Από τον Μιχάλη Χιωτίνη
Συντάκτης: Μιχάλης Χιωτίνης
Μιχάλης Χιωτίνης
Μέσα από ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, σχεδίαζα πράγματα που στέκονται. Σήμερα, μέσα από μια χώρα που καταρρέει, ψάχνω να βρω τι στέκει και τι δεν στέκει.
Από τον Μιχάλη Χιωτίνη
Προς μια απαραίτητη φιλοσοφική επανάσταση
Ήταν ιδανικές οι κοινωνικές συνθήκες στη Συρία του Ασάντ; Όχι. Αν κανείς ρωτούσε, όμως, τους πρόσφυγες από τη Συρία αν θα προτιμούσαν να επιστρέψουν στην κατάσταση του καθεστώτος Ασάντ, η συντριπτική πλειονότητα θα απαντούσε ναι. Οι άνθρωποι και οι λαοί επιθυμούν το καλύτερο. Όμως, σε εποχές επιδείνωσης των κοινωνικών συνθηκών, και ως εκ τούτου δυσπιστίας προς θεσμούς και εξουσία, η πιο ισχυρή κοινωνική τάση είναι η συντήρηση της τάξης των πραγμάτων. Οι Έλληνες δεν είναι, δα, και τόσο διαφορετικοί. Αντίθετα με την οπτική πολλών στην αριστερά, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν…
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας φορείς περιγραφής της πραγματικότητας, σκιαγραφητές της κοινής γνώμης, που νομίζουν ότι το ευρώ είναι νόμισμα. Το ευρώ δεν είναι νόμισμα. Το ευρώ δεν είναι στρατηγική κατεύθυνση. Το ευρώ δεν είναι καν επιλογή ανάγκης. Το ευρώ είναι κοινωνική πρόταση. Η ευρωζώνη είναι ένα θεσμικό οικοδόμημα με ισχυρή συγκρότηση, που επιβάλει σαφές κοινωνικό μοντέλο. Αυτό το μοντέλο είτε το αποδέχεσαι, ή το απορρίπτεις. Το bullying στον Τσίπρα και την πρώτη εκδοχή της κυβέρνησής του έδειξε πέραν πάσας αμφιβολίας ότι δεν μπορείς να πας κόντρα στο μοντέλο, μη αμφισβητώντας το θεσμικό πλαίσιο. Και το μεγάλο πρόβλημα είναι…
“Και ΤΙΝΑ κάνουμε” Ο Αλέξης Τσίπρας τον Ιανουάριο προσπάθησε να κάνει κάτι προβλέψιμο. Να κερδίσει τις εκλογές συσπειρώνοντας τον ελληνικό λαό με συνεκτικό στοιχείο το εκτεταμένο και δικαιολογημένο αντιμνημονιακό αίσθημα. Προσπαθώντας να συμβιβάσει αυτό το αίτημα με μία επικοινωνιακά κατασκευασμένη λατρεία του ευρώ, τελικώς κατάφερε να αδρανοποιήσει και να αναστρέψει εν μέρει αυτό το αίσθημα. Ξεκίνησε καταφέρνοντας κάτι προβλέψιμα ασυνήθιστο, και κάνοντάς το κομμάτια μπρος στα έκπληκτα μάτια των ψηφοφόρων του, αποδείχτηκε απρόβλεπτα συνηθισμένος. Η πλειονότητα που συγκροτεί τη βάση της δεξιάς στην Ελλάδα είναι δεξιά με πολιτισμικά κριτήρια, όχι οικονομικά. Η κεντρική επιλογή μη αμφισβήτησης του ευρώ,…
Κι αν ο Τσίπρας δεν είναι κωλοτούμπας; Λένε, μερικές φορές, ότι η καλύτερη κρυψώνα για ένα βιβλίο είναι μία βιβλιοθήκη, ή πως αν δεν θέλεις να βρει κάποιος ένα CD βάλτο μέσα στο CD player. Του Μιχάλη Χιωτίνη Έτσι, καμιά φορά, τα πιο κρυφά σχέδια κρύβονται στο πιο φανερό μέρος. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα όπως παρουσιάζονται να είναι. Ας κάνουμε την υπόθεση, λοιπόν, ότι ο Βαρουφάκης είναι ειλικρινής (που είναι αποδεδειγμένο σε σημείο αληθοδιάρροιας από επιστημονική και ακαδημαϊκή διαστροφή) και ότι ο Σόϊμπλε επίσης είναι ειλικρινής σε όσα είπε στον Βαρουφάκη. Ας πούμε λοιπόν ότι ο Σόϊμπλε [δεν προσωποποιώ…
Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο φανερό: οι “δανειστές” δεν ενδιαφέρονται να πάρουν τα χρήματά τους πίσω. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Η ελληνική κυβέρνηση ξεκίνησε από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, με προτάσεις που ακολουθούσαν τη λογική: τέλος στα υφεσιακά μέτρα, έμφαση στην ανάπτυξη, και πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αυτές που αρμόζουν σε ένα σύγχρονο κράτος με δομές. Ήδη στις 23 Φεβρουαρίου ο Βαρουφάκης, υπουργός μίας κυβέρνησης με άφθαρτα υλικά και χωρίς εξαρτήσεις, έστειλε εκτενέστατη λίστα με βαθιές και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Από τότε και συνεχώς μέχρι και σήμερα το αφήγημα είναι “περιμένουμε τις ελληνικές…
Η αεροπειρατεία απέτυχε, καιρός για απελευθέρωση. Ο σχολιασμός μπορεί να αποδειχθεί πρόωρος, καθ’ ότι δεν έχουμε δει πραγματικό σχέδιο συμφωνίας, μήτε χρονοδιάγραμμα. Κυρίως, όμως, δεν έχουμε δει τη σφραγίδα του ΔΝΤ. Με ό,τι καλό ή κακό μπορεί να σημαίνει αυτό. Ας δουλέψουμε όμως πάνω σε αυτά που έχουμε. Ο Τσίπρας παγιδεύτηκε. Η πλευρά των δανειστών είχε το πλεονέκτημα του ορισμού της αφήγησης του “ρεαλιστικού” και “μη ρεαλιστικού”, καθώς και κάθε οικονομικό εργαλείο πίεσης. Πίστεψε ότι υπάρχει καλή πίστη και διάθεση συνενόησης, και σύρθηκε σε μία διαδικασία χωρίς σχέδιο διαφυγής. Εν τέλει, οι δανειστές πήραν σχεδόν τα πάντα.…
να αποκαλείς την πρόοδο “δυστυχώς αδύνατη”. Λαϊκισμός είναι να απευθύνεσαι σε ηλικιωμένους και διανοητικά ανάπηρους με επιχειρήματα τύπου “η δημοσκόπηση βγάζει 120%”. Λαϊκισμός είναι να λες ότι η πρόοδος είναι κάτι το αδύνατον. Όταν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι κάθονται σπίτι τους, και υπάρχουν εργοστάσια που είναι άδεια με μηχανήματα που σκουριάζουν, αν τυπώσεις χαρτιά με νούμερα πάνω και πείσεις τους ανθρώπους να σηκωθούν από το σπίτι τους και να μπουν στα εργοστάσια, θα παραχθεί προϊόν. Το προϊόν αυτό θα έχει μία αξία, ακόμα και αποτιμημένη σε ευρώ, που θα είναι μεγαλύτερη από το μηδέν που είναι η σημερινή.…
Ο υπουργός οικονομικών χθες με μία ανακοίνωση στον τύπο εξέθεσε την πρόταση με την οποία προσήλθε η ελληνική πλευρά στη σύσκεψη των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης. Μία πρόταση που δεν αποτελεί απλώς σχέδιο “συμφωνίας” αλλά σχέδιο λύσης. Ας δούμε γιατί. 1.Επιλύει το ζήτημα του χρέους όσον αφορά στην αβεβαιότητα και στο συνεχές κρίσεων που προκαλεί το σχήμα απαίτηση-δόση-αποτυχία στόχου-νέος στόχος-νέες απαιτήσεις κτλ, επομένως δημιουργεί ένα περιβάλλον οικονομικής και πολιτικής ηρεμίας, κάτι που δεν έχουμε στην Ελλάδα τα τελευταία 6 χρόνια. Προσοχή: το χρέος δεν γίνεται βιώσιμο, αλλά προσφέρεται “αέρας” στην ελληνική οικονομία για να δουλέψει υπό συνθήκες…
Πρέπει να αποσταθεροποιηθεί το χρονοδιάγραμμα των δανειστών Είναι ξεκάθαρο ότι οι πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση για να δεχτεί πολύ σκληρά μέτρα είναι τεράστιες. Τα μέτρα δεν έχουν να κάνουν με την βελτίωση της ικανότητας εξυπηρέτησης του χρέους, η οποία είναι σαφώς ανέφικτη μέσω της πολιτικής των περικοπών. Αντίθετα, τα μέτρα έχουν να κάνουν με την περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης της οικονομίας, επιδείνωση που θα καταστήσει εφικτή την επιβολή ενός ακόμα μνημονιακού πλαισίου. Ειδικότερα, δε, έχουν να κάνουν με τον εξευτελισμό της πρώτης κυβέρνησης-πειρατικό, στα μάτια των ψηφοφόρων στην υπόλοιπη Ευρώπη. Συνολικά, στόχος είναι να εμπεδωθεί…
Η Ρήξη με την Πλάνη έχει ήδη συντελεστεί στα μυαλά των ανθρώπων Ακούμε συνεχώς την εξής εξήγηση για τον μοιραία καταστροφικό σχεδιασμό της ευρωζώνης: “Το κάρο μπήκε μπροστά απ’το άλογο. Ήταν ένα λάθος των ηγετών που σχεδίασαν την ευρωζώνη.” Η παρομοίωση αναφέρεται στη δημιουργία οικονομικής και νομισματικής ένωσης προτού υπάρξει πολιτική ένωση της Ευρώπης. Ήταν όμως λάθος; Ας δούμε τι είναι αυτό που συνέβη, και ας αναλύσουμε τις συνέπειες αυτού του λάθους Η οικονομική και νομισματική ένωση “κλείδωσε” με μόνιμο τρόπο τις συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των χωρών που μοιράζονται το ευρώ. Οι οικονομίες του ανεπτυγμένου βορρά, που παράγουν προϊόντα εντάσεως…
Το μέιλ Χαρδούβελη διέρρευσε επίτηδες. Η διαρροή του είχε στόχο αυτή η λίστα μέτρων να αποτελέσει το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ, κρυφό και φανερό ταυτόχρονα. Φανερό, όχι από διαστροφή, αλλά γιατί τα μέτρα δεν μπορούσαν να περάσουν από τις κοινοβουλευτικές ομάδες που στήριζαν την έκπτωτη κυβέρνηση, και έπρεπε, επομένως, να λάβουν φρέσκια λαϊκή νομιμοποίηση. Κρυφό, όχι μόνο γιατί δεν μπορούσαν να ειπωθούν ανοιχτά στον κόσμο, αλλά για να αποσιωπηθεί το γεγονός ότι, ακόμα και με αυτά, η συμφωνία δεν μπορούσε να κλείσει. Οι δανειστές απαιτούσαν πολλαπλάσια. Φυσικά, ακόμα και να έκλεινε η αξιολόγηση με μόνο αυτά τα μέτρα, οι αναπόφευκτες εκλογές…
Στην ταινία των Τηλέμαχου Αλεξίου και Αθηνάς Μαθιού, μια νεαρή γυναίκα ζει με τον κατάκοιτο πατέρα της και τον έφηβο αδελφό της σε μια παραθαλάσσια πόλη της Ελλάδας. Εργαζόμενη σ’ ένα κατάστημα ρούχων, απλήρωτη για μήνες, αδυνατεί να ανταπεξέλθει οικονομικά στην περίθαλψη του πατέρα της, ενώ προσπαθεί απεγνωσμένα να προστατέψει τον ομοφυλόφιλο αδελφό της από τον σχολικό εκφοβισμό. Τελικά θα βρεθεί στο μεταίχμιο μεταξύ κοινωνικής πραγματικότητας και περιθωρίου, αδυνατώντας να ξεχωρίσει τι είναι πιο ερειπωμένο. Πάμε τώρα στην ουσία. Η “Βασίλισσα Αντιγόνη” εσωτερικεύει όλα τα αδιέξοδα που την περιβάλουν και τα διοχετεύει σε αποσπάσματα από το κείμενο της τραγωδίας,…