθιμο. Ίσως όχι άδικα αφού επιλέγει πάλι να βγάλει ταινία ακριβώς μετά από αυτόν, το είδος και το ύφος μοιάζει, ενώ έχουν και τον ίδιο σεναριογράφο. Στο chevalier καταπιάνεται με 6 άνδρες, χομπίστες, οι οποίοι περνάνε ράθυμα τον καιρό τους σε μία υπερπολυτελή θαλαμηγό και αποφασίζουν να παίξουν ένα ιδιότυπο…

Ο Γιος του Σαούλ – Λάζλο Νέμες Η κατ’ εμέ πιο αξιόλογη ταινία για το 2015 μέχρι στιγμής, έρχεται από την Ουγγαρία. Θέμα της το Ολοκαύτωμα του Β Παγκοσμίου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Ένα θέμα που έχει απασχολήσει στο παρελθόν διάσημες ταινίες και συνταρακτικά ντοκιμαντέρ, μιας και αφορά μια από τις πιο ζοφερές περιόδους στην παγκόσμια ιστορία. Τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία έφεραν πρώτη πρώτη στη συνείδηση και στην έκφραση των περισσοτέρων μας τη λέξη ”φρίκη”. Στα κρεματόρια του Άουσβιτς αυτή η φρίκη ήταν η καθημερινότητα, συνεχιζόμενη και μόνιμη. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας Εβραίος, ο οποίος έχει…

[Επιχειρώ μία κριτική ανάλυση στην ταινία του Λάνθιμου που είδα χτες, άρα πιθανόν να περιλαμβάνει στοιχεία, τα οποία δεν θα ήθελε ίσως να διαβάσει κάποιος/α που επιθυμεί να δει την ταινία μη γνωρίζοντας πολλά για αυτήν] Μετά την τεράστια επιτυχία του Κυνόδοντα (ταινία που μου άρεσε πάρα πάρα πολύ, πιθανότατα επειδή την είδα στο Εδιμβούργο σε σινεμά με αγγλικούς υπότιτλους απαρχές της μνημονιακής χούντας) και την παταγώδη αποτυχία των Άλπεων, ο Γιώργος Λάνθιμος αποφασίζει να φύγει από τα γεωγραφικά και όχι μόνο όρια της Ελλάδας και να κάνει μια διεθνή παραγωγή με πολύ πλούσιο casting (πιθανώς και budget). Ταινία γυρισμένη στην…

Γράφω κατευθείαν μετά την επιστροφή μου από το σινεμά, μόνο όταν πρόκειται για συγκλονιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες και εδώ έχουμε μία τέτοια περίπτωση. Για να την δω επισκέφτηκα το Παλατάκι του Παγκρατίου (Πτι Παλαί). Είναι μία ταινία για έναν βιοπαλαιστή που προσπαθεί να αντέξει μέσα στη μέγγενη της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Πριν ξεκινήσει, είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου στη σύντροφο μου οτι σε αυτήν την ταινία έρχονται μόνο θεατές από Σύριζα κι αριστερότερα. Τι το ‘θελα? Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπήκε ο Μπίστης, πρωην κκε, ανανεωτική αριστερά, πασόκδημάρ και μεταγραφές σε καμιά δεκαπενταριά κόμματα στην πολυετή του καριέρα. Μία πραγματικά επίκαιρη…

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου και για να θυμηθώ το προεκλογικό ποστ που κυκλοφόρησε το ‘Ποτάμι’ πριν λίγες βδομάδες, εάν ένας υποστηριχτής του Σύριζα βρισκόταν σε κώμα (και όχι στο κόμμα) για 9 μήνες και ξυπνούσε σήμερα, μάλλον θα έφευγε τρέχοντας προς κάποιο κέντρο ψυχικής υγείας. Του Johnny Brokovich Το πώς φτάσαμε ως εδώ, είχε αρχίσει να γίνεται εμφανές και από την στελέχωση και την πορεία της πρώτης ‘’κυβέρνησης της Αριστεράς’’ (θα μου επιτρέψετε πλέον να το βάζω σε εισαγωγικά), αλλά πλέον καταφανές μετά την 5η Ιουλίου και όσα ακολούθησαν. Ενώ πανηγυρίζαμε, πλανημένοι και μη, το βράδυ εκείνης της Κυριακής, ο Αλέξης…

Σιγά σιγά ξεκινάει και το πανηγυράκι των δημοσκοπήσεων, που από το 2012 έχουν χάσει τελείως την όποια αξιοπιστία είχαν μέχρι και το πρόσφατο δημοψήφισμα, όπου εξευτελίστηκαν. Του Johnny Brokovich Από τον Σύριζα θα παίξουν 2 γραμμές συγχρόνως, εντελώς αντιφατικές μεταξύ τους και πραγματικά δεν ξέρω πόσο ανόητος πρέπει να είναι κάποιος για να τις χάψει και τις δύο: 1) ”Πάμε για αυτοδυναμία, είμαστε κοντά, κάθε ψήφος μας φέρνει πιο κοντά σε αυτή”. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω λόγους που αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο, απλά θα πω ότι το τυράκι της αυτοδυναμίας θα παιχτεί γιατί δεν θέλει ο Σύριζα να πει ανοιχτά…

Μία κριτική ανάλυση για την ταινία ‘’Ένας χωρισμός’’ (2011) ή Η Σημασία της Δίκαιης Επιλογής. (Εις.1. Είχα καιρό να δω τόσο καλή ταινία) (Εις.2. Το αν είναι τόσο καλή η ταινία, το καταλαβαίνω περίπου μετά τη μέση, όταν και θέλω να πάρω ένα σημειωματάριο, χαρτί, πακέτο τσιγάρα και να αρχίσω να γράφω σημειώσεις) Η ταινία ‘’A Separation’’ ήταν η επίσημη εκπροσώπηση του Ιράν στα όσκαρ του 2012, όταν και κέρδισε το βραβείο ξενόγλωσσης. Είναι στα φαρσί. Ένας άνδρας γύρω στα 35 και η περίπου συνομήλικη σύζυγος του βρίσκονται σε διάσταση, γιατί η γυναίκα θέλει να φύγει. Ο πατέρας του άνδρα…

Την ταινία αυτή την είχα δει στα φοιτητικά μου χρόνια και μου είχε αρέσει, αλλά μετά την ξέχασα, δεν την ξαναμνημόνευσα. Πρωταγωνιστεί ο Μισέλ Πικολί, εκεί κοντά στα 80, στο ρόλο ενός ηλικιωμένου ηθοποιού που είδε την καριέρα του να τελειώνει, τους αγαπημένους του ανθρώπους να φεύγουν για πάντα αλλά και γενικότερα να σβήνει το καντήλι του – όπως τραγούδησε ο Στράτος και χόρεψε ο Κούρκουλος. Με αυτοαναφορικά στοιχεία, μια ταινία που περιγράφει απλά και συγκινητικά το τέλος αυτού του μυστηρίου της ζωής. Της ζωής που συνεχίζεται με ή χωρίς εμάς και που κάποιες φορές σκέφτεσαι τί αποτύπωμα, τί λιθαράκι…

Με συγχωρείτε προκαταβολικά για την αγοραία γλώσσα και την χοντροκομμένη αλληγορία. Μια αλληγορία, για την οποία δεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίας, αφού πολλοί την έχουν σκεφτεί και λιγότεροι την έχουν ξεστομίσει. Ας υποθέσουμε ότι κάπου ζει μια φτωχή κοπέλα. Οι πρόγονοι της έζησαν σχετικά πλουσιοπάροχα, άνετα πάντως. ”Σχετικά” γιατί κάποιοι έφαγαν πολλά -και όχι μαζί με τους άλλους. Τώρα οι πρόγονοι γέρασαν, αποσύρθηκαν και της άφησαν πολλά χρέη. Την έπιασε ο νταβατζής μαφιόζος και της είπε ή κάθεσαι εδώ στον οίκο ανοχής να δουλεύεις, να μου δίνεις όλα τα λεφτά που βγάζεις κι εγώ θα σου δίνω στέγη και τροφή, για…

Εδώ και 2 εβδομάδες έχει αρχίσει μία φιλολογία για το ότι ο Σύριζα έχει πάνω από 45% σε δημοσκοπήσεις και θα ήταν καλό να πήγαινε τον Ιούνιο σε εκλογές, να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση και να προχωρήσει χωρίς κανένα εμπόδιο στις πολιτικές που έχει ως βασικούς και διαχρονικούς στόχους. Διαφωνώ (εκτός από το ότι το πανηγυράκι το φχαριστιέσαι καλύτερα με καλό καιρό και ότι τέλος Γενάρη δεν ήμασταν για πολλά πολλά). Δεν υπάρχει λόγος ούτε για αχαριστία απέναντι στην τίμια στήριξη των Ανεξ. Ελ, ούτε για απληστία για περισσότερες βουλευτικές καρέκλες, ούτε για επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με μερικά εκατομμύρια ευρώ.…