Με αφορμή το «Sicario: ο εκτελεστής» του Ντενί Βιλνέβ.
Ενώ η κινηματογραφική Αθήνα κινείται φεστιβαλικά στους ρυθμούς των 21ων Νυχτών Πρεμιέρας που ξεκίνησαν και συνεχίζονται ως τις 4 Οκτωβρίου με χορταστικό πρόγραμμα και αυτή τη χρονιά, ενώ εμπορικά σκίζουν τα “Minions” (που μπορεί σε σύγκριση με τα πολλά επίπεδα που έχουν τα «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» ή το προπέρσινο “Lego Movie” να μοιάζουν ταινία πολύ παιδική, αλλά δεν παύουν να είναι απολαυστικά, όσο κι αν το τρέιλερ έχει φυλαγμένες τις πιο απολαυστικές σκηνές τους), ας μιλήσουμε για το «Sicario: ο εκτελεστής», την καινούρια ταινία του Ντενί Βιλνέβ.
Η Έμιλι Μπλαντ είναι πράκτορας του FBI ειδικευμένη σε απαγωγές. Όταν φουλ οπλισμένη και καλωδιωμένη, θα εισβάλλει μαζί με ομάδα εξίσου οπλισμένων και καλωδιωμένων ανδρών σε σπίτι στην Αριζόνα όπου έχει πληροφορίες για απαγωγή, τα πράγματα θα εξελιχθούν με τρόπο που δεν περιμένει, καθώς το σπίτι κρύβει αληθινά φρικιαστικά μυστικά.
Αν θελήσουμε να βρούμε μια πρώτη διαφορά στη ταινία του Βιλνέβ από ένα πιο συμβατικό αντίστοιχο θρίλερ, είναι ότι μένει λίγο παραπάνω από το σύνηθες στο αποτύπωμα που αφήνει η φρίκη στους αστυνομικούς και ειδικά στην πρωταγωνίστριά του. Κάτι έχει συμβεί εδώ σαν να μας λέει, κάτι που δεν είναι απλά τρομακτικό θέαμα για το θεατή ή κομμάτι που θα ξεκινήσει την πλοκή, κάτι το οποίο γυρίζει το στομάχι, κάτι κακό.
Κι αφού συμβαίνει κακό τέτοιου μεγέθους, έρχεται η ώρα που η αμερικάνικη κυβέρνηση θα του απαντήσει αναλόγως. Ρίζα του κακού είναι το μεξικάνικο καρτέλ ναρκωτικών και ο εν εξελίξει άτυπος πόλεμος σε Μεξικό και ΗΠΑ που αφορά τη διακίνησή τους. Δημιουργείται λοιπόν μεικτή ομάδα από διάφορες υπηρεσίες. Ο Τζος Μπρολίν είναι σύμβουλος του Υπουργείου Αμύνης, αλλά αυτός είναι μόνο ο τίτλος με τον οποίο παρουσιάζεται. Όλα πάνω του θυμίζουν CIA, και στις αμερικάνικες ταινίες όπως οι Δημοκρατικοί είναι σχεδόν πάντα οι καλοί και οι Ρεμπουμπλικάνοι σχεδόν πάντα οι όχι, έτσι όποτε υπάρχει θέμα συνεργασίας υπηρεσιών οι καλοί είναι στο FBI και oι όχι και τόσο καλοί στη CIA.
Στην ομάδα έρχεται να προστεθεί και ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, πρώην εισαγγελέας στο Χουάρεζ, μια πόλη στα σύνορα του Μεξικό με τις ΗΠΑ. Η συμμετοχή της Μπλαντ στην ομάδα είναι εθελοντική. Τους ρωτάει αν θα πιάσουν όσους είναι υπεύθυνοι για τη φρίκη που βίωσε στο σπίτι. Ο Μπρολίν της απαντάει, πως ναι, θα πιάσουν εκείνους που είναι πραγματικά υπεύθυνοι.
Το βασικό σχέδιο των Μπρολίν και Ντελ Τόρο είναι να ταράξουν τόσο τα νερά στα πιο κάτω στελέχη, ώστε να οδηγηθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται στον επικεφαλής του καρτέλ, ο τρόπος πραγμάτωσής του σχεδίου όμως κινείται σε όρια εξαιρετικά αμφίβολης νομιμότητας, με αποτέλεσμα η Μπλαντ να αντιδρά, την ώρα που διαπιστώνει ότι ο ρόλος της στην μεικτή ομάδα μοιάζει να είναι διακοσμητικός.
Το “Τraffic” των Σόντερμπεργκ και Γκάγκαν συναντά το “Zero Dark Thirty” της Μπίγκελοου (αν και μάλλον από διαφορετική πολιτική θέση από το τελευταίο – και ευτυχώς), με κάτι από την αίσθηση του “Seven”, ως προς την ύπαρξη του κακού, ενώ η κάθοδος στο Xoυάρεζ θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί την κάθοδο στην καρδιά του σκότους στη ζούγκλα του «Αποκάλυψη Τώρα». Ο Βιλνέβ επιλέγει να στρέψει τα φώτα του και προς τα εκεί, να πει πως η ταινία δεν αφορά μόνο τους βασικούς ήρωές του, πως η ταινία έχει επίσης βασικό ήρωα την πόλη αυτή και τους ανθρώπους της.
H θεματική της εκδίκησης έχει κεντρικό ρόλο στις ταινίες του Βιλνέβ. Όπως και στο αριστουργηματικό «Μέσα από τις Φλόγες», όπως και στο “Prisoners”, έτσι και στο “Sicario” οι ιδιότητες του ενόχου και του θύματος μπλέκονται, οι ταυτότητες καθορίζονται δραματικά από το τραυματικό παρελθόν, ο κύκλος της αρρώστιας μοιάζει να διαιωνίζεται. H φράση «by the book» που επανέρχεται στην ταινία, αναφορικά με το κατά πόσο όλα γίνονται σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σε σχέση με την ίδια την ταινία.
Αν το διακύβευμα στο να ενεργείς σύμφωνα με τα προβλεπόμενα όταν είσαι όργανο της τάξης, είναι ότι υπάρχει ακόμα κράτος δικαίου και ότι δεν επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, το διακύβευμα στο σινεμά είναι διαφορετικό: είναι ένα πράγμα να ξέρεις τι λέει το βιβλίο και ποιους κανόνες έχει κανονικά η ταινία είδους και ένα άλλο πράγμα να τους υπακούς τυφλά, να μην τους πειράζεις, να μην προσπαθείς να τους ξεφύγεις εκεί που τους βρίσκεις ασφυκτικούς. Όπως στο “Prisoners” έτσι και στο “Sicario”, ο Βιλνέβ μάς δίνει κατ’ αρχάς πρώτης τάξεως ταινίες είδους, που και οι δύο φιλοδοξούν να είναι μαζί και κάτι πολύ περισσότερο. Δεν το καταφέρνουν απόλυτα, αλλά δεν παύουν να αποτελούν εντελώς ικανοποιητικές κινηματογραφικές εμπειρίες.