Συντάκτης: Πρόβατο όχι αρνί & Ma[t]ita Colorata

Μάρτιν: Imagine

Φεύγουν τα πουλιά. Αλαφιασμένα, μα συντεταγμένα. Τι οιωνός είναι ετούτος; Έλα μάντη μου στην παραλία να μου πεις για πλοία που ποτέ δε θα ξεκινήσουν. Έλα μάντισσά μου στη θάλασσα να με προειδοποιήσεις για τους Δούρειους Ίππους που θα γεννήσουν φωτιά και μαχαίρι. Τα πουλιά πετάνε, τα πουλιά φεύγουν, τα πουλιά ξέρουν. Ακόμη κι εκείνα που ως τώρα δεν το ‘καναν, αποδημούν αρνούμενα να πάρουν μέρος στον όλεθρο που έρχεται. Αρνούμενα να το δουν για να το περάσουν στις επόμενες γενιές μέσα απ’ το τραγούδι τους. Κανένα τους δε θα γίνει ραψωδός μιας εποχής που όζει, μιας εποχής που ανοίγει…

Λόγια του Σταμάτη Μορφονιού απ’ το τραγούδι “Χαίρε ω χαίρε ελευθερία”

Είμαι. Είμαι ο κάθε Γάλλος που απόψε σκοτώθηκε ενώ έτρωγε σε ένα εστιατόριο, ενώ έπινε καφέ, ενώ άκουγε μια μπάντα σε μια συναυλία, ενώ πήγαινε να δει ποδόσφαιρο. Είμαι ο καθένας στη χώρα, που κλείστηκε σπίτι του, που τρόμαξε, που κλείδωσε τις πόρτες, που πήγε διστακτικά να κοιτάξει έξω απ’ το παράθυρό του. Είμαι η ανησυχία τους και τα εκατομμύρια τηλέφωνα σε δικούς αν είναι καλά, αν ήταν μακριά απ’ το μακελειό. Είμαι τα δάκρυά τους για όσους έφυγαν, για το άδικο, για το άλογο, για το βίαιο. Είμαι η οργή τους για τους τρομοκράτες, για τους φανατικούς, για τους…

Κυριακή, 9 Νοέμβρη, περίπου τρεις το πρωί. Ειδομένη. Ένας πιτσιρίκος κρατάει την αδερφή του αγκαλιά. Εκεί δίπλα είναι μια μικρή σόμπα υγραερίου. Την κρατάει για ώρα, σαν και για χρόνια. Αφηρημένος. Πριν τη συνέχεια του ταξιδιού τους, πριν βγουν πάλι στο κρύο, να τη ζεστάνει όσο γίνεται. Κάποια στιγμή έρχεται η μητέρα τους. Της δίνει ένα μπιμπερό με γάλα. Το κρατάει ο πιτσιρίκος. Φεύγει η μητέρα. Παραμένει αφηρημένος. Δεν κοιτάει τη σόμπα, δεν κοιτάει πίσω του ένα πανί που πάνω του κάποιος προβολέας δείχνει Tom & Jerry. Τίποτα. Βλέμμα χαμένο. Κοντά τέσσερις το πρωί. Ο μικρός ακόμη εκεί. Πλέον, πολλά…

Μάρτιν: Το όνομα

Μάρτιν: O φράχτης ο καλός

Δεν είναι προς συζήτηση. Δε θα κάνω διάλογο, δε θα ακούσω τα απέναντι επιχειρήματα, δε θα ανακαλέσω τον πολιτισμό που με έφερε εδώ, δε με νοιάζει της ευγένειας το τακτ, δε θα κάτσω σε τραπέζι να ψάξω άλλη λύση. Μη φέρεις επιτροπές, μη στείλεις τους σοφούς σου, μη μου φωνάξεις, μη με παρακαλέσεις, μη με απειλήσεις. Δεν ακούω τίποτα, τίποτα άλλο, καμιά κουβέντα σου, κανένα σχέδιο δε θέλω να δω, κανένα ισοδύναμο. Απλά, εντελώς απλά, κάθε φράχτης πρέπει να πέσει, κάθε σύνορο να ανοίξει. Δεν υπάρχουν συρματοπλέγματα, στρατοί, νάρκες, πόρτες, αλυσίδες, όπλα, τίποτα. Είναι άνθρωποι, υπάρχουν άνθρωποι και είναι η…

Παρασκευή βράδυ προς ξημέρωμα. Σε τρεις ώρες φεύγουμε για τον Έβρο και τη διαδήλωση ενάντια στον φράχτη. Θεσσαλονίκη, Καφωδείο Ελληνικό, αρκετό κρασί, ο Μήτσης ζητάει ένα τραγούδι για να κλείσει. “Τη Σιωπή, αυτό, απόψε αυτό”. Και το λέει. “Ξέρω, πως στη χώρα που ναυάγησες βασιλεύουν οι μάγισσες”…  Είναι ο στίχος που έχω ζηλέψει όσο λίγοι. Είναι οι λέξεις που κλαίω που δεν τις έχω βάλει εγώ σε αυτή τη σειρά. Είναι οι εικόνες σε πολλαπλασιασμό που βγάζουν αποτέλεσμα να γειτονεύει με το συν άπειρο, για ένα παραμύθι που δεν το έχω στήσει εγώ, που σε κάποια πιτσιρίκια δεν το έχω…

Μάρτιν: Όχι -by Πρόβατο όχι αρνί & Ma[t]ita Colorata

Μια κίνηση, μια εικόνα, ένας Θεός γεννιέται κι ανανοηματοδοτεί τον κόσμο. Ζέστη όπου κρύο, απάγκιο όπου ψυχρός αέρας, στέγνια όπου υγρασία, καταφύγιο όπου ψυγείο. Δεν είμαι άθεος, έχω θρησκεία να πιστέψω, ναούς να προσευχηθώ, αγίους να παρακαλέσω. Οι άνθρωποι, ετούτοι οι άνθρωποι που ξυπόλυτοι διασχίζουν τον πλανήτη, που ξεριζώθηκαν απ’ τους τόπους τους, που δεν περπατάν πάνω -αλλά πνίγονται- στις θάλασσες, που βρεγμένοι κι ανέστιοι μπαίνουν στη μάχη του χειμώνα, ετούτοι λοιπόν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι οι δικοί μου Θεοί. Καθένας τους κι από ένα θαύμα. Καθένας τους κι από τόση δύναμη όση είναι ικανή να μετακινήσει βουνά, να αλλάξει τα…

Mάρτιν: Scorpions

από το Πρόβατο όχι Αρνί Κάτι ερωτήσεις δεν έχουν δεύτερη σκέψη ως απάντηση. Κάτι ερωτήσεις φυλάνε κατάφαση στα ακρόχειλα και βεβαιότητα στην ηχοχροιά. Είναι μονόδρομοι οι απαντήσεις τους και κλειδωμένο “ναι” το αντιγύρισμά τους. Κάτι ερωτήσεις γίνονται για το παρακάτω της αφήγησης, για το “πες μου την ώρα”. Οχτώ και δέκα το απόγευμα στη Θεσσαλονίκη. Έξω, σε δουλειά. Τηλέφωνο. -Νυχτερινή βάρδια στην Ειδομένη, απόψε. Θα ‘ρθεις; Είμαστε μόνο δύο. Μπορείς; -Ναι. Τι ώρα; -8:30 ξεκινάμε. Προλαβαίνεις; Σχεδόν στις δέκα είχαμε φτάσει. Θα φεύγαμε στις 7:30 το πρωί. Κρύο. Είναι αυτός ο αέρας που μέσα από ένα παράθυρο κλειστό σου αρέσει…

Mάρτιν: Ροκ μπάντα

Μάρτιν: Τα πιτσιρίκια εκδικούνται