Του Κώστα Λουλουδάκη
«Όταν χρωστάς, πουλάς, και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο-όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει. Έχουν κάτι καλύτερο να προτείνουν οι διαμαρτυρόμενοι και ασχημονούντες (μαζί με την επιταγή -καλυμμένη!- παρακαλώ).»
O Τάσος Τέλλογλου στο protagon.gr
«Θεωρείται πλέον δεδομένο και μη αμφισβητήσιμο – τουλάχιστον σε όσους δεν είναι οικονομικά αναλφάβητοι ή αθεράπευτα παρωπιδικοί – ότι μόνο οι ελεύθερες αγορές μπορούν να δημιουργήσουν πλούτο, να οδηγήσουν σε οικονομική ανάπτυξη και να κάνουν μια χώρα και τους κατοίκους της πλουσιότερους». (Ελεύθερες Αγορές ή Μιζέρια)
Αριστείδης Χατζής, αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
«Η διαδικασία των πλειστηριασμών είναι σημαντική, όχι μόνο για να έχουμε καλές τράπεζες, αλλά και για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους. Εάν οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τότε έχουμε πρόβλημα, εάν δεν μπορούν να δώσουν χρήματα και νέα δάνεια σε νέα ζευγάρια, τότε έχουμε κοινωνικό πρόβλημα».
Ευκλείδης Τσακαλώτος, Πινοσετικό κάθαρμα.
Θα ξεκινήσω με μια διαπίστωση-τοποθέτηση και ένα συμπέρασμα: Οι ελεύθερες αγορές των τραπεζιτών και των επενδυτών εκτιμώνται τα μέγιστα από αυτούς που αναμένουν να κερδίσουν από τον «ανταγωνισμό» και την «εξωστρέφεια της οικονομίας», μα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά τότε τιμάται ιδιαίτερα η κρατική μέριμνα και η δημόσια ταγίστρα.
Το σύστημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο πλαίσιο της νεοαυστριακής θεωρίας θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία όπου οι σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες θα διαμεσολαβούνται αποκλειστικά μέσω των ιδιωτικών θεσμών των πολυεθνικών, πρακτική που σιγά-σιγά θα οδηγήσει στην απόρριψη συλλογικών υποκειμένων, (κόμματα, πολιτικά προγράμματα, οικονομικά συστήματα, εργατικά σωματεία κλπ), με στόχο να εξαφανίσουν ή να δυσχεράνουν την έκφραση οποιασδήποτε συλλογικής τοποθέτησης των πολιτών.
Η «ελεύθερη αγορά», λοιπόν, με τον υποβιβασμό της συλλογικής συμμετοχής στα κοινά αντιμετωπίζει την δημοκρατία ως μια τεχνική, το μέσoν δηλαδή που θα της επιτρέψει να ελέγξει την εκλογή των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας.
Ο σκοπός είναι ο περιορισμός της πολιτικής, δηλαδή, η δυνατότητα των πολιτών να συμμετέχουν στην διαχείριση των κοινών, που ισοδυναμεί με την φασιστική απαίτηση των αγορών, ώστε οι δημόσιοι πόροι να χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου.
Καταλήγουμε επομένως στο συμπέρασμα, ότι η λέξη δημοκρατία έχει ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιεχόμενο, εξαρτημένο από το οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο χρησιμοποιείται.
Αργεντινή.
Μια χώρα που ενώ είχε Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ίσο με αυτό της Αγγλίας, εγκλωβίστηκε στον θανατηφόρο μηχανισμό του παγκόσμιου οργανισμού εγκλήματος που ονομάζεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Χωρίς απόντες, η αστική τάξη της Αργεντινής: τσιφλικάδες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, πολιτικοί, ελεγχόμενοι εργατοπατέρες, με όπλο τις «διαρθρωτικές προσαρμογές» του ΔΝΤ και σε συνεργασία με τις ανάγκες των πολυεθνικών εταιρειών είχαν συμμετάσχει στην ληστεία της χώρας.
Η καλύτερη μαθήτρια, ακόμα και από την Χιλή, της «φιλελεύθερης μεταρρύθμισης» ήταν η Αργεντινή! Η χώρα εφάρμοσε αυστηρά τις δηλωμένες προθέσεις των ειδικών που εδρεύουν στο οβάλ γραφείο του χωροφύλακα της Γης, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, στην Παγκόσμια Τράπεζα, στο ΔΝΤ και στην οργάνωση «Mont Pelerin Society», δηλαδή όλη την λέπρα του φιλελευθερισμού : διάλυση του δημόσιου τομέα με απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων και ιδιωτικοποιήσεις, μείωση των προνοιακών δημόσιων δαπανών, ευέλικτο ωράριο εργασίας, ευέλικτη νομοθεσία, μειώσεις εργατικού δυναμικού, μαζική ανεργία, υποαπασχόληση, απαγόρευση απεργιών, φιλελευθεροποίηση της οικονομίας και των εξωτερικών ανταλλαγών, δηλαδή, έξοδο κεφαλαίων σε φορολογικούς παραδείσους και με διάταγμα επιβάλλεται ο «νόμος του μηδενικού ελλείμματος»!
Τα προγράμματα αυτά οδήγησαν σε ποσοστό ανεργίας 20%, με πάνω από 14 εκατομμύρια άτομα να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, κόσμο να τρέφεται με βατράχια και ποντίκια, διακοπές ρεύματος, ύδρευσης και αποχέτευσης, κατασχέσεις, αυτοκτονίες ∙ και όλα αυτά συντελέστηκαν μπροστά στην εντυπωσιακή παθητικότητα μιας κοινωνίας που διέθετε μακρά παράδοση αγώνων και ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής ωριμότητας και σπουδαίας συνδικαλιστικής-εργατικής οργάνωσης.
Οι αδαείς παρατηρητές των πεπραγμένων στην Αργεντινή σίγουρα δεν μπορούν να κρύψουν την χαρά τους ή την έκπληξή τους, και σίγουρα θα αποδώσουν την παθητικότητα των Αργεντινών στην αποδοχή των φιλελεύθερων προγραμμάτων από την πλειοψηφία του πληθυσμού, μα αυτό που ξεχνάνε, ηθελημένα πολύ συχνά, είναι πως οι ετικέτες του ΔΝΤ: «φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο», «προγράμματα δομικής προσαρμογής», «διαρθρωτικές αλλαγές» και «νόμος του μηδενικού ελλείμματος» είναι βαμμένες με αίμα.
Στο σημείο αυτό και πίσω από την αστραφτερή βιτρίνα της «κοσμιότητας» που πλασάρει η επιχειρηματική αποδοτικότητα, θα ξυπνήσουμε τα 30.000 φαντάσματα της Ιστορίας.
—
H πολύ πλούσια Αργεντινή τη δεκαετία του 1970 κυβερνιόταν από τον «χαριτωμένο» φασίστα Χουάν Ντομίνγκο Περόν. (Juan Domingo Perón).«Θα δημιουργήσουμε ένα φασισμό χωρίς να πέσουμε στα λάθη του Μουσολίνι», έλεγε ο Περόν. (Εντουάρντο Γκαλεάνο: «Οι ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής» εκδόσεις Κουκκίδα).
Το καθεστώς του χαρακτηριζόταν από τον εθνικιστικό κορπορατιστικό έλεγχο της οικονομίας (γι’ αυτό αρνήθηκε την είσοδο στη χώρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου), τα ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης, τα διορισμένα συνδικάτα, τις εξαρτημένες δικαστικές αρχές, τις σκληρές δυνάμεις καταστολής και τη βία απέναντι στην Αριστερά που αποτελούσε κίνδυνο για την υγεία της επιχειρηματικότητας, άρα και του έθνους.
Τον τρόμο έσπερνε η Triple A, η αντικομμουνιστική μυστική οργάνωση Argentine Anticommunist Alliance, που σκοπό είχε να ανακαλύπτει «ανατρεπτικούς» καθηγητές πανεπιστημίων και κομμουνιστές και έπειτα να τους βασανίζει και να τους δολοφονεί. Αρχηγός αυτής της ομάδας ήταν ο José López Rega, υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας και μέλος της ιταλικής φασιστικής ομάδας Propaganda Due, που χρηματοδοτούνταν από την τράπεζα του Βατικανού Banco Ambrosiano.
Τις πρακτικές εξόντωσης των απείθαρχων τις δίδαξαν οι παράφρονες δολοφόνοι ναζιστές, που έφταναν με διαβατήρια του Ερυθρού Σταυρού κατά κύματα στην Αργεντινή τα πρώτα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσά τους και ο Έριχ Πρίμπκε (Erich Priebke), ο Γιόζεφ Μένγκελε (Josef Mengele), ο Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann) και βέβαια ο Νικόλαους «Κλάους» Μπάρμπι (Nikolaus “Klaus” Barbie), υπάλληλος της CIA, εκ των δημιουργών της Triple A και με ενεργό ρόλο στη δολοφονία του Ερνέστο Γκεβάρα.
Την 1η Ιουλίου του 1974 ο Περόν πεθαίνει και διορίζεται πρόεδρος από το στρατό η τραγουδίστρια νυχτερινών κέντρων διασκέδασης Ιζαμπέλ Μαρτίνεζ (Isabel Martínez), τρίτη σύζυγος του Περόν. Η πρόεδρος Μαρτίνεζ ασχολούνταν με αστρολογικές προβλέψεις και με το ναζισμό-φασισμό για να καθορίσει την πολιτική της…
Το 1976 ο αρχηγός του στρατού της Αργεντινής Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα,( Jorge Rafael Videla) απόφοιτος της σχολής των ΗΠΑ «School of the Americas» κίνησε να κάνει «πραξικόπημα», γιατί κινδύνευε η δημόσια τάξη και η ασφάλεια της χώρας από τους πολλούς Αριστερούς. «Εθνική Διαδικασία Αναδιοργάνωσης» ονόμασε την δικτατορία του ο Βιντέλα.
Η οικονομική πολιτική της φασιστικής κυβέρνησης του Βιντέλα αρχίζει να εφαρμόζει κατά γράμμα τις συνταγές της σχολής του πανεπιστημίου του Σικάγου και της γνωστής μάρκας εμετικού, Milton Friedman.
Το πρώτο του μέλημα ήταν να διορίσει τον José Alfredo Martínez de Hoz υπουργό Οικονομικών. Ο de Hoz, μεταξύ άλλων, ήταν στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των διοικητικών συμβουλίων της Pan American Airways και της ITT και είχε επενδυμένα κεφάλαια στην τράπεζα Chase Manhattan του Ντέιβιντ Ροκφέλερ.
Ο de Hoz έπρεπε να επιτύχει και χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση, που ήταν απαραίτητη για τον εκσυγχρονισμό και την επέκταση του παραγωγικού μηχανισμού της Αργεντινής. Για το σχεδιασμό του προγράμματος αναδιάρθρωσης προέκρινε την Chase Manhattan και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το ΔΝΤ τού προσέφερε μια στρατιά τεχνοκρατών και 1.000.000.000 δολάρια δάνειο. Ο de Hoz χαμογέλασε ευτυχισμένος και απάντησε με 40% μείωση μισθών, αύξηση της φορολογίας, κατάργηση της επιδότησης κοινωνικών υπηρεσιών όπως η υγεία, η παιδεία και η στέγαση, ξεπούλημα των κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων, άρση των ελέγχων στις τράπεζες και με τη μεταβίβαση στο κράτος της ευθύνης για την αποπληρωμή των δανείων των ξένων πολυεθνικών που δραστηριοποιούνταν στην Αργεντινή, καθώς και με τη διαγραφή των χρεών τους προς το Δημόσιο της Αργεντινής, όπως απαιτείται άλλωστε για να μπορούν οι αγορές, δηλαδή η General Motors Company, η United Fruit Company, η City Bank ή η Chase Manhattan Bank να λειτουργούν ελευθερωμένες από αγκυλώσεις…
Το άμεσο αποτέλεσμα της εφαρμογής των φιλελεύθερων προγραμμάτων ήταν να εκτοξευτεί το εξωτερικό «δημόσιο χρέος» της Αργεντινής από τα 8 στα 43 δισεκατομμύρια δολάρια στα χρόνια που ο de Hoz κυριαρχούσε. Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Αργεντινής την ίδια περίοδο ήταν ο Domingo Felipe Cavallo, μετέπειτα υπουργός οικονομικών «δημοκρατικών» κυβερνήσεων και τσιράκι του ΔΝΤ και της διεθνούς χρηματοοικονομικής κοινότητας.
Ωστόσο, αυτά τα προγράμματα φιλελευθεροποίησης που εξασφαλίζουν εργατικά χέρια σε πολύ χαμηλή τιμή σε μια ανταγωνιστική αγορά που απαιτεί χαμηλού κόστους προϊόντα συνοδεύτηκαν από έναν πρωτοφανούς μεγέθους βρόμικο πόλεμο στην Αργεντινή.
«Το φασιστικό μα φιλελεύθερο οικονομικά καθεστώς της Αργεντινής και οι πάτρονές του είχαν τις εξής ανησυχίες: Πώς θα προέβλεπαν μελλοντικές πιθανές εκρήξεις; Πώς θα περιοριζόταν η σκέψη; Πώς θα ξερίζωναν την αντίσταση; Πώς θα βασίλευε η «τάξη», ώστε να δημιουργηθούν θελκτικές για τις ελεύθερες αγορές επενδυτικές ευκαιρίες;
Μα με τον τρόμο! Ο πληθυσμός μετατράπηκε σε εσωτερικό εχθρό. Μια αμφιβολία, ένα μικρό σημάδι διαμαρτυρίας σηματοδοτούσε τη φυσική εξαφάνιση του φορέα.
Περίπλοκοι μηχανισμοί καταστολής τέθηκαν σε λειτουργία. Γιατί, για να είναι αποτελεσματικός ο τρόμος ως αστάθμητος παράγοντας, πρέπει ο πληθυσμός να τον νιώθει σε κάθε του δραστηριότητα. Ακόμα και όταν αναπνέει. Να είναι αυθαίρετος, όπως και η καταστολή.
Οπλισμένες παραστρατιωτικές ομάδες εμφανίζονταν από το πουθενά οδηγώντας τα μαύρα Ford Falcon. Κάθε πολίτης γινόταν πιθανός στόχος των ταγμάτων θανάτου. Όλα τα μαχητικά εργατικά σωματεία διαλύονται, τα μέλη τους άνδρες-γυναίκες βασανίζονται ανηλεώς, δολοφονούνται ή απλώς εξαφανίζονται, βρέφη αρπάζονται. Τα μωρά τα έδιναν ως λάφυρα πολέμου σε οικογένειες που είχαν το σωστό φρόνημα.
Δημιούργησαν μια μακάβρια ατμόσφαιρα ζόφου και τρόμου, όπου οι άνθρωποι απέφευγαν τις μεταξύ τους επισκέψεις, απέφευγαν να χαιρετηθούν στο δρόμο ή να προσφέρουν φωτιά σε κάποιο διαβάτη, από φόβο μην κατηγορηθούν για το οτιδήποτε. Ο φόβος να μη συλληφθούν και βασανιστούν ή δολοφονηθούν λειτούργησε σιγά-σιγά σαν παραλυτικό αέριο και ως ύστατος εξολοθρευτής της συνείδησης».(Κώστας Λουλουδάκης: «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ)
Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο περιγράφει: «Δίνουν να διαλέξει σε μια έγκυο γυναίκα ανάμεσα στο βιασμό και στο ηλεκτροσόκ. Διαλέγει το ηλεκτροσόκ, όμως μετά από μια ώρα δεν αντέχει τον πόνο. Τότε τη βιάζουν ομαδικά. Την ώρα του βιασμού ακούγεται το Γαμήλιο Εμβατήριο. ‘ Έχουμε πόλεμο’ λέει ο επίσκοπος Γκρασέλι. Κάθε Κυριακή γονατίζουν και κοινωνούν οι άνδρες που στα στρατόπεδα καίνε στήθη με οξυγονοκόλληση. […]». Και ο Γκαλεάνο συνεχίζει «[…] Η Μαρία Ισαμπέλ ντε Μαριάνι θα ήθελε να βρει κάποιο ενθύμιο από τα παιδιά της και την εγγονή της, κάποια φωτογραφία, βιβλίο, σταχτοδοχείο, οτιδήποτε. Τα παιδιά της που τα υποψιαζόντανε […] δολοφονήθηκαν. Η εγγονή της, τεσσάρων μηνών, λάφυρο πολέμου, πουλήθηκε ή την χάρισαν οι στρατιωτικοί». (Εντουάρντο Γκαλεάνο: Ο αιώνας του ανέμου Εκδόσεις Πάπυρος)
Η βρόμα και η δυσωδία δεν φτάνουν ως τα πολυτελή γραφεία των τεχνοκρατών του ΔΝΤ ή των διευθυνόντων συμβούλων των πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά πώς να κρύβουν κάτω από το χαλί το έγκλημα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και πίσω από τα κέρδη τους που προσδοκούν να αποκομίσουν από τις πλέον πεινασμένες χώρες της Γης, και από όπου ψωνίζουν φρέσκια σάρκα. Το σύστημα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» χρειάζεται χώρες που βασιλεύει τάξη νεκροταφείου, εργάτες φοβισμένους, ελαστικούς και υπάκουους καθώς και ανταγωνιστικά μεροκάματα.
Άλλωστε, στον νεοφιλελευθερισμό, ο εργάτης που δεν υποτάσσεται αλλά θα απαιτήσει τα δεδουλευμένα του είναι παραβάτης και εγκληματίας καθ΄ έξιν. Αποτελεί δε την εσωτερική απειλή των «αναδιαρθρώσεων του δημοσίου τομέα» και του απαραίτητου «οικονομικού ορθολογισμού», ώστε να ανταποκριθεί η «πραγματική οικονομία στον ανταγωνισμό».
Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο ευαγγελιστής των αγορών, αυτή η γνωστή μάρκα εμετικού, Milton Friedman στο βιβλίο του Capitalism and Freedom, «ο εργαζόμενος προστατεύεται από τον καταναγκασμό που μπορεί να του επιβάλει ο εργοδότης του, επειδή υπάρχουν κι άλλοι εργοδότες για του οποίους μπορεί να δουλέψει». Όχι, στο βιβλίο του δεν γράφει τίποτε για τις σύγχρονες κοινωνικές ταξικές ανισότητες, ούτε γιατί η φιλελεύθερη καραμέλα περί οικονομικής ελευθερίας από τα δεσμά του κρατικού παρεμβατισμού μοιράζεται τόσο άνισα.
—
Το ανθρωποκυνηγητό στην Αργεντινή όσων παρουσίαζαν το παραμικρό σημάδι διαμαρτυρίας ή αμφιβολίας στο σύστημα της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» απέφερε 30.000 νεκρούς, τους περισσότερους εξαφανισμένους, γιατί όταν δεν υπάρχει πτώμα δεν υπάρχει και υπεύθυνος!
Το φασιστικό καθεστώς Βιντέλα οργάνωσε και καθιέρωσε τις «πτήσεις του θανάτου», καθώς συνήθιζε να ρίχνει από αεροσκάφη πολλούς από τους πολιτικούς κρατούμενους ζωντανούς αλλά ναρκωμένους στο βυθό, πότε του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα και πότε του Ατλαντικού Ωκεανού. Έτσι εξαφάνιζαν το πτώμα…
Σύμφωνα με τον Αργεντίνο δημοσιογράφο Οράσιο Βερμπίτσκι που διεξήγαγε τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα έρευνα πάνω σε αυτό το ζήτημα, οι δεσμοφύλακες έλεγαν στους κρατουμένους πως θα μεταφέρονταν σε κάποιο κέντρο στα νότια της χώρας, και με πρόσχημα την ανάγκη εμβολιασμού τους έκαναν την πρώτη ένεση με αναισθητικό, ώστε να μην προβάλλον αντίσταση. Κατόπιν τους επιβίβαζαν σε αεροπλάνα και εν πτήσει οι στρατιωτικοί τους έκαναν και δεύτερη ένεση με το ισχυρό ναρκωτικό Pentonal, μετά…
Ειρήσθω εν παρόδω και παρενθετικά, θέλω να αναφέρω πως ο καπιταλισμός που διψά για κέρδος δεν δίστασε να διαφημίσει ακόμα και τον θάνατο. Όταν το ΔΝΤ κυριαρχούσε στην Αργεντινή, η στρατιωτική δικτατορία που κατείχε την εξουσία συνήθιζε να στέλνει πολλά από τα θύματα της, ζωντανά αλλά ναρκωμένα, στο βυθό της θάλασσας δεμένα σε τσιμεντόλιθους. Τον Απρίλιο του 1998 το εργοστάσιο ρούχων Diesel δημοσίευσε στην Αργεντινή στο περιοδικό Gente μια διαφήμιση που αποδείκνυε την αντοχή των παντελονιών της σε κάθε είδους πλύσιμο. Μια φωτογραφία έδειχνε οκτώ νέους δεμένους σε κομμάτια τσιμέντου στα βάθη της θάλασσας και η λεζάντα έλεγε: «Δεν είναι το πρώτο σου jeans, θα μπορούσε όμως να είναι το τελευταίο σου. Τουλάχιστον, έτσι θα αφήσεις πίσω σου ένα όμορφο πτώμα.» (Εδουάρδο Γκαλεάνο: Ένας Κόσμος Ανάποδα Εκδόσεις Πιρόγα.)
Όταν έγραφα τα «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo», για τις ανάγκες του βιβλίου μου έψαξα και βρήκα αυτήν την διαφήμιση-βιασμό της ανθρωπιάς. Απολαύστε την:
Στην Αργεντινή:
«[…] έμειναν μια χούφτα ηλικιωμένες γυναίκες να σηκώσουν την αξιοπρέπεια για όλη την ανθρωπότητα στις βασανισμένες πλάτες τους. Ένα απόγευμα στις 30 Απριλίου του 1977 συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά 14 μητέρες και γιαγιάδες αγνοουμένων στην Plaza de Mayo φορώντας λευκά μαντίλια. Σκούπισαν τα δάκρυα από τα μάτια τους, έσφιξαν σε γροθιά τα χέρια τους και αντέδρασαν! Οργάνωσαν εβδομαδιαίες διαδηλώσεις. Κάθε Πέμπτη ήταν εκεί και πιασμένες από το μπράτσο η μία της άλλης γύριζαν γύρω από την πλατεία στην αντίθετη φορά του ρολογιού. Για να βρουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους που τα είχε καταπιεί το φασιστικό καθεστώς».( Κώστας Λουλουδάκης: «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ)
Αυτές οι γυναίκες κράτησαν τους εξαφανισμένους από το φασιστικό, μα οικονομικά φιλελεύθερο καθεστώς της Αργεντινής, ζωντανούς! (Διάβασε και: The guardian: Pope Francis: what did he really do in Argentina in the 1970s? https://www.theguardian.com/world/2013/mar/19/pope-francis-argentina-1970s)
Το συγκλονιστικό κίνημα των μητέρων της πλατείας του Μάη συνεχίστηκε για πάνω από τριάντα χρόνια χωρίς, ωστόσο, οι περισσότερες από τις τραγικές μητέρες να μάθουν τι απέγιναν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Στις διαμαρτυρίες τους παρ’ όλα αυτά, κυριαρχούσε ένα σύνθημα: Iglesia. Bassura. Vow sos La dictatura! Δηλαδή: Εκκλησία. Σκουπίδι. Εσύ είσαι η δικτατορία.
Το Βατικανό και η περιβόητη «Επιτροπή για το Δόγμα και την Πίστη», στην ουσία οι μυστικές υπηρεσίες της «Αγίας Έδρας», όπου επικεφαλής τότε ήταν ο Γερμανός καρδινάλιος Joseph Alois Ratzinger, μετέπειτα Πάπας Βενέδικτος, χτυπά αλύπητα όσους κληρικούς συντασσόμενοι με τα κοινωνικά κινήματα των χωρών τους συγκρούονταν με τα δικτατορικά φασιστικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, στηρίζοντας ταυτόχρονα τους αιμοσταγείς, μα ιδεολογικά φιλελεύθερους και πιστούς στον Λευκό Οίκο δικτάτορες, όπως τον Βιντέλα στην Αργεντινή και τον Πινοσέτ στη Χιλή. Άλλωστε, ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ ήταν οπαδός του ιδεολογικού τρίπτυχου «Θεός, πατρίδα, ιδιοκτησία».
Εξαίρεση δεν αποτελεί ο σημερινός Πάπας Φραγκίσκος Α’. Ο Χόρχε Μπεργκόλιο όπως είναι το όνομα του, έχει καταγγελθεί για «ένοχη σιωπή» κατά τη διάρκεια του «βρόμικου πολέμου» των δολοφονιών και των απαγωγών και για εμπλοκή του στην υπόθεση της απαγωγής δύο ιησουϊτών ιερέων, των Ορλάντο Γιόριο και ο Φρανσίσκο Γιάλικς, που είχαν απαχθεί λόγω του ιεραποστολικού τους έργου σε φτωχογειτονιές της Αργεντινής.
Παρ’ όλα αυτά, το καλοκαίρι του 1984 μεταξύ 7 και 9 Ιουνίου στο Lancaster House στο Λονδίνο συνήλθε η 10η σύνοδος κορυφής της G7, όπου συναντήθηκαν οι Πιερ Τριντό (Pierre Trudeau) πρωθυπουργός του Καναδά, Φρανσουά Μιτεράν πρόεδρος της Γαλλίας, Χέλμουτ Κολ (Helmut Kohl) καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, Μπετίνο Κράξι (Bettino Craxi) πρωθυπουργός της Ιταλίας, Γιασουχίρο Νακασόνε (Yasuhiro Nakasone) πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Ρόναλντ Ρίγκαν πρόεδρος των ΗΠΑ, και Μάργκαρετ Θάτσερ πρωθυπουργός της Βρετανίας.
Εκεί, οι εφτά είχαν καλεσμένο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το συνεχάρησαν ομόφωνα για «τη στάση του στις υπό ανάπτυξη χώρες», ξεκινώντας από το Ζαΐρ- Κονγκό του Μομπούτου, στο ρατσιστικό κράτος της Νότιας Αφρικής του Φρεντερίκ Ντε Κλερκ, στη φασιστική Χιλή του Πινοσέτ, συμπεριλαμβανομένων και της Αργεντινής του φασίστα Βιντέλα, της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Αϊτής του αγαπημένου φασίστα Ρόναλντ Ρήγκαν, Φρανσουά Ντιβαλιέ, ακόμα και στην Ινδονησία του αιμοσταγή, αμερικανοκίνητου Σουχάρτο.
Συνέβαλε το ΔΝΤ, είπαν, ώστε να καθιερωθούν οι ιερές βασικές αρχές: της ελευθερίας του εμπορίου, της ελευθερίας του ανταγωνισμού και της ελευθερίας κίνησης των κεφαλαίων. Καμιά αναφορά δεν έγινε στους δήμιους, στους βασανιστές ή στους τεχνοκράτες χαφιέδες, σε όλους αυτούς που δρούσαν ως εντολείς στις «υπό ανάπτυξη χώρες».
—
Στην Αργεντινή μετά την αποκατάσταση της «δημοκρατίας», οι αποφάσεις εξακολουθούσαν να βρίσκονται στα χέρια μιας ολιγάριθμης ντόπιας ελίτ και των τεχνοκρατών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ο «δημοκράτης» Κάρλος Μένεμ (Carlos Menem), που είχε αδυναμία στις Φεράρι, ιδιωτικοποίησε όλες τις εναπομείνασες δημόσιες επιχειρήσεις της χώρας μέσα σε μία τριετία, με ταυτόχρονη πρόσδεση του πέσο με το δολάριο, κάτι που οδήγησε στην υπερτίμησή του και στη συνακόλουθη πτώση των εξαγωγών της Αργεντινής. Ξένα κεφάλαια εισέρρευσαν αμέσως στη χώρα, τα οποία δεν κατευθύνθηκαν σε άμεσες βιομηχανικές επενδύσεις, αλλά σε υποτιμημένες μετοχές, με αποτέλεσμα τη συγκεντροποίηση κεφαλαίου σε λίγες επιχειρήσεις. Το εξωτερικό χρέος της χώρας στις αγορές υπερδιπλασιάστηκε.
Κάτω από τις οδηγίες των τεχνοκρατών του Δ.Ν.Τ οργανώθηκε το ιδιωτικό πλιάτσικο του Δημοσίου. Ιδιωτικοποιούνται οι δυο μεγαλύτερες και πιο κερδοφόρες κρατικές εταιρίες: η Εταιρία πετρελαίου YPF και η Εταιρία Φυσικού Αερίου. Ιδιωτικοποιούνται τα διόδια, τα τρένα, οι τηλεπικοινωνίες, η κρατική Αεροπορική Εταιρία Aerolineas Argentinas, η εταιρία ύδρευσης και η Κρατική Εταιρία Παραγωγής Ηλεκτρισμού. (Εξάντας: ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ) «Υπήρξαν κρατικές εταιρίες που πουλήθηκαν τζάμπα. Υπήρξαν αεροπλάνα της AerolineasArgentinas, που πουλήθηκαν για 1 δολάριο στην Iberia. 1 δολάριο! Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε, είναι αλήθεια. Σας το ορκίζομαι, δεν είναι απ’ τη φαντασία μου!», εξανίσταται ο Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Με τα προγράμματα ορθολογισμού της οικονομίας, οι δανειστές της Αργεντινής οδήγησαν στο κλείσιμο βιοτεχνιών και εμπορικών επιχειρήσεων, το 40% του εργασιακά ενεργού πληθυσμού στην ανεργία ή στην υποαπασχόληση, που σε συνδυασμό με τις κατασχέσεις και τις εξώσεις προκάλεσαν την αύξηση των παραγκουπόλεων στα αστικά κέντρα.
Οι περικοπές στα δημόσια έξοδα, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση οδήγησε τον αναλφαβητισμό από το 2% της δεκαετίας του 1970 να εκτοξευθεί στο 12%. Μόνο στην περιφέρεια του Μπουένος Άιρες η κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν το σχολείο περίπου 130.000 μαθητές! Το 17% των κατοίκων με δυσκολία εξασφάλιζε ένα γεύμα την ημέρα, ενώ 14 εκατομμύρια κάτοικοι έφτασαν να ζουν στο όριο της φτώχειας και τα άτομα κάτω από τα όρια ακόμα και της εξαθλίωσης, τα 5 εκατομμύρια! Όλα αυτά σε σύνολο 40 εκατομμυρίων κατοίκων.
Αποτέλεσμα ήταν η αλματώδης αύξηση της εγκληματικότητας και των αυτοκτονιών, η καταστροφή της εσωτερικής αγοράς, η εξαφάνιση των κοινωνικών παροχών σε παιδεία, υγεία, πρόνοια. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε πάνω από το 60% των 12 εκατομμυρίων κατοίκων του Μπουένος Άιρες κόπηκε η σύνδεση νερού και αποχέτευσης, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ασθενειών που είχαν εξαλειφθεί από δεκαετίες. Το δίκτυο διανομής νερού και αποχέτευσης το είχε αγοράσει η Aguas Argentinas, εταιρεία που ανήκει στη πολυεθνική Suez, η οποία ενδιαφέρεται, μαζί με τους ντόπιους θυρωρούς των πολυεθνικών, Μπόμπολα, Καπελούζο, Μυτιληναίο κ.α., να αγοράσει από την Πινοσετική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την ΕΥΔΑΘ και την ΕΥΔΑΠ. (Διαβασε: BBC: Argentina severs Suez water deal https://news.bbc.co.uk/2/hi/business/4830720.stm και buenos aires herald : Argentina ordered to pay US$405m for breach of water contract https://www.buenosairesherald.com/article/186328/argentina-ordered-to-pay-us$405m-for-breach-of-water-contract)
Φτώχεια και μιζέρια επικράτησαν στη χώρα, με αποτέλεσμα ο κόσμος να πιστέψει ότι δημοκρατία δεν σημαίνει και οικονομική ανεξαρτησία, ότι στρατιωτικοί κυβερνήτες και «δημοκράτες» πολιτικοί, οι οποίοι ακολουθούσαν το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο του Δ.Ν.Τ που είχαν δρομολογήσει οι στρατηγοί, είναι το ίδιο νόμισμα, κάτι που οδήγησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην πολιτική απάθεια και τον κυνισμό. Η πολιτική συμμετοχή του κόσμου συρρικνώθηκε, καθώς κυριάρχησε ο άγριος αγώνας για επιβίωση προς μεγάλη χαρά των επενδυτών και των δανειστών, που συνέχιζαν να λεηλατούν τη χώρα και να αποκομίζουν απρόσμενα κέρδη. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι πολυεθνικές, που απόκτησαν τον έλεγχο των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων υπηρεσιών, σε υποτιμημένες χρηματιστηριακές αξίες και όχι σε πραγματικές, αύξησαν τα τιμολόγια των υπηρεσιών τους από 40% έως 260%!
Η Αργεντινή, μία από τις πλουσιότερες οικονομίες παγκοσμίως, κάτω από τα διαρθρωτικά προγράμματα των αρπαχτικών του Δ.Ν,Τ, δηλαδή τις τεράστιες μεταφορές δημόσιων πόρων στα χέρια ιδιωτών, βρέθηκε να χρωστά 132 δισεκατομμύρια δολάρια την ώρα που οι ντόπιες ελίτ, οι διεθνείς επενδυτές και τα πολυεθνικά συμφέροντα είχαν βγάλει πάνω από 150 δισεκατομμύρια δολάρια από τη χώρα, τα οποία έστειλαν σε φορολογικούς παραδείσους.
«Η ιδιωτικοποίηση των ανθηρών επιχειρήσεων της Αργεντινής, λοιπόν, δεν εμπόδισε τα ελλείμματα να συνεχίσουν να αυξάνονται. Μια σημαντική αιτία του ελλείμματος είναι η φοροδιαφυγή των ξένων επιχειρήσεων, στην οποία προστίθενται η μικρή φορολογική πίεση στα υψηλά εισοδήματα, καθώς και οι τεράστιες μεταφορές δημόσιων πόρων στους μεγάλους οικονομικούς ομίλους, ιδιαίτερα στους χρηματοοικονομικούς τομείς. Διπλή λεηλασία! Η διπλή λεηλασία, εξωτερική (αποπληρωμή του χρέους) και « εσωτερική » (υπερκέρδη των μεγάλων οικονομικών ομίλων), εξάντλησε σε μερικά χρόνια μια οικονομία που ήταν ήδη πολύ επιβαρημένη».(monde-diplomatique: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΜΙΑ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ https://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article331)
Και όμως:
«To 1998, το Δ.Ν.Τ. σε συνάντηση με τον Κάρλος Μένεμ και τον Ντομίνγο Καβάλο στην Ουάσιγκτον, δίνει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση της Αργεντινής για το οικονομικό θαύμα που πραγματοποίησε και αναφέρει ότι η Αργεντινή αποτελεί οικονομικό μοντέλο».( Εξάντας ο.π.)
Μόλις τρία χρόνια μετά από τα συχαρίκια, τα Χριστούγεννα του 2001, η Αργεντινή που «θεωρήθηκε ο καλύτερος μαθητής του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της κυβέρνησης των ΗΠΑ», σύμφωνα με το τσιράκι των αγορών και υπουργό Οικονομικών Ντομίγκο Φελίπε Καβάλο, χρεοκόπησε».(Κώστας Λουλουδάκης: «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ)
Το συγκλονιστικό είναι πως σε ερώτηση του Γιώργου Αυγερόπουλου προς τον Ντομίνγο Καβάλο για το ύψος του δανεισμού της Αργεντινής από το Δ.Ν.Τ, απάντησε: «Δεν ήταν πολλά. Συνολικά το πρόγραμμα του ΔΝΤ ήταν 12 δις δολάρια και οι τριμηνιαίες δόσεις ήταν η κάθε μια 1,3 δις δολάρια. Ασήμαντα ποσά δηλαδή μπροστά σε αυτά που αναφέρονται για την Ελλάδα […]» (Εξάντας ο.π)
Δυστυχώς το τσιράκι των αγορών έχει δίκιο!
Η Αργεντινή χρεοκόπησε γιατί ήταν αντιμέτωπη με εξωτερικό χρέος 132 δισεκατομμυρίων δολαρίων και από αυτά μόνο 12 δις ήταν χρέος στο ΔΝΤ. Τα ποσά που δαπανήθηκαν για την εξόφληση του χρέους της χώρας ήταν το 23% του προϋπολογισμού της το 2001!
Για την Ελλάδα σύμφωνα με τον ΟΔΔΗΧ το «χρέος» διαμορφώθηκε στα 312,6 δις!
Συγκεκριμένα:
- Έντοκα γραμμάτια: 14.943.985.150
• Ομόλογα: 39.380.106.240
• Ομόλογα ANFA: 7.309.342.288
• Ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ: 19.874.176.528
• Δάνεια από την ΤτΕ: 4.265.072.006
• Ειδικά διακρατικά δάνεια εξωτερικού (Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων): 7.094.520.535
• Λοιπά δάνεια εξωτερικού: 5.081.086.468
• Δάνεια από EFSF: 130.909.000.000
• Δάνεια από κράτη μέλη της ευρωζώνης: 52.900.000.000
• Δάνεια από ΔΝΤ: 20.634.653.567 (Ειρήσθω εν παρόδω, μετά την χρεοκοπία της Αργεντινής και ως το 2009, τις πολύτιμες συμβουλευτικές υπηρεσίες και τεχνικές αναλύσεις του εγκληματικού και μαφιόζικου Δ.Ν.Τ τις απολαμβάνουν μόνο η Ουγκάντα, η Νιγηρία και διάφορες άλλες χώρες της Αφρικής. Το ανθρωπάκι, ο Γεώργιος Παπανδρέου, είναι που το βάζει δυναμικά στο πλιάτσικο προς τέρψη των φονταμεταλιστών της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» ). - Βραχυπρόθεσμα δάνεια (repos): 10.286.954.529
Σύνολο: 312.679.022.950 (Τα Νέα: ΟΔΔΗΧ: Αυτά χρωστάει η Ελλάδα https://www.tanea.gr/news/economy/article/5241032/oddhx-ayta-xrwstaei-h-ellada-mexri-to-2057/)
Αυτή η σύγκριση σας μοιάζει υπερβολική και θεωρείτε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξουν πολιτικές συνέπειες που θα επέτρεπαν να οδηγηθούμε σε αυταρχική διέξοδο υπέρ των ελίτ;
Για να δούμε τι έλεγε για το θέμα μια εξέχουσα προσωπικότητα της σημερινής Πινοσετικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, από τα έδρανα της αντιπολίτευσης: «Αναγκάζομαι να επαναλάβω μερικά στοιχειώδη ιστορικά δεδομένα τα οποία θα όφειλαν να ξέρουν οι Αργεντινολόγοι της ΝΔ οι οποίοι εμφανίζουν μια πρωτόγνωρη άγνοια δεδομένων.
Πρώτον: Η Αργεντινή ήταν σε πρόγραμμα του Δ.Ν.Τ. από το 1995 έως το 2001. Στην Αργεντινή το πρόγραμμα του Δ.Ν.Τ έλεγε τα εξής και αυτό εφαρμοζόταν: Πλήρης ιδιωτικοποίηση των πάντων. Τα έκαναν. ΟΤΕ, ΔΕΗ, νερό, ταχυδρομικά, όλα, νοσοκομεία, παιδεία, τα πάντα.
Δεύτερον. Πλήρη απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων, καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και άλλα πολλά.
Τρίτον. Πλήρης απελευθέρωση των αγορών. Έγινε. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές σας θυμίζουν τίποτα; […] Την δεκαετία του ’90 θέλησαν να εφαρμόσουν την συμφωνία της Ουάσιγκτον, την περίφημη, την συναίνεση της Ουάσιγκτον, ο μονόδρομος ήταν ένας και όλες οι χώρες θα ευδαιμονούσαν[…]
Από το 1998 έως το 2001 η ύφεση στην Αργεντινή ήταν μείον 20%, λίγο λιγότερη από ότι υφίσταται η Ελλάδα με το πρόγραμμα του Δ.Ν.Τ που εφαρμόζουμε τόσο πιστά.
Σας θυμίζει τίποτα αυτό;
Η κατάρρευση της Αργεντινής δεν έγινε μετά το 2001, έγινε πριν. Η χώρα χρεοκοπεί όταν το Δ.Ν.Τ το οποίο χρηματοδοτεί την Αργεντινή, συμπληρωματικά προς τις αγορές σταματάει να την χρηματοδοτεί το 2001. Αυτή είναι η κρίση της Αργεντινή. Ο πιο πιστός εφαρμοστής ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου προγράμματος, υπό του Δ.Ν.Τ[…] Αυτά λένε τα δεδομένα […]» (Γιώργος Σταθάκης στην Επιτροπή Οικονομικών στις 1.8.2014 https://www.youtube.com/watch?v=WSA-EtNICuo )
Θα κλείσω με μια, κατά το μάλλον ή το ήττον, προειδοποίηση: όσο και αν οι νεοφιλελεύθεροι κατάφεραν να ριζώσουν βαθιά την ιδέα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική»,τα μέτωπα της μάχης μας υπάρχουν και είναι ξεκάθαρα: «Ξέρω ότι όταν το μεγάλο διαιρετικό πνεύμα διαχωρίσει την ανθρωπότητα σε δυο ανταγωνιστικά μέρη, εγώ θα βρίσκομαι στην πλευρά του λαού. Και το γνωρίζω αυτό, επειδή βλέπω αποτυπωμένο πάνω στην νύχτα, ότι εγώ, ο εκλεκτικός ανατόμος των δογμάτων και ο ψυχαναλυτής των θεωριών, ουρλιάζοντας σαν δαιμονισμένος θα επιτεθώ με μανία στα οδοφράγματα και στα χαρακώματα» Che Guevara Αργεντινός Επαναστάτης
(Robert Young: Μετααποικιακή Θεωρία εκδόσεις Πατάκη)
Ίσως έφτασε ο καιρός να σκεφτούν τα θύματα ετούτου του συστήματος τη δυνατότητα που έχουν να στείλουν τον καπιταλισμό και τους εκφραστές του στον αγύριστο…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον “Δρόμο”, τo Σάββατο 16.12.2017
