Συντάκτης: Πρόβατο όχι αρνί & Ma[t]ita Colorata

Το Πρόβατο όχι Αρνί γεννήθηκε στη Λευκάδα. Έχει ένα σκυλάκι (τη Μάρκα) και μια χελώνα (την Κούλα). Η Ma[t]ita Colorata ζει στη Θεσσαλονίκη. Σχεδιάζει το χώρο κι αποδίδει ιστορίες με μορφές και χρώματα. Ο Ποντικός Μάρτιν γράφει την ιστορία τους και σχεδιάζει τη ζωή τους.

Επικαιρότητα
By

Το πυκνό των ημερών. Αθήνα -από το Πρόβατο όχι Αρνί

Είναι τόσο πυκνές οι μέρες που λόγια και σκέψεις, που γεγονότα και ειδήσεις του τώρα, λίγο μετά μοιάζουν σκονισμένα σαν τραπεζάκι σε υπόγειο σπιτιού της Γεωθάλασσας εγκαταλειμμένο απ’ την εποχή των Μάγων. Ανοίγεις το στόμα να πεις “το διάβασες αυτό;” και ο άλλος σου απαντάει με την ήδη πραγματωμένη εξέλιξη της πληροφορίας σου. Ακόμη κι οι φωτογράφοι δυσκολεύονται. Ανάμεσα στη σκέψη “το είδες αυτό;” και στο κλικ της μηχανής, έχουν μεσολαβήσει άλλες πέντε άξιες του κλικ εικόνες. Σε λιμάνια, δρόμους, καμπ, θάλασσες, φουσκωτά, πλατείες, σύνορα χτυπά η καρδιά του κόσμου μας. Κι επειδή η ανηφόρα είναι μεγάλη, οι παλμοί της…

Read More
Επικαιρότητα
By

Μάρτιν: The post war dream

Στον Πόλεμο των Φώκλαντ το 1982 ανάμεσα στην Αργεντινή και το Ηνωμένο Βασίλειο, συμβαίνει κάτι από αυτά που για τις αδύναμες χώρες χαρακτηρίζουμε “εγκλήματα πολέμου”. Το βρετανικό ναυτικό βυθίζει πλοίο της Αργεντινής (σχεδόν βέβαια, εν γνώσει της Μάργκαρετ Θάτσερ) δηλωμένο ως ιατρείο και το οποίο έχει κατεύθυνση προς την ξηρά και μακριά απ’ το πεδίο της μάχης. Η θάλασσα γεμίζει με νεκρούς γιατρούς, νοσηλευτές και πρώην τραυματίες. Οι Pink Floyd γράφουν το The Post War Dream για αυτό το γεγονός με την κραυγή τους προς την Maggie (Margaret Thatcher) ακόμη να στοιχειώνει τα πεντάγραμμα. Κοιτώντας την πορεία των προσφύγων σήμερα,…

Read More
By

Οι στιγματισμένοι των γλάρων -από το Πρόβατο όχι Αρνί

Στην μπάρα. Στη μια άκρη εγώ, λίγο παραπέρα αυτή. Μπύρες μπροστά μας. Τα χέρια της. Όλος ο κόσμος της, όλη η ζωή της βρίσκεται εκεί. Σπασμένος μέσος. Δεν τον έφτιαξε ποτέ. Κάποτε το κόκαλο χωρίστηκε, πόνεσε. Ακόμη πονάει. Δυο δρόμοι κάτω απ’ το δέρμα της, δυο σκληροί δρόμοι ανοίγουν την αθέατη σάρκα ως την άκρη της αφής της. Πώς χαϊδεύει; Πώς θα με χάιδευε με αυτό το δάχτυλο; (Ζούσα τις νύχτες. Τώρα τρέμω και μόνο που δύει ο ήλιος. Έχει αλλάξει ο κόσμος μου. Δεν είναι φίλος μου πια το σκοτάδι. Δε βγαίνω, με κουράζουν τα κορίτσια που γνωρίζω το…

Read More
By

Συζητώντας με τα θέλω της Σάρας Κέιν -από το Πρόβατο όχι Αρνί

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.* Δεξιά, αριστερά δε με νοιάζει. Πλάι σου όμως. Δε θέλω χαμένα βράδια και από μακριά καληνύχτες. Ήδη χάθηκαν πολλά για ετούτη τη ζωή. Δε θέλω κρύο στρώμα και υπέρδιπλα σεντόνια. Θέλω ένα μαξιλάρι και μικρή κουβέρτα. Θέλω καταπρόσωπα να ανασαίνω τις εκπνοές σου κι όταν με έχεις πλάτη να σου ανατριχιάζω το χνούδι στον αυχένα. Θέλω να ηρεμώ τους εφιάλτες σου, να διώχνω μακριά τη Μόρα και να σου ψιθυρίζω ότι θα ‘μαι εκεί να σε προσέχω όλες τις νύχτες σε όλους τους κόσμους. Και να γελάω με την παράνοιά σου. Να μιλάς για…

Read More