Συντάκτης: Στέλλα Μπεκατώρου

Ένα απόγευμα η Στέλλα Μπεκατώρου- Βράιλα συνάντησε τους Social Waste, το  Λεωνίδα, το Χρήστο, το Γιάννη και το Γιώργο, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης αποκλειστικά για το Νόστιμον ήμαρ Το λες και το ξαναλές στον εαυτό σου πως η μουσική σαν σύνολο είναι παγκόσμια γλώσσα! Κάθε μορφή της , κάθε «πρόσωπό» της έχει κάτι να σου πει. Όμως κακά τα ψέματα, δε γίνεται να τα ακούς όλα! Σίγουρα υπάρχουν και είδη που το αυτάκι σου αρνείται πεισματικά να αγγίξει. Δεν το ΄χει βρε αδερφέ! Δε θέλει! Έτσι τουλάχιστον πίστευα μέχρι και πριν από μερικούς μήνες. Χρόνια μαθήτρια κυρίως…

Τίποτα πιο σκλήρο από την μνήμη. Τίποτα πιο δύσκολο από την προσμονή. Τίποτα πιο αδυσώπητο από την ελπίδα. Οκ, απόψε θα ξεκινήσω με “τσιτάτο”.  Ή μήπως όχι; Ή μήπως δεν είναι και τόσο κλισέ;  Για σκέψου το λίγο. Για να με διαβάζεις πάει να πει πως λίγο-πολύ είμαστε κοντά.  Στην ηλικία; Στα ακούσματα; Στις πτώσεις;  Δεν έχει σημασία μιας που για να είσαι εδώ, όλο και κάποιο κοινό παρονομαστή θα έχουμε.  Βάζω σα πιο προφανή αυτόν της ηλικίας, οπότε υποθέτω πως είσαι εκεί γύρω στα 30. 30-, 30+ δεν είναι αναγκαίο το ακριβές του αριθμού. Μυστήριο τραίνο τα 30 όμως…

Μωρέ κάθε που μπαίνει για τα καλά η άνοιξη, με πιάνει ένα περίεργο πράγμα και χωρίς να ξέρω το γιατί , έρχεται στο μυαλό μου ο Λόρκα.  Έτσι χωρίς λόγο.  Μάλλον θα φταίει που γεμίζει η φύση χρώματα κι αρώματα και ξαφνικά θυμάμαι εκείνο τον στίχο του Καββαδία που λέει πως «Κάτω άπ’τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια».  Πάντα αυτός ο στίχος με κάνει να τον φαντάζομαι κάπου στην Ισπανική ύπαιθρο να αγωνιά ανάμεσα σε στάχια και πολιτικές προκηρύξεις. Μην προσπαθήσεις να εξηγήσεις τις περίεργες στροφές που παίρνει το κεφάλι μου.  Συνήθως τέτοια εποχή πάντα…