14 χρόνια από το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα
«Ευτυχώς είχαμε ένα ισχυρό όπλο», δήλωνε ο υποναύαρχος Έκτωρ Ραμίρεζ Πέρες, αρχηγός του πραξικοπήματος που κατάφερε να ανατρέψει για δύο ημέρες τον εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. «Όπως είδατε, ο στρατός και οι εδικές δυνάμεις δε χρειάσθηκε να πυροβολήσουν ούτε μία φορά. Το μεγάλο μας όπλο ήταν τα μέσα ενημέρωσης».
Στις 11 Απριλίου του 2002 οι υποστηρικτές του προέδρου Τσάβες και η αντιπολίτευση οργανώνουν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Πάνω από 20 άτομα σκοτώνονται και εκατοντάδες τραυματίζονται: ανήκουν και στα δύο στρατόπεδα και έχουν πέσει θύματα της αστυνομίας και ακροβολιστών – μέρος ενός μυστικού σχεδίου για την ανατροπή του προέδρου της Βενεζουέλας.
Στο Καράκας επικρατεί χάος και οι Βενεζουελιάνοι ανοίγουν τις τηλεοράσεις τους για να μάθουν τι έχει συμβεί. Αλλά τα τέσσερα ιδιωτικά κανάλια που ανήκουν στην αντιπολίτευση, αποδίδουν την αιματοχυσία στους Τσαβίστας, μοντάροντας έντεχνα τα τηλεοπτικά πλάνα της ημέρας. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας δε διαθέτει δική του φωνή, γιατί στην διάρκεια των ταραχών οι αντίπαλοι του έχουν καταλάβει την κρατική τηλεόραση που σταματάει να εκπέμπει.
Η κοινή γνώμη στρέφεται εναντίον του Τσάβες και ο στρατός επεμβαίνει συλλαμβάνοντας τον πρόεδρο. Την επόμενη ημέρα, οι ίδιες κατασκευασμένες εικόνες χρησιμοποιούνται από τον Λευκό Οίκο που δίνει στη χούντα διεθνή αναγνώριση. Ο Τσάβες θα επιστρέψει στην εξουσία μόνο αφού οι υποστηρικτές του καταφέρουν να στήσουν ένα εναλλακτικό δίκτυο ενημέρωσης και να θέσουν ξανά σε λειτουργία το κρατικό κανάλι…
Στο ντοκιμαντέρ μιλούν μεταξύ των άλλων ο υποναύαρχος Κάρλος Μολίνα που πρωτοστάτησε στην προσπάθεια ανατροπής του Τσάβες, ο σκηνοθέτης Άνγκελ Παλάθιο που ανακάλυψε την αλήθεια ερευνώντας όλα τα τηλεοπτικά πλάνα εκείνης της ημέρας, καθώς και δημοσιογράφοι και ειδικοί στα μέσα ενημέρωσης. Τα γυρίσματα έγιναν στην Βενεζουέλα και τις ΗΠΑ.