Συντάκτης: Θωμαή Πνευμονίδου

Όπως αναγράφεται στο πίσω μέρος του βιβλίου At the Existentialist Café: Freedom, Being, and Apricot Cocktails της Sarah Bakewell, όταν κοιτάς από το παράθυρο του υπαρξισμού, το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ένα busy σκηνικό κάποιου καφέ. Ακούς το τσούγκρισμα των ποτηριών και τα μουρμουρητά από διάφορες συζητήσεις, καθώς οι σερβιτόροι πηγαίνουν από το ένα τραπέζι στο άλλο. Το μάτι σου πέφτει πάνω στο μεγάλο τραπέζι, όπου ένας κοντόχοντρος άντρας με στράβισμο και μια κομψή γυναίκα με ένα σύννεφο καπνού γύρω της, περιτριγυρίζονται από φίλους. Ο βασιλιάς και η βασίλισσα του υπαρξισμού Sartre και de Beauvoir περιμένουν και τους υπόλοιπους…

Δεδομένου ότι είναι μία από τις πιο βαθιές επιθυμίες της ανθρωπότητας να κατανοήσει και να καθιερώσει ένα διάλογο με τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει, η χρήση των social media την ανάγει σε μια εμμονική επιθυμία για επαφή και επίδειξη. Ο σύγχρονος άνθρωπος κατέλειξε αλλά και επέλεξε να ζει τη ζωητου σε δύο παράλληλους κόσμους, τον πολυ προσωπικό-ιδιωτικό και τον δημόσιο. Κι ας μη ξεχνάμε και το πιο αδύναμο‘είδος’ που αδυνατεί να διαχωρίσει το virtual action με το real action, τροφοδοτώντας μας με αχρείαστες πληροφορίες ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Και κάπου εκεί προς διατήρηση αυτού του είδους κοινωνικής συμπεριφοράς, ξεκινάει…

by anatol knotek The world is a game. – Jean Baudrillard Ετυμολογικά οι λέξεις παιδαγωγία, παιδεία, παίγμα, παίγνια, παίδες έχουν τις ρίζες τους στο ρήμα παίζω, γεγονός που υποδηλώνει οτι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός συνέδεσε τις έννοιες μεταξύ παιχνιδιού και μάθησης πριν από χιλιάδες χρόνια (ενημερωτικά, το συνανταμε για πρώτη φορά στην Οδύσσεια του Ομήρου). Παράλληλα, στην Πολιτεια ο Πλάτων υποστηρίζει ότι το παιχνίδι προάγει την ανακάλυψη και την κατανόηση της αλήθειας. Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ ποιά αλήθεια ακριβώς διδασκόμαστε μέσα από τα παιχνίδια που συνήθιζαμε να παίζουμε όταν είμασταν παιδιά; Τι πιστεύετε οτι μάθαμε περί αρετών και δημοκρατικών θεωρήσεων των…

‘Mystery Train’, Jim Jarmusch (1989) Mitzuko: Jun, why do you only take pictures of the rooms we stay in and never what we see outside while we travel? Jun: Those other things are in my memory. The hotel rooms and the airports are the things I’ll forget. Μια φορά και έναν καιρό, γεννιόμαστε και η μνήμη μας είναι κενή (σε αντίθεση με τα λεγόμενα του Πλάτωνα). Καθώς μεγαλώνουμε, χτίζουμε κάστρα αναμνήσεων και συναισθημάτων και καλλιεργούμε την ταυτότητά μας σαν ανθρώπινα και συνειδητά όντα. Ο χρόνος μεταμορφώνει συνεχώς τον άνθρωπο που ήσουν, στον άνθρωπο που γίνεσαι. O οδηγός του ανθρώπινου…

Μετάφραση: Θωμαή Πνευμονίδου Πριν λίγες μέρες στο ACUD, ο Γερμανός καλλιτέχνης, εικονογράφος και πολυμαθής Jens Maria Weber παρουσίασε το πλούσιο σε περιεχόμενο αριστούργημά του, “Codex Roboticus”. Πρόκειται για ένα συλλεκτικό, καλυμμένο με ύφασμα και με σκληρό εξώφυλλο βιβλίο, όμοιο με τις βιβλιοδεσίες τόμων, που προέρχεται από ένα σύμπαν με ξεπερασμένες πειθαρχικές δομές, όπου τα βιβλία καλλιτεχνών, οι γραφιστικές νουβέλες, οι αστικοί θρύλοι, οι εφιαλτικές προφητείες, η σκοτεινή ιστορία και η φανταστική λογοτεχνία, συγχωνεύονται σε ένα όραμα παραισθησιογόνας ομορφιάς. Δημοσιευμένο από τον εκδοτικό οίκο Das Wilde Dutzend με έδρα το Βερολίνο, το Codex Roboticus ερευνά την απόκρυφη ιστορία και τα αρχεία του…

The original chair by Allen Jones, 1969 Τη δεκαετία του ’50 και για τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια οι λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες ή αναφέρονταν σε αυτές, αφορούσαν στην πλειοψηφία τους τα παιδιά, την ευχαρίστηση του συντρόφου και συνταγές μαγειρικής. Όλοι ένιωθαν και θεωρούσαν πως η γυναίκα είναι διαφορετική σε σχέση με τον άντρα, ασχέτως των δικαιωμάτων της. Η φωνή της παράδοσης και οι στοχασμοί του Freud τις έμαθαν να μην επιθυμούν τίποτα παραπάνω από το να είναι περήφανες και ευχαριστημένες με τη θηλυκότητά τους. Όφειλαν να μάθουν πως θα τυλίξουν έναν άντρα και θα τον κρατήσουν και στη συνέχεια πως…

ανάμεσα στη μορφή ως όψη και στη μορφή ως περιεχόμενο, η επανάχρηση είναι ένα παιχνίδι αποστάσεων και γειτνιάσεων, που οι κανόνες του ορίζονται από τον θεατή, τη συγκυρία και τη μνήμη. η δημιουργία γενικότερα σπάνια υπόκειται περιορισμούς και αποτελεί μια διαδικασία προσαρμογής των ιδεολογικών αισθητικών του παρελθόντος στις ανάγκες του παρόντος. είναι πολλά τα κείμενα που αναλύουν τη σχέση μεταξύ παλαιού και νέου στοιχείου εστιάζοντας στην επαναξιολόγηση  των θραυσμάτων που μαρτυρούν μνήμες, προβολές και απουσία διάρκειας. ιδέες και έννοιες που προσπαθούν να ερευνήσουν το δίπολο παρελθόν-μέλλον και να καλύψουν το χάσμα, στην ιστορική μνήμη και στην συλλογική μνήμη. παραθέτω με…