Bon Iver - 22, A Million [Δισκοκριτική]

Από τον Κωνσταντίνο Βιτσαρά

Ο Justin Vernon στο πιο μεγαλεπήβολο και επιτηδευμένο έργο του

5 Χρόνια μετά το „Bon Iver, Bon Iver“, ο τραγουδοποιός από το Wisconsin, Justin Vernon, επιστρέφει με έναν δίσκο-έκπληξη: Η αναγνωρίσιμη ακουστική folk τραγουδοποιία του, έχει στο „22, A Million“ καλυφθεί ή και πλήρως αντικατασταθεί από στρώματα ηλεκτρονικών ήχων, πειραγμένων φωνητικών και επιδέξιων ενορχηστρώσεων. Μία στροφή στον πειραματισμό με αρκετές φιλοδοξίες για ανανέωση των ήχων της folktronica.

Είναι όμως εν τέλει η έκπληξη αυτή ευχάριστη;

Με το „22 (OVER S∞∞N)“, το πολυαναμενόμενο 3ο album του Bon Iver ξεκινά με μια στιχουργικά αίσθηση βαθιάς αβεβαιότητας ή και ματαιότητας, εισάγοντας μας στη θεματική που φαινεται να το χαρακτηρίζει στο σύνολο του. Μουσικά από την άλλη, εκεί που νομίζεις ότι η όμορφη εισαγωγή θα σπρώξει το κομμάτι σε ένα επικό χτίσιμο ήχων ή έστω κάποιο στακάτο ρεφραίν, με ή χωρίς κρεσέντο, τελειώνει χωρίς να το καταλάβεις. Το κομμάτι εξαφανίζεται πίσω από μια κουρτίνα εγχόρδων που μοιάζει να βρέθηκε εκει προμελετημένα αλλά άσκοπα.

Παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς, στο μεγαλύτερο τμήμα του δίσκου.

Κάτω από το χαλί αναμφισβήτητα καλοφτιαχμένων glitch ήχων και παραμορφωμένων αλά James Blake φωνητικών που εναρμονίζονται άρτια με τις ομορφες πινελιές ενορχήστρωσης και τα σκόρπια έξυπνα samples, o Vernon κρυβει ελλιπή τραγούδια, σκόρπιες ιδέες χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, αρκετά συχνά χωρίς να σου μένει κάτι. Οι πονεμένες folk μελωδίες του έχουν αντικατασταθεί από επίπονες προσπάθειες εντυπωσιασμού που συχνά δεν έχουν βάθος και διάρκεια.

Ο Vernon επίσης σφίγγεται να μας πείσει για την παρουσία κάποιου φαινομενικά bigger than life concept, που υποτίθεται συνδέει τα κομμάτια. Από τις θρησκευτικές αναφορές στους ασύνδετους στίχους αλλά και στα βιντεοκλίπ, στα σχεδόν τυχαία σύμβολα που γεμίζουν το εξώφυλλο του album, ένα μάτσο λεπτομέρειες που έχουν συναρμολογηθεί με τέτοιο τρόπο ωστέ να φαίνονται όλα αινιγματικά και βαθιά, ενώ στην πραγματικότητα δεν προσθέτουν πραγματικά κάτι.

Το χειρότερο όλων είναι οι γελοίοι τίτλοι των κομματιών, θυμίζοντας αυτό που είσηγαγε πριν σχεδόν μία δεκαετία η witch house και τα aestetics της vaporwave – με μία όμως σημαντική διαφορά: Ο Bon Iver παίρνει (πλέον) τον εαυτό του στα σοβαρά. Εκεί είναι που τρώει τα μούτρα του δείχνοντας έτσι σε αυτή του τη δουλειά τόσο επιτηδευμένος, κάνοντας ακόμα και τον Father John Misty να φαίνεται γνήσια αυθεντικός.

Στο album πάντως ευτυχώς συναντούμε και στιγμές που ο Vernon καταφέρνει να ξετυλίξει το αποδεδειγμένο ταλέντο του. Το „33 “GOD”“, με την Peter Gabriel-ική ερμηνεία και αίσθηση του και την αλά Flaming Lips πολύχρωμη ενορχήστρωση-ξέσπασμα, είναι, παρόλο το κακό mixing στην παραγωγή, ένα σπουδαίο κομμάτι. Η δε υπέροχη πιάνο μπαλάντα „00000 Million“ που κλείνει το δίσκο, αποτελεί εξαίρετο δείγμα του τι μπορει να κανει ο Vernon με μια απλή μελωδία όταν την αφήνει να αναπτυχθεί με φυσικό τρόπο, θυμίζοντας μας την πρώτη του δουλειά.

Αυτές όμως οι εξαιρέσεις δεν αρκούν να αλλάξουν την αίσθηση που σου αφήνουν τα 35 μόλις λεπτά του, πως το „22, A Million“ αποτελεί μια συρραφή αποσπασμάτων τραγουδιών και ορχηστρικών μοτίβων που σε αφήνουν μετέωρο να ψάχνεις να βρεις κάπου να πιαστείς. Άσε δε, που ο Bon Iver εδώ δεν καινοτομεί ούτε στη σύλληψη: το είχε καταφέρει για παράδειγμα αρκετά νωρίτερα αλλά και με πολύ καλύτερο αποτέλεσμα ο Sufjan Stevens στο „Age of Adz“.

Οι ιδέες του Justin Vernon αντιθέτως γίνονται στο „22, A Million“ μια ambient folk ηλεκτρονική σαλάτα και η επιτήδευση του οδηγεί αναπόφευκτα στη λήθη, αυτή που μάταια προσπαθεί στους στίχους του να ξορκίσει.

5/10

22, Α Million: