Συντάκτης: Πρόβατο όχι αρνί & Ma[t]ita Colorata

Μάρτιν: Παρενέργειες του ΝΑΙ

Με πήρε μια φίλη μου τηλέφωνο. Μιλήσαμε για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ. Είναι υπέρ του ΝΑΙ, χτες θα κατέβαινε για πρώτη φορά στη ζωή της σε συγκέντρωση. Μου είπε θα ψηφίσει ΝΑΙ με το μυαλό, αν ψήφιζε με την καρδιά τότε θα ήταν στο ΟΧΙ. Θα το κάνει γιατί φοβάται ότι θα καταστραφούμε, γιατί φοβάται το χάος που θα ακολουθήσει. Φίλη μου, το χάος που ζούμε χρόνια τώρα, και δεν λέω μόνο τα πέντε τελευταία, δε σε φόβισε ποτέ; Όταν σου έκοβαν το μισθό και με έπαιρνες κλαίγοντας δε φοβόσουν; Όταν πλήρωνες στην εφορία περισσότερα από όσα σου…

Μια φορά ήταν ένα παιδί που είχε φτάσει δώδεκα χρονών και δεν είχε μιλήσει ποτέ από όταν γεννήθηκε. Οι γονείς του το είχαν πάει σε όλους τους γιατρούς, στα καλύτερα νοσοκομεία, σε όλους τους πρακτικούς, στις καλύτερες μάγισσες. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: το παιδί “Μαρία της σιωπής”. Τότε μαθαίνουν για έναν καταπληκτικό παθολόγο-μουσικολόγο κάπου στην Άνω Τούμπα. Το σκέφτονται και αφού καταλήγουν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αποφασίζουν να πάνε να δοκιμάσουν κι εκεί την τύχη τους. Ο Γιώργος ο παθολόγος ακροάζεται το παιδί, ανοίγει το στόμα του και κοιτάζει τις αμυγδαλές του, κοιτάει και τα αφτιά του…

Ήταν 8 του Φλεβάρη όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκλεινε τις προγραμματικές του δηλώσεις λέγοντας μεταξύ άλλων “είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους”. Από τότε κύλησε πολύ νερό, με πολλά λάθη στο εσωτερικό αλλά και σωστές κινήσεις που υπήρχαν στις υποσχέσεις του, και πολλές υποχωρήσεις στο εξωτερικό αλλά και συνεχή προσπάθεια για να καταφέρει κάτι καλύτερο από ό,τι του πρόσφεραν, από ό,τι οι άλλοι θα είχαν υπογράψει δίχως αντίρρηση. Πολλά, πάρα πολλά ίσως μπορούμε να καταλογίσουμε στον πρωθυπουργό, όχι όμως ότι δεν διαπραγματεύτηκε, ότι…

Μάρτιν: Εφιάλτης

“Λείπω” είναι το άδειο κουτάκι του καφέ μετά από ξύπνημα με άσχημο hangover. Είναι το ντεπόν που δεν έχεις και τα υγρά που ζητάει επιτακτικά ο οργανισμός σου για να γλιτώσει απ’ την αφυδάτωση. “Λείπω” είναι η αφηρημένη επανάληψη της κίνησής σου να μιλήσεις σε κάποιον που συνήθως βρισκόταν δίπλα σου μα πια δεν είναι και η θλίψη σου στο αντίκρισμα του κενού που άφησε φεύγοντας. Είναι τα play σε άδεια cd player και οι μη τυπωμένες σελίδες προς το τέλος κακέκτυπης έκδοσης μυθιστορήματος. Εν τέλει, “λείπω” είναι ο χρόνος που έχω να σε δω και η απόσταση ως το…

Μάρτιν: Παγωτοκλέφτης

Μάρτιν: Νερό στα ζωάκια

Κι είσαι εκεί. Και κοιτάς αυτές τις πέτρες. Είσαι εκεί. Εκεί που κάποιοι κουβάλησαν αυτές τις πέτρες, που κάποιοι άφησαν ιδρώτα κι άλλοι αίμα πάνω σ’ αυτές τις πέτρες. Λες τη λέξη ξανά και ξανά. Τη σκέφτεσαι στο χρώμα της, στη μάζα της, στην υφή της. Φτιάχνεις τον πληθυντικό της. Σε βαραίνει. Όχι τη μέση σου, την ψυχή σου. Πέτρες. Πώς γίνεται λες; Πώς γίνεται κάτι που ενώ με το βάρος του σε τραβάει στη γη, ταυτόχρονα, ξεπερνώντας τον εξαιτίας του πόνο, να σε σπρώχνει ψηλά, στον ουρανό; Να σε σπρώχνει ψηλά, στο σύμπαν, στο όλον; Να σε φτάνει στον άνθρωπο; Πώς μπορεί…

Όχι, ετούτο το φως δεν ήταν της ελπίδας. Όχι, εκεί δεν ήταν ο παράδεισος. Το πέρασμα απ’ την υγρασία και το σκοτάδι, στον ήλιο και τη ζέστη δεν ήταν το βήμα στο καλύτερο. Καμιά θρησκεία, καμιά fiction θεωρία δεν είχε στήσει τραπεζάκι να προϋπαντήσει τους νιόφερτους στη μέρα. Φέρτε μου όσους σε όλη την ιστορία ταύτισαν το φως με τη ζωή να τους στήσω στο απόσπασμα ετούτων των αχτίδων. Να τους δώσω εικόνες πόνου. Πόνου που έφερναν τον ορισμό της λέξης στα όριά του. Όχι, κι ετούτοι οι τοίχοι δεν ήταν για στήριγμα. Δεν ακουμπούσαν κάποιοι τα κουρασμένα κορμιά…

-Έχεις δει πως κλαίει η σκουριά; Όχι θα μου πεις. Για να το δεις πρέπει να μείνεις χρόνια με το σίδερο. Να περάσεις μαζί του χειμώνες, υγρασίες και κρύο. Θα πρέπει να κλάψεις κι εσύ οξειδωμένη τη φύση σου. Να χαλάσεις το λείο σου. Να ξεφτίσεις τη σκληράδα σου. Θα πρέπει να πειστείς ότι η φυλακή είναι η κατάστασή σου κι η ελευθερία των άλλων το προνόμιο. Να αποδεχτείς τις κατηγορίες για την επιλογή μιας ζωής που κάποιοι δεν εγκρίνουν. Να συνηθίσεις. Να συνηθίσεις πρώτα να μην είσαι άνθρωπος. Να μη θυμάσαι τι είναι άνθρωπος. Έχεις ζήσει απ’ τη μέσα…

Γυάρος (3): Κατέβα! -Άντε, κατέβα. -Πού μωρέ; Ποιος άκουσε ποιου την προτροπή να κατέβει στον Άδη και κατέβηκε; Γιατί εγώ να κάνω την αρχή; Δε βλέπεις το σκοτάδι; Δε βλέπεις που ακόμη και το φως δειλιάζει κι αφήνει στην πόρτα τα κουράγια του; Ποιο πόδι να διατάξω να μπει πρώτο σε αυτόν τον τάφο; Τι θηρία παραφυλάν εκεί μέσα; Ετούτους τους διαόλους εδώ πάνω μπορώ να τους κουμαντάρω. Η αντοχή μου είναι η ήττα τους, η λάμψη στα μάτια μου είναι τα δικά τους βασανιστήρια. Εκεί κάτω όμως… Εκεί κάτω έχω να τα βάλω με το σκοτάδι και…

Μάρτιν: Εξωγήινος

Δε θα με κρατήσουν αυτά τα ντουβάρια. Δεν έχουν δύναμη τα μπετά τους, ισχύ τα τούβλα τους, σκληράδα τα σίδερά τους. Μια τρύπα ουρανό θα ανοίξω κι από εκεί θα το σκάνε τα όνειρά μου, θα το σκάνε οι ιδέες μου. Από εκεί θα γεμίσω τον κόσμο καλοσιδερωμένη ελπίδα να φοράει στα καλά του, να πηγαίνει βόλτα ελεύθερη στις Κυριακές της ζωής του. Μια τρύπα ουρανό θα ανοίξω και θα μείνουν τα κτήνη δίπλα μου να χάσκουν με το στόμα ανοιχτό για του πάθους μου τα θαύματα. Του πάθους μου για δίχως σύνορα αγάπη, για παντού αλληλέγγυες κοινωνίες, για όμοια όμορφες ζωές. Ένα βράδυ, να…

Η πρώτη εικόνα αυτή. Το σοκ. Πρώτο σκάλωμα της ματιάς. Ξερότοπος κι ερημιά. Ένα κόκκινο ντουβάρι σχεδόν στη θάλασσα. Καμιά σκιά. Τόσα παράθυρα! Τουλάχιστον θα ‘χει φως. Τόσα παράθυρα! Τι τα θέλουν; Έχω ακούσει για «τυχαίες αυτοκτονίες». Ένα, δύο, τρία, τέσσερα… Τώρα τι κόλλησα εκεί; Άπειρα είναι. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Πώς να τα μετρήσω; Όλοι σιωπηλοί σε ετούτο το καΐκι. Μόνο τα τέρατα γελάνε. Τι απειλές είναι αυτές; Εγώ θα σπάσω; Τι δεν κατάλαβαν ως τώρα στα κρατητήρια; Πόσο ακόμη ξύλο θα μου δώσουν; «Θα φας καλά»! Πάλι; Μόνο… καλά τρώω απ’ το πρώτο απόγευμα που με  πιάσανε. Όλοι…