του Νικήτα Φεσσά
Μάλλον διεκπεραιωτικό και family-friendly ημι-biopic του Φρέντι Μέρκιουρι που καλύπτει μέρος της καλλιτεχνικής ιστορίας των Queen, συχνά αναθεωρημένης για περισσότερο δραματικό εφέ.
Αισθητικά μοιάζει περισσότερο με τηλεταινία που θα έβλεπες σε κανα Netflix, και με θεατρικό μιούζικαλ, ένα είδος πιο άτακτου Mamma Mia!. Κάποιες από τις σκηνές θυμίζουν σαπουνόπερα όσον αφορά το παίξιμο και τους διαλόγους, ενώ άλλες είναι ανέμπνευστα, αμήχανα, ή αδέξια γυρισμένες.
Το πολυαναμενόμενο πρότζεκτ συνάντησε εξαρχής προβλήματα, πρώτα με την αποχώρηση του Σάσα Μπαρον Κόεν που επικαλέστηκε καλλιτεχνικές διαφωνίες, και στη συνέχεια με την απόλυση του Μπράιαν Σίνγκερ (που ‘συνέπεσε’ με τις κατηγορίες εναντίον του για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκου), στον οποίο τελικώς επισήμως χρεώνεται το προϊόν που βγήκε στις αίθουσες, αν και την ταινία ολοκλήρωσε ο Ντέξτερ Φλέτσερ.
Σε μεγάλο βαθμό το Bohemian Rhapsody στηρίζεται στην ερμηνεία του πρωταγωνιστή (ο Ράμι Μάλεκ του Mr. Robot είναι προφανές ότι έχει δουλέψει αρκετά για να αποδώσει την πεμπτουσία του ερμικού, όπως λέει και το – αλλαγμένο — επώνυμό του, περφόρμερ), και φυσικά στα ξεσηκωτικά τραγούδια και τις διάσημες, εμπνευσμένες μελωδίες.
Στις καλά εκτελεσμένες (αν και κάπως ανούσιες όσον αφορά το πιστό re-enactment, εφόσον το ορίτζιναλ υλικό υπάρχει στο YouTube), σεκάνς/σκηνές, αυτή της αποθεωτικής εμφάνισης του συγκροτήματος στο Live Aid. Διασκεδαστική εκείνη της ανορθόδοξης ηχογράφησης του τραγουδιού του τίτλου (αν και πολύ πιο κατατοπιστικό είναι το ντοκιμαντέρ του 2004, The Story of Bohemian Rhapsody). Συναισθηματικά πιο αυθεντική εκείνη της επιστροφής του ‘άσωτου’ Μέρκιουρι στο πατρικό του.
Ωστόσο το αποσπασματικό και συχνά επιφανειακό ή απλοποιητικό του σεναρίου σού αφήνει λίγο την αίσθηση ότι παρακολουθείς (ακριβά) μασκαρεμένες μαριονέτες, και κάνει ακόμα και εκείνους με κάποια γνώση του backstory να αναρωτιούνται γιατί ο τάδε χαρακτήρας/υπαρκτή προσωπικότητα έδρασε έτσι.
Από την άλλη και η κριτική που μιλάει για υπερβολικά αποστειρωμένη εκδοχή των γεγονότων ίσως χάνει κι αυτή την ουσία. Τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος (που έβαλαν εμφανώς το χέρι τους στο κινηματογραφικό treatment της ιστορίας) ενδεχομένως σοφά και από ευαισθησία αποφεύγουν να ξεπουλήσουν την τραγική κατάληξη του Μέρκιουρι ως φτηνό μελό και exploitation (αυτό υποθέτω δεν θα το ήθελε και ο ίδιος ο μακαρίτης), και κάνουν φανερό ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός μιας ταινίας που είναι σχεδιασμένης ως (έστω και κάπως τσαπατσούλικο ή αποσπασματικό) celebration της θρυλικής τους πορείας, και της εκτόξευσής τους στο Πάνθεον της ροκ.
Βαθμολογία 3/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία