By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
But I’m a creep..
Προσπάθησα να σε πάρω τηλέφωνο
και καταράστηκα που δεν είμαστε πια
στα 90’ς
με τη βραχνάδα του τηλεφωνητή
με το ίδιο πάντα μήνυμα
ξέροντας πως δεν θα το ακούσεις
γιατί φαντάστηκα πήγες στο εξωτερικό
ή μπορεί να έμεινες εδώ
και περιφέρεσαι
ληξιπρόθεσμο βάρος
σε κυριακάτικα μπάνια
λίγο έξω από την πόλη.
Ήθελα να σου πω πως
γράφω τα νεκροτάμπελα της εποχής
όταν δεν θα ξεχωρίζουν τα πρόσωπά μας
ούτε το τσιμέντο από το δέρμα
θα μας βρίσκουν ανατιναγμένους
σε πρόχειρα καταλύματα
στρατόπεδα συγκέντρωσης
και στα δωμάτια
όταν η ιστορία θα μας κατουράει
και θα ειρωνεύεται
μ’ ένα ρυτιδιασμένο κινηματογραφικό τέλος
που κανείς δεν χειροκρότησε.
Ήθελα να σου περιγράψω τον τρόμο που νιώθω
όταν πέφτουν, απότομα,
τα απόνερα πάνω στην τέντα
γιατί νομίζω πως ρώτησες “Ποιός είναι ;”
εγώ δεν είχα τί ν απαντήσω
γιατί ,εμένα το κορίτσι μου, φορούσε βρεγμένα παπούτσια
κι εσύ ένα αστείο για φάτσα
“Ποιός είναι ;” τότε ρώτησα κι εγώ.
Το’ κλεισα πριν απαντήσω.
Πήρα δεύτερη φορά
ευτυχώς έλειπες, σκέφτηκα
γιατί μοιράζουν φόνους
στόμα με στόμα
εσύ χαϊδεύεις το κρανίο του κόσμου
σ’ ένα τασάκι με δυο γόπες
δυο γαλαξίες απόσταση η μια από την άλλη
έτσι δεν βρήκα με τί χρώμα
να σου πω τη γεύση σου
μήπως θυμηθείς το όνομά μου
γιατί δεν το βρίσκω
ούτε στα χειμωνιάτικα
ούτε στα καλοκαιρινά
μόνο
που όταν οι ειδήσεις μιλούν για ληστεία τραπέζης
χαμογελώ
γι’ αυτή που σχεδιάζαμε κάποτε.
Τώρα κολλάμε κι οι δυό μας ένσημα.
Δεν ξαναπήρα.
Βαρέθηκα να με κάνω τσίρκο
αλλά να!
Μπέρδεψα τη χρονιά σήμερα
κι απ’ το απέναντι μπαλκόνι
κάποιος ρεύτηκε δυνατά
σαν να σου λέει “ποιός χέστηκε ;”
ποιόν νοιάζουν όλα αυτα ;
Nikos LeFou Pierrot Ziakas