Συντάκτης: Πρόβατο όχι αρνί & Ma[t]ita Colorata

«Ουφ, δεν έχουν σημασία», είπε ο Κόκκινος Αστερίας. «Καμία σημασία. Αυτά έρχονται, βρίσκονται. Το παν είναι να υπάρχει κάποιος να σκέφτεται ότι θες να μαζέψει μπουκέτο τα χρώματά σου και να σε φιλάει στο ακάλυπτο δέρμα που αφήνουν. Αυτό μόνο μετράει αλλιώς θα μπούμε κι εμείς στη λογική των ψαριών που επιλέγουν να ζήσουν στις ιχθυοκαλλιέργειες για να έχουν σίγουρο το φαΐ τους». Ο Λευκός Ιππόκαμπος δεν ήταν πάλι σίγουρος ότι κατάλαβε. Ανήκε σε σπάνιο είδος που το φως του ήλιου δεν το γνώριζε. Πόσο μάλλον τα μπουκέτα των χρωμάτων. Όλοι της φυλής του γεννιούνταν και μεγάλωναν στις αβύσσους της…

Ξέρεις; Μας ξεγέλασαν. Οι θεοί μας, ψιθύρισαν ψεύτικα οράματα στους προφήτες μας κι αυτοί με τη σειρά τους μας οδήγησαν σε λάθος τόπο. Η Γη της Επαγγελίας έχει υψωμένους φράχτες και hot spot στα σύνορά της. Διαλέγει ποιους θα σώσει και ποιους θα καταγράψει ως απώλειες στις θάλασσές της. Η χώρα των ονείρων μας στρώνει χαρτόκουτες στις εισόδους των πολυκατοικιών για να κοιμίσει τους αστέγους της, μοιράζει φόλες για να καθαρίσει απ’ τα αδέσποτά της. Στην Dreamland νυχτώνει νωρίς και τις γειτονιές λυμαίνονται φασίστες, αγέλες υπανθρώπων, αρπακτικά του αυτονόητου, της συλλογικής ευτυχίας. Στο Θέατρο Μπιπ, το Σάββατο το βράδυ 26…

Μάρτιν: Ρίτα Χέιγουορθ

Δεν είναι πολλές τέτοιες φυλές. Για την ακρίβεια είναι τόσο σπάνιες που η ύπαρξή τους μετεωρίζεται ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα, στη φήμη και τη μαρτυρία. Κάποιος άκουσε για ένα δάσος, κάποιος είδε στην ομίχλη μιας θάλασσας, κάποιος βρήκε ένα κολιέ σε χρώμα άγνωστο, κάποιος μύρισε ένα μπαχαρικό δίχως γη προέλευσης, κάποιος άγγιξε ένα δέρμα που δεν ήταν να αγγιχτεί. Αυτοί πήραν τους ψιθύρους ως σκυτάλη απ’ τους ανέμους της νύχτας και τους μετέφεραν ως ιστορίες στις σελίδες της μέρας. Αυτοί είπαν, αυτοί έγραψαν για τις φυλές των κατηφορικών κοιλάδων. Κατηφορική κοιλάδα μπορεί να είναι τα πάντα που…

Μάρτιν: Χειμώνας

Μάρτιν: Ο μάστορας ξέρει

Από το Πρόβατο Όχι Αρνί Φαντάσου ρε… Φαντάσου το Κολαστήριο να μην υπήρχε απ’ τις 27 Γενάρη το πρωί. Φαντάσου κάποιοι να είχαν τηρήσει τις υποσχέσεις τους και να μην χρειαζόταν πάλι το τουίτερ να τους πιέσει να κάνουν κάτι που είναι κακό σπυρί στην πραγματικότητα των μνημονιακών ασχολιών τους. Φαντάσου ρε να μην είχε υπάρξει ποτέ το Κολαστήριο. Να ορίζαμε τον πολιτισμό μας όπως θα οφείλαμε: με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους φυλασκισμένους, τους άπορους, τους ικέτες, τα αδέσποτα. Να ήταν πρώτη προτεραιότητά μας οι αδύναμοι. Από εκεί να ξεκινούσαν οι προϋπολογισμοί, γι’ αυτούς να γίνονταν οι πολύωρες συζητήσεις…

Δημήτρης, Γιάννης, Μαρία, Κωνσταντίνα, Σωτήρης, Ηλέκτρα, Ιωάννα, Σπύρος, Παύλος, Ραφίκ, Ντάνιελ, Αλί, Τζούλιαν, Σαχτζάτ, Φερνάντο, Μαχμούτ, Γκαμάλ, Αντώνης, Ελευθερία, Σταύρος, Αλέξης, Κεμάλ, Αμπάς, Αμπντούλ, Χακίμ… “Todos os nomes” -ή στη μετάφρασή του “όλα τα ονόματα”- είναι τίτλος βιβλίου του Σαραμάγκου. Αν αυτόν τον τίτλο τον είχαμε στις ειδήσεις μας, στα νέα μας, στις κουβέντες μας, στο καθεμέρα μας, τότε ίσως και να ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι, ίσως και να ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Αν το αόρατο το ονομάζαμε, αν το γενικό, το συγκεχυμένο το κάναμε ειδικό, ξεκάθαρο, αν τους πολλούς τους ξεχωρίζαμε έναν-έναν τότε ίσως όλα να ήταν αλλιώς. Αν ο νεκρός μετανάστης…

Μάρτιν: Ποιος πολιτισμός;

“Ποτέ δεν είδα άνθρωπο ν’ αγναντεύει, Με λαχτάρα τόση στη ματιά, Αυτό που οι κατάδικοι ονομάζουν ουρανό” (Όσκαρ Ουάιλντ, Η Μπαλάντα της Φυλακης του Ρέντινγκ) Δε χρειάζονται πολλά για να γράψεις για τον Όσκαρ Ουάιλντ, για τις σκέψεις και τις λέξεις του. Αρκεί μιαν αφορμή και το πληκτρολόγιο ξεκινάει να χορεύει δηλώνοντας ευτυχία.  Πώς είναι κάτι πόλεις που είναι ολόκληρες ένα μουσείο, που αρκεί να έχεις ανοιχτά τα μάτια, να στρίψεις οπουδήποτε το κεφάλι για να δεις κάτι όμορφο, κάτι που κουβαλάει στα χαράγματα και τις καμπύλες του ιστορία και τέχνη; Έτσι, ακριβώς έτσι είναι τα βιβλία, τα ποιήματα, τα…

Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Βλέπουμε ένα τοπίο που θα μπορούσε να είναι έρημος. Μέσα στην έρημο υπάρχουν δυο τρύπες. Μέσα στις τρύπες υπάρχουν δυο στρατιώτες. Είναι εχθροί.” Θέλω επεξήγηση. Γιατί δυο μόνοι άνθρωποι σε έναν έρημο τόπο να είναι εχθροί; Τι δεν τους ενώνει; Λόγους ψάχνω να δικαιολογήσω το μίσος. Από πού πηγάζει; Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν είναι βαλτό, ότι είναι δημιούργημα δικό τους. Δυο μόνοι άνθρωποι οφείλουν στην ένωση, τον κοινό βηματισμό. Δυο μόνοι άνθρωποι είναι για να είναι μαζί, για να χτίσουν νέους κόσμους κι όχι να γκρεμίσουν κι αυτόν που τους έλαχε. Δυο μόνοι άνθρωποι είναι…

Μάρτιν: Ενός σεισμού μύρια έπονται

Έχει γίνει η επίθεση στο Παρίσι. Προσπαθώ να κρατηθώ, να μην πω τίποτα τις πρώτες ώρες. Δε γίνεται. Θλίψη και οργή κι ένα σπαστικό “το ήξερα, μήνες τώρα το γράφω” μου βγαίνει. Πάω να γράψω. Δε γίνεται, πρέπει να τα πω. Σε δυο λέξεις, σε πέντε λέξεις, σε δέκα παραγράφους, πρέπει να τα πω. Τα λίγα μου, τα πολλά μου, πρέπει να τα πω. Τον πόνο μου, το κλάμα μου, πρέπει να τα πω. Ξεκινάω. Γράφω, σβήνω, όχι , δε θέλω, βγαίνει με οργή, βγαίνει εν θερμώ. Δε γράφω. Σταματάω. Κάνω ένα ποστάρισμα στο facebook, βάζω να πιω, προσπαθώ να…