Κοιτώντας πίσω στα κείμενα που ήταν γραμμένα στα τέλη της δεκαετίας του ’90, παρατηρεί κανείς την λαχτάρα όλων μας για το επόμενο μεγάλο όνομα, την επόμενη μεγάλη μπάντα, το σχήμα που θα ηγηθεί της παγκόσμιας μουσικής τρέλας που επικρατούσε από τις αρχές της δεκαετίας. Πόσο μάταιο όλο αυτό σήμερα, 17-18 χρόνια μετά. Η μουσική άλλαζε, το κοινό άλλαζε επίσης κι εμείς δεν βλέπαμε τίποτα από όλα αυτά. Επιμέναμε να σκεφτόμαστε με ρομαντισμό και με την μουσική στο επίκεντρο όλων.
Όπως σε όλη την Μεγάλη Βρετανία και τα πανεπιστήμια ανά το νησί, στο University College του Λονδίνου, μια παρέα τεσσάρων νεαρών, ο Chris, ο Johnny, ο Will και ο Guy έφτιαξαν το δικό του σχήμα και έπεσαν στα βαθιά ηχογραφώντας 3 EPs μέχρι το ντεμπούτο album τους. Οι Coldplay έμελλε από το 2000 και το αριστουργηματικό τους “Parachute” να δείξουν σε όλο τον κόσμο πως η μουσική είναι κάτι λιγότερο σύνθετο από την μονομανία της Britpop εποχής. Κι όταν δεν μπλέκουν τα πράγματα με την πολιτική και την ηγεμονία των γενεών, είναι πιθανότερο να κρατήσουν πολύ περισσότερο από 4-5 χρόνια.
Στις 4 Δεκεμβρίου 2015, 15 χρόνια και 5 μήνες μετά την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά οι Coldplay γέμισαν και πάλι τα δωμάτια μας με μια μουσική παλέτα, τόσο πολύχρωμη όσο και το artwork του 6ου τους album με τίτλο “A head full of dreams”. Ο Rick Simpson και πάλι στην παραγωγή όπως σε κάθε δουλειά τους από το 2008 κι έπειτα, με την αρωγή του ντουέτου Stargate από την Νορβηγία.
Όπως και στα τελευταία δύο albums, έτσι και από αυτή την δουλειά τους, παρέλασαν πολλοί καλλιτέχνες, σε διαφορετικούς ρόλους, όπως ο Noel Gallagher, ο Brian Eno, η Gwyneth Paltrow, η Beyonce, η Tove Lo, η Merry Cleyton, ανάμεσα τους και ο Αμερικανός πρόεδρος Barack Obama.
Από τις πρώτες νότες του ομώνυμου opening track του album καταλαβαίνεις πως οι Coldplay αποφάσισαν να μας παρουσιάσουν κάτι πιο κεφάτο και πολύχρωμο απ’ ότι μας έδειξαν στο “Ghost stories”. Αυτή άλλωστε ήταν και η πρόθεση τους όπως παραδέχτηκαν στο ραδιόφωνο του BBC οι Johnny Buckland (κιθάρα) και Guy Berryman (μπάσο).
Η διάθεση, το ύφος και ο ήχος τους δεν αποπροσανατόλισε καθόλου την παρέα του Chris Martin όσον αφορά στο κομμάτι της σύνθεσης. Απόλυτα αναγνωρίσιμες οι μελωδίες τους, το μοτίβο και η αισθητική τους. Σαν έναν ακατέργαστο πολύτιμο λίθο που ανακάλυψες πίσω στο 2000 και σήμερα έχει γίνει ένα αμύθητης αξίας διαμάντι.
Η μεγαλύτερη επιτυχία των Coldplay είναι πως δεν τους αντιμετωπίζει κανείς σαν βετεράνους, κανείς δεν τους βραβεύει για την προσφορά τους στην μουσική. Είναι ένα ενεργό σχήμα που λατρεύει να περιοδεύει, να γράφει και να παίζει μουσική, γεμίζοντας τον κόσμο με κάτι που του λείπε σε υπερθετικό βαθμό. Χρώμα.
Δεν ξέρω αν έχει αξία μια τυπική δισκοκριτική για αυτή την δουλειά, καθώς ούτε τον τροχό ανακαλύπτουν οι Coldplay, ούτε προσφέρουν ένα νέο “Dark side of the moon”. Είναι όμως συνεπείς σε κάθε υπόσχεση που δίνουν εδώ και 16 χρόνια που τους απολαμβάνουμε, κάθε φορά και με έναν διαφορετικό τρόπο, στοχεύοντας με μεγάλη επιτυχία πάντα στο απόλυτο κέντρο της καρδιάς μας…
Ξεχωρίσαμε τα “Fun” και “Everglow” και σας παραδίδουμε την σκυτάλη…
8/10