Από τον Αλέξανδρο Νίκα
Όταν η παγωμένη Ολλανδία κάηκε από τρεις Σκωτσέζους.
Φτάσαμε από νωρίς στο ήδη γεμάτο TivoliVrendenburg Ronda, έναν αρκετά μεγάλο (κλειστό) συναυλιακό χώρο που ανταγωνίζεται τα αντίστοιχα venues του Άμστερνταμ, ως προς τα ονόματα που κλείνει. Τη βραδιά άνοιξε το post hardcore act των βρετανών Lonely the Brave· παραδόξως, πριν δύο χρόνια ο Guardian έγραφε ότι το ύφος τους προσεγγίζει το “Biffy Clyro-shaped stadium rock”. Έχοντας συλλέξει πολύτιμες εμπειρίες ως support act των Bruce Springsteen, Neil Young και Deftones στο παρελθόν, δοκίμασαν την τύχη τους με τους Biffy. Ο ήχος τους υπήρξε πεντακάθαρος και τα κομμάτια τους αρκετά διασκεδαστικά, όμως η ελαφρώς νωχελική σκηνική τους παρουσία (και κυρίως του frontman) δεν ενέπνεε την ενέργεια που θα μπορούσε να εμπνεύσει η μουσική τους υπό διαφορετικές συνθήκες.
Μετά από ένα—όχι και τόσο σύντομο—διάλειμμα, την σκυτάλη πήραν οι Σκωτσέζοι ροκάδες, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά με το killer opener Wolves of Winter και τον Simon Neil να φοράει ένα ninja πανωφόρι με κουκούλα. Η setlist, αναμενόμενα (όπως εξηγούσαμε και στο αντίστοιχο αφιέρωμα), περιελάμβανε τραγούδια κυρίως από τους τρεις τελευταίους δίσκους. Βέβαια, στο πλαίσιο του Ellipsis tour, δε θα μπορούσε να μη δοθεί βαρύτητα παρά στο φετινό αριστούργημα “Ellipsis”, το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τον τίτλο του καλύτερου album της χρονιάς. Έτσι, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε σχεδόν όλο το “Ellipsis” (με αδικημένα τα πολύ αγαπημένα Flammable, Herex και Don’t Won’t Can’t), καθώς και πολύ όμορφες στιγμές από τα εξίσου επιτυχημένα “Only Revolutions” και “Opposites”. Δεν έλειψαν, όμως, και τραγούδια από το career-defining “Puzzle”, ενώ οι Biffy φρόντισαν να κάνουν ένα δωράκι και στους παλιότερους και πλέον σκληροπυρηνικούς τους φίλους, ερμηνεύοντας το Wave Upon Wave Upon Wave από το “Infinity Land”.
Τα highlights της βραδιάς, όπως τα ξεχώρισα εγώ, έρχονταν από διαφορετικούς σταθμούς της δισκογραφίας τους. Συγκεκριμένα, από το “Puzzles”, η ερμηνεία του καταγιστικού Living Is a Problem Because Everything Dies σε μία εν προκειμένω σκοτεινή σκηνή υπήρξε συγκλονιστική, με τον Simon να φωτίζεται και να κουνάει το κεφάλι του σε κάθε spike του κομματιού και φυσικά να πειραματίζεται με strips από διάφορα riffs σε intro και outro. Από το “Only Revolutions”, οι fuzzy punk κιθάρες του οργισμένου That Golden Rule ξεσήκωσαν το πλήθος, το οποίο εν εκστάσει οδηγήθηκε στο δραματικό, progressive outro του. Από τον επόμενο δισκογραφικό σταθμό των Σκωτσέζων, το διαχρονικά, πλέον, αγαπημένο Different People—με το οποίο άνοιγαν τις συναυλίες τους μέχρι το Wolves of Winter να το εκτοπίσει—τραγουδήθηκε από τον κόσμο όσο κανένα (ίσως μετά την ερωτική μπαλάντα Many of Horror).
Όμως, οι σπουδαιότερες στιγμές του live ήταν από το “Ellipsis”, όχι μόνο επειδή προσωπικά το λάτρεψα όσο κανένα προηγούμενο αλλά κυρίως (και αναπάντεχα) επειδή το κοινό φάνηκε να τις απολαμβάνει περισσότερο από οτιδήποτε: το αγνό μέταλ “fuck you” του On a Bang, με τις σκληρές εκφράσεις που τόσο είχαμε ανάγκη να ακούσουμε εν αναμονή της εκλογής του νέου μας πλανητάρχη, αλλά και το νέο συναυλιακό highlight τους που ακούει στο όνομα In the Name of the Wee Man και που φιλοξενεί δείγματα από την grunge πορεία τους, αυτήν που το “Puzzle” ανέκοψε πριν περίπου μία δεκαετία με τον πιο αριστουργηματικό τρόπο. Ειδικά στο τελευταίο, η συμμετοχή του κοινού ήταν πραγματικά συγκινητική, αφού επιφύλαξε ένα συγκλονιστικό mosh pit διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα που φυσικά διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Και, κάπως έτσι, επιβεβαιώσαμε τις υποψίες μας ότι οι Biffy Clyro υπόσχονται μοναδικές συναυλιακές εμπειρίες σε όποιον τους δώσει την ευκαιρία, αφού αποτελούν χωρίς υπερβολή ένα από τα πλέον συναρπαστικά live acts της εποχής μας. Οι δε Ολλανδοί μας απέδειξαν για άλλη μία φορά ότι αποτελούν ένα πολύ δοτικό κοινό και δεν προτιμώνται τυχαία από όλες τις μεγάλες μπάντες. Άντε και στα δικά μας!
