του Νικήτα Φεσσά
Στο νέο (ή μάλλον παλιό, καθότι εκτυλίσσεται στα 80s, και τυπικά είναι prequel των πρώτων ταινιών X-Men) κεφάλαιο της saga με πρωταγωνιστές καλούς και κακούς μεταλλαγμένους, η απειλή είναι πανάρχαια, και ακούει στο όνομα ‘Apocalypse’- με όλους τους βιβλικούς συνειρμούς που αυτό συνεπάγεται. Ο Apocalypse εδώ είναι ο πιο παλιός μεταλλαγμένος, με δυνάμεις σχεδόν θεϊκές, ο οποίος επιστρέφει για να καταστρέψει τον πολιτισμό των μη μεταλλαγμένων, και να δημιουργήσει έναν καινούργιο στη θέση του, με τη βοήθεια ‘τεσσάρων καβαλάρηδων’ (να τα πάλι τα βιβλικά).
Ασφυκτικά γεμάτο με νέους χαρακτήρες, οι οποίοι ωστόσο δεν αναπτύσσονται ελλείψει χρόνου, γεμάτο με (όχι πάντα καλοφτιαγμένα) CGI, γεμάτο καταστροφή, γενοκτονία, και τις επτά πληγές του φαραώ (εντάξει, αυτό το περιμένει κανείς και από τον τίτλο), η νέα ταινία X-Men δεν αξίζει μεν το θάψιμο που έφαγε από τους κριτικούς, αλλά έχει πολλά προβλήματα.
Καταρχάς η κακόφωνη αισθητική του Singer, με τα κολλητά δερμάτινα, τα emo κουρέματα, τις ανταύγειες και τα extensions (ΟΚ, είμαστε στα 80s, αλλά και στα υπόλοιπα X-Men το ίδιο έκανε), η εμμονή της FOX (που έχει τα δικαιώματα των συγκεκριμένων χαρακτήρων της Marvel) να αλλάζει τα κλασικά κουστούμια των κόμικς, με αποκορύφωμα τον ίδιο τον Apocalypse (ένας επιβλητικός Oscar Isaac κάτω από τόνους μπλε-μωβ μέικ απ), ο οποίος εμφανισιακά θυμίζει κακό από τους Power Rangers, είναι εξαρχής κουραστικές στο μάτι, και συχνά προκαλούν μάλλον το γέλιο, εκεί όπου δεν θα έπρεπε.
Η εναρκτήρια σεκάνς, βγαλμένη κατευθείαν από το Stargate, το The Mummy Returns, και κάποια φτηνή παρωδία του Ιντιάνα Τζόουνς προδιαθέτει άσχημα. Ο Singer στη συνέχεια κάνει αναφορές στις δικές του ταινίες X-Men (βλέπε το ματς στο κλουβί, το Άουσβιτς), ενώ δεν χάνει την ευκαιρία να ‘κράξει’ και το X-Men: The Last Stand, το οποίο δεν σκηνοθετήθηκε μεν από αυτόν, εν τέλει όμως ειρωνικά φαντάζει καλύτερο από το Αpocalypse.
Το δεύτερο μισό της ταινίας παρουσιάζει εμφανή βελτίωση σε σχέση με το προχειροφτιαγμένο πρώτο, με κάποιες εντυπωσιακές σκηνές (η τελική αναμέτρηση μεταξύ καθηγητή Xavier και του ομότιτλου κακού, η εμφάνιση του Quicksilver – που ήταν το highlight και της προηγούμενης ταινίας X-Men: Days of Future Past).
Το εντυπωσιακό καστ δίνει αξιοπρεπείς ερμηνείες, οι ηθοποιοί όμως, παλιοί και νέοι, φαίνεται συχνά ότι δεν ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν με τον διάλογο που τους έχει δοθεί, ή με τον ρόλο τους στην πλοκή, που δεν είναι και η πιο πρωτότυπη. Για την ακρίβεια, όταν ο θεατής σκέφτεται ότι το πρώτο X-Men (με την λεπτή κριτική της κανονικότητας κάθε είδους), 16 χρόνια πριν, ή η 90s animated version του Apocalypse, ενός τόσο ενδιαφέροντος και original χαρακτήρα, είναι πολύ καλύτερα από αυτό που παρακολουθεί, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
‘Μπόνους’ ο σεξισμός του Χόλιγουντ, το οποίο αντικατέστησε μεν την ηθοποιό που έπαιζε την Jean Grey στις παλιές ταινίες με (πολύ) νεότερο μοντέλο (η Σάνσα από το Game of Thrones), διατήρησε όμως τον πενηντάρη Hugh Jackman που της ρίχνει καμιά τριακονταετία ως Wolverine, και με τον οποίο υποτίθεται ότι στη συνέχεια θα έχει (ανεκπλήρωτο) ειδύλλιο.
Aν έπρεπε να βάλω βαθμολογία θα ήταν 2.5/5.