Convex Model: Ελληνικό Post-Punk για χαμένους κοσμοναύτες

Κείμενο/Συνέντευξη: Χάρης Στρόμπλος

Μία συζήτηση με τους Convex Model, περί φιλοσοφίας, επιστήμης και New Wave με αφορμή το νέο τους album “Quantity of Motion” • Οι μουσικές τους επιλογές για τις μέρες της καραντίνας

Οι Convex Model ζωντανά στην Death Disco στις 19/01/2019 / Φωτογραφία: Μάρκος Χουζούρης

Για τους λάτρεις του ελληνικού New Wave και Dark Wave, ο Νίκος Καπαντζάκης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς παραμένει δραστήριος στη σκηνή από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. O γνωστός και ως Nick Maldodor υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ιστορικής Μinimal Synth μπάντας Human Puppets, με την οποία μετράει 2 studio άλμπουμ, 2 singles και δεκάδες live σε Ελλάδα και εξωτερικό. Συμμετείχε στους Plexiglas -το side project των Puppets με τον ιδρυτή της γερμανικής δισκογραφικής Kernkrach, Jörg Steinmeyer ή Dr. Kernkrach- και τους βραχύβιους (;) Dislocation Genders. Πρόσφατα, τον είδαμε στο ντοκιμαντέρ του Νίκου Χατζή για το ελληνικό Minimal Wave και Synth Punk στερέωμα, “Music for ordinary Life Machines”. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Νίκος εργάζεται ως DJ σε εμβληματικά στέκια της σκηνής στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Το 2017, μαζί με τη Σταυρούλα Τσιάρα (Stawi Rastloss), δημιουργούν τους Convex Model (CM) κυριολεκτικά στο σαλόνι του σπιτιού τους, στη συμπρωτεύουσα. Εκείνος σκαρώνει ρυθμούς και μελωδίες με τα «πλαστικά παιχνίδια» του (αναλογικά συνθεσάιζερ, drum machine κτλ.). Εκείνη ντύνει τις μουσικές συνθέσεις του με στίχους ή ιστορίες. Πιστοί στην DIY παράδοση, ηχογραφούν με οικιακά μέσα την πρώτη τους δουλειά “Intersecting Planes”, την οποία κυκλοφορούν σε κασέτα 101 αντιτύπων. Η κασέτα περιέχει 6 τραγούδια και στη συσκευασία της περιλαμβάνεται poster με το εξώφυλλο που έχουν φιλοτεχνήσει οι ίδιοι και μια κονκάρδα.

Η πρώτη κυκλοφορία των CM, “Intersecting Planes”. Η κασέτα και τα υπόλοιπα περιεχόμενα της συσκευασίας (Φωτογραφία: Χάρης Στρόμπλος)

Το αμέσως επόμενο διάστημα, η ανάγκη για ποιοτική και ποσοτική διεύρυνση του project φέρνει στην μπάντα τη Λένα (συνθεσάιζερ), τον Γιώργο (μπάσο) και τον Κυριάκο (ντραμς). Oι ανανεωμένοι CM ξεκινάνε τις ζωντανές εμφανίσεις και λίγους μήνες αργότερα, το φθινόπωρο του 2018, ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ “Life Ιn Α Glass Cube”. Η παραγωγή, η ηχογράφηση και η διανομή γίνεται από τους ίδιους και τους φίλους τους. Η πρώτη πλευρά του δίσκου περιλαμβάνει 4 επανεκτελέσεις των τραγουδιών της κασέτας και η δεύτερη 4 καινούργια μουσικά κομμάτια.

Το 2019, μια εναλλακτική εκτέλεση του παλιού τραγουδιού τους “Nei Frei”, με τη Σταυρούλα -το «μέλος φάντασμα»- στα φωνητικά, συμπεριελήφθη στη συλλογή “Rekordfahrt Negativ – Folge 2” της δισκογραφικής F.K.K. (μητρική εταιρεία της Kerkrach).

Οι CM από τα πρώτα τους βήματα είναι εξωστρεφής και συναυλιακή μπάντα. Έχουν εμφανιστεί σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα και Ξάνθη και έχουν μοιραστεί τη σκηνή με καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως οι Motorama, οι Litovsk, ο Tango Mangalore, οι Omega Tribe, οι Supergirl & Romantic Boys, οι Κεφάλαιο 24 κ.α. Το Μάρτιο ήταν προγραμματισμένη η πρώτη τους εμφάνιση στο εξωτερικό στο πλαίσιο του Festival της Kerkrach, ωστόσο ο κωρονοϊός είχε άλλα σχέδια και η εκδήλωση αναβλήθηκε για το τέλος του 2020.

Το εξώφυλλο του “Life In A Glass Tube” φιλοτεχνημένο από μέλη των CM (Πηγή Εικόνας: Discogs)

Οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική τους ως «Post-Punk για χαμένους κοσμοναύτες». Πράγματι, ο ήχος και οι συνθέσεις τους έχουν σαφείς επιρροές από New Wave και Post-Punk μπάντες των late 70’s και early 80’s. Σε παλαιότερη συνέντευξή τους, αναφέρουν πως τα μουσικά σχήματα που τους επηρέασαν περισσότερο είναι οι Magazine, οι Ultravox, οι OMD, οι Kraftwerk, ο Der Künftige Musikant και οι Heute, ενώ κάνουν ιδιαίτερη μνεία «σε άγνωστες μπάντες που έβγαλαν ένα ή δυο τραγούδια σε συλλογές και τίποτα άλλο», όπως οι Sepp Maier’s Gloves, οι Unamerican and οι Citizen UK.

Πριν λίγες μέρες, εν μέσω πανδημίας, κυκλοφόρησε από την Kerkrach το 2^ο άλμπουμ της μπάντας από τη Θεσσαλονίκη, “Quantity of Motion”· ένα υπέροχο δώρο για τις υπόλοιπες μέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού. Με αφορμή τη νέα τους δουλειά επικοινωνήσαμε μαζί τους προκειμένου να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Τους ζητήσαμε να μας φτιάξουν τη δική τους «κασέτα της καραντίνας» με επιλογές από αγαπημένα τους τραγούδια και μοιραστήκαμε μαζί τους μια όμορφη κουβέντα για τη μουσική τους και άλλα πανανθρώπινα ζητήματα όπως η φιλοσοφία, η πολιτική και το New Wave.

Ακολουθεί η συνέντευξη με τα μέλη των Convex Model:

Καλησπέρα παιδιά και συγχαρητήρια για το τελευταίο σας άλμπουμ, το οποίο προσωπικά θεωρώ εξαιρετικό! Πως ορίζουν οι Convex Model (CM) την έννοια “Quantity of Motion” και γιατί τιτλοφόρησαν έτσι το τελευταίο τους LP;

Καλησπέρα Χάρη και ευχαριστούμε πολύ για αυτή μας την κουβέντα! Ξεκίνησες με την πιο δύσκολη ερώτηση ή μάλλον με αυτή που έχει και την πιο περίπλοκη απάντηση, ευχόμαστε οι αναγνώστες να μην κάψουν τον εγκέφαλό τους από τις πρώτες γραμμές και να διαβάσουν και παρακάτω (γέλια).

Ο τίτλος σημαίνει «ποσότητα κίνησης» και προέρχεται από τον 3ο νόμο της φυσικής του Ντεκάρτ (που αργότερα καταρρίφθηκε). Σύμφωνα με τον Ντεκάρτ, κάθε υλικό σώμα στο σύμπαν διαθέτει μια ποσότητα κίνησης (ο όγκος επί την ταχύτητά του), την οποία διατηρεί ίδια και απαράλλακτα και μετά τη σύγκρουση/επαφή με ένα άλλο σώμα. Μεταφορικά μιλώντας και (παρ)ερμηνεύοντας αυθαίρετα τον όρο, αυτό που είμαστε, ο πυρήνας μας, δεν αλλάζει, υπάρχουν οι εξωτερικές συνθήκες, τα συναπαντήματα, οι συγκρούσεις, αλλά ασχέτως κατεύθυνσης, σύγκρουσης, σύγκλισης, ένωσης με άλλα σώματα, η αρχική μας βάση παραμένει η ίδια και μετά από όλα αυτά και διαγράφει τη μοναδική της πορεία μέσα στο χρόνο.

Η ιδέα για τον τίτλο προέκυψε όταν ο Νίκος έπεσε πάνω σε ένα κείμενο του Ντεκάρτ. Πέρα από τη διάσταση της φιλοσοφίας και της φυσικής, του άρεσε πολύ και το πώς ηχεί η φράση. Όταν το ανέφερε στη Σταυρούλα, εκείνη του είπε ότι εντελώς συμπωματικά την προηγούμενη μέρα, υποτιτλίζοντας μια sci-fi ταινία και προσπαθώντας να μεταφράσει τη λειτουργία μιας φουτουριστικής συσκευής, έπεσε πάνω στο ίδιο ακριβώς πράγμα, την «ποσότητα της κίνησης». Αυτή η σύμπτωση του να διαβάσουμε κι οι δύο για το ίδιο πράγμα σχεδόν ταυτόχρονα, ήταν ένας καλός λόγος να θεωρήσουμε τον τίτλο κατάλληλο για τον νέο δίσκο – άλλωστε οι «συμπτώσεις», αν τις θεωρήσουμε συμπτώσεις, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη σύντομη πορεία των CM, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση… Ο τίτλος, πάντως, άρεσε σε όλους μας και έτσι τον κρατήσαμε.

Πείτε μας μερικά λόγια για το άλμπουμ: για τους συντελεστές, τη δημιουργική διαδικασία και τα γραφιστικά που επιμεληθήκατε οι ίδιοι. Που μπορούμε να βρούμε τη νέα σας κυκλοφορία;

Το άλμπουμ αποτελείται από 9 κομμάτια και κάποια από αυτά, όπως το “Distant Call”, το “Cracks in the Ceiling” και το “Night Visit” τα γράψαμε το 2018, γι’ αυτό και ενδεχομένως κάποιοι να τα έχουν ακούσει σε προηγούμενα live μας. Αυτή τη φορά έχουμε ηχογραφήσει με τύμπανα αντί για το drum machine που υπήρχε στις προηγούμενες κυκλοφορίες, φέρνοντας έτσι τον ήχο πιο κοντά σε αυτό που ακούγεται και στα live. Ούτως ή άλλως, αυτό ήταν και το ζητούμενο από την αρχή. Τα μέλη της μπάντας είναι οι: Νίκος Καπαντζάκης (συνθεσάιζερς, φωνή) / Ελένη Τζούνα (συνθεσάιζερς) / Γιώργος Παπαδόπουλος (μπάσο) / Κυριάκος Τσακαλίδης (τύμπανα) / Σταυρούλα Τσιάρα (στίχοι / visuals).

Όσον αφορά το γράψιμο των κομματιών, πρόκειται για μια συλλογική διαδικασία. Φέρνει κάποιος μια ιδέα και πάνω της όλοι μαζί χτίζουμε σιγά-σιγά το κομμάτι. Οι στίχοι έρχονται μετά και είναι ένα πραγματικά δύσκολο μέρος της δημιουργίας των τραγουδιών, γιατί πέρα από αυτό που θέλεις να εκφράσεις λεκτικά, πρέπει να σκαρφιστείς και τρόπους έτσι ώστε η φωνή να διαφοροποιείται από τη μουσική αλλά και ταυτόχρονα να «κουμπώνει».

Σχετικά με το γραφιστικό κομμάτι, το να φτιάξεις ένα εξώφυλλο μπορεί να πάρει μέρες ή και εβδομάδες, γιατί καλώς ή κακώς η εικόνα είναι αυτή που δημιουργεί την πρώτη εντύπωση. Πόσες φορές δεν αγοράσαμε έναν δίσκο μόνο και μόνο από το εξώφυλλο… Επομένως, αυτό είναι κάτι που μπορεί να σε βάλει σε περιπέτειες (γέλια). Το artwork αποτελεί μέρος της αισθητικής της μπάντας και επιθυμία μας ήταν να περνάει ένα σαφές μήνυμα για τη διαφορετικότητα απέναντι σε στερεότυπα και κοινωνικές κατασκευές και ταυτόχρονα να συνάδει με τον τίτλο και να δένει με το περιεχόμενο του δίσκου. Πολύτιμη αυτή τη φορά ήταν φυσικά η συμμετοχή του Μανόλη Νικήτιανου που με τις τεχνικές του γνώσεις και τις δημιουργικές του ιδέες συνέβαλε καταλυτικά στο πάρει το artwork την τελική του μορφή.

Ο δίσκος είναι διαθέσιμος μέσα από τη σελίδα μας https://convexmodel.bandcamp.com/ και μέσω της Kernkrach Records www.kernkrach.de όπου κυκλοφόρησε το LP.

Το “Quantity of Motion” ηχογραφήθηκε, όπως και οι προηγούμενες σας δουλειές, σε οικιακό studio?

Εδώ και μισό χρόνο έχουμε στήσει ένα προβάδικο που το μοιραζόμαστε με μια ακόμη μπάντα, το έχουμε εξοπλίσει σε ένα βαθμό αλλά για την ηχογράφηση νοικιάσαμε και κάποια ακόμη μηχανήματα. Στο οικιακό στούντιο μάλλον δεν θα μπορούσαν να ηχογραφηθούν τα τύμπανα γιατί θα μας έκαναν καταγγελία οι γείτονες (γέλια).

To εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του “Quantity of Motion”, επιμελημένα από τα μέλη της μπάντας και τον Μανόλη Νικήτιανο (Πηγή Εικόνων: Discogs)

Γιατί αυτή τη φορά επιλέξατε να κυκλοφορήσετε τη δουλειά σας μέσω της Kernkrach του παλιόφιλου σας, Jörg Steinmeyer; Πόσο εύκολο είναι για ένα DIY σχήμα να επιβιώσει στην Ελλάδα του 2020;

Η φιλία με τον Jörg Steinmeyer είναι μια υπόθεση 15ετίας, όσο για την Kernkrach είναι ένα από τα πρώτα labels που ασχολήθηκαν πραγματικά με τη synth underground σκηνή. Πέρα από αυτό, ο Jörg πέρσι μας ζήτησε ο επόμενος δίσκος μας να βγει στην Kernkrach δείχνοντάς μας τυφλή εμπιστοσύνη για τα κομμάτια που θα φτιάχναμε στο επόμενο διάστημα. Και φυσικά τον ευχαριστούμε πολύ, γιατί είναι ένας άνθρωπος που έχει πραγματικό πάθος γι’ αυτή τη μουσική.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, δεν είναι καθόλου εύκολο για μια DIY μπάντα να επιβιώσει, όχι μόνο στον ελληνικό χώρο αλλά και στο εξωτερικό. Ενδεχομένως εδώ να είναι ακόμη πιο δύσκολο, μιας και η σκηνή είναι πολύ πιο περιορισμένη σε σχέση με άλλες χώρες, όπου η συγκεκριμένη μουσική αλλά και γενικότερα το ροκ, η ποπ κτλ είναι στην κουλτούρα τους. Αν θέλεις πάντως να το δούμε από την πραγματική του πλευρά, δεν νομίζουμε ότι μια DIY μπάντα το κάνει με σκοπό να επιβιώσει, τουλάχιστον οικονομικά. Αυτό συνέβαινε και πριν 40 χρόνια, αυτό συμβαίνει και τώρα. Το μόνο πράγμα που επιβιώνει τελικά και έχει σημασία, είναι η αγάπη των ανθρώπων για τη μουσική.

Λόγω των μέτρων περιορισμού της εξάπλωσης του κορωνοϊού αναγκαστικά αναβλήθηκαν οι παρουσιάσεις του νέου δίσκου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και το festival της Kernkrach στο οποίο θα συμμετείχατε φέτος. Έχουν οριστεί νέες ημερομηνίες για τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις; Τι άλλο να περιμένουμε το επόμενο διάστημα από τους CM;

Η τωρινή ζοφερή κατάσταση έχει ασύλληπτα αρνητικές συνέπειες σε πανανθρώπινο κοινωνικό, ψυχολογικό και οικονομικό επίπεδο, η ανατροπή στον προγραμματισμό των CM είναι μια σταγόνα στον ωκεανό, αυτή τη στιγμή αγωνιούμε πολύ περισσότερο για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, όχι μόνο για την εξάπλωση του ιού αλλά και για την εξάπλωση του τρόμου και της ακροδεξιάς πολιτικής.

Σε πρώτη φάση και σε συνεννόηση με τους διοργανωτές και τους συναυλιακούς χώρους, έχουμε ορίσει νέες ημερομηνίες με την ελπίδα να μπορέσουν να πραγματοποιηθούν τα live. Στη Θεσσαλονίκη, το live στο Ύψιλον έχει μετατεθεί στις 18/6, το live της Αθήνας στο Death Disco στις 20/6 και το φεστιβάλ της Kernkrach στη Γερμανία στις 5/12. Κατά τ’ άλλα, αυτό το διάστημα και παρά την απομόνωση της καραντίνας, δουλεύουμε νέα κομμάτια και ιδέες για επόμενα visuals, χρησιμοποιώντας μεταξύ μας αρκετά τις online δυνατότητες επικοινωνίας.

Ξεκινήσατε ως ντουέτο το 2017, ωστόσο μετά την πρώτη σας κυκλοφορία η ομάδα μεγάλωσε καθώς προστέθηκαν σε αυτήν άλλα τρία άτομα, η Λένα, ο Κυριάκος και ο Γιώργος. Η συνεργασία με τα παιδιά πως προέκυψε;

Οι Convex Model ξεκίνησαν στο σαλόνι της Σταυρούλας και του Νίκου και αρχικά μοιραστήκαμε αυτά τα κομμάτια με πολύ κοντινούς φίλους κάνοντας ακροάσεις στο σπίτι, γι’ αυτό και τότε αστειευόμενοι ονομάσαμε το νέο υλικό «μουσική για το σαλόνι μας». Ήταν κάτι που το συζητούσαμε καιρό πριν, μιας και ο Νίκος ήδη εδώ και αρκετά χρόνια έγραφε μουσική και η Σταυρούλα έγραφε ιστορίες σε χαρτιά που κατέληγαν στον κάδο, από όπου τα μάζευε ο Νίκος για να μην καταλήξουν στην ανακύκλωση (γέλια). Στην πορεία και μέσα από τις συζητήσεις μας, διαπιστώσαμε ότι, όχι μόνο ως δημιουργοί αλλά και ως ακροατές, νιώθαμε την ανάγκη οι CM να πάρουν τη μορφή μιας full band όπου να συμμετέχουν κι άλλοι άνθρωποι, άλλωστε έχουμε μεγάλη αγάπη σε μουσικές κολεκτίβες του παρελθόντος και πιστεύουμε πολύ στο μοίρασμα και τη διάδραση διαφορετικών ανθρώπων και χαρακτήρων. Έτσι, ήρθαν στο σχήμα η Λένα, ο Κυριάκος και ο Γιώργος.

Το επίσημο βίντεο του “Dream Pilot” (Επιμέλεια: Stawi Rastlos)

Πέρα από τους στίχους και τη μουσική, οι CM επιμελούνται οι ίδιοι τα γραφιστικά για τα άλμπουμ ή τις αφίσες των συναυλιών και είναι υπεύθυνοι για τα βίντεο της μπάντας. Αν και αυτές οι καταστάσεις δεν είναι πρωτόγνωρες στην DIY κουλτούρα, μήπως τελικά δεν είστε απλά ένα μουσικό συγκρότημα αλλά μια καλλιτεχνική κολεκτίβα; Υπάρχει κάποιο «όραμα» πίσω από το project των CΜ ή απλά μέσω αυτού καλύπτεται την ανάγκη σας για έκφραση και επικοινωνία?

Πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι ή, αν θέλεις, δύναται να είναι πολυδιάστατος. Ασφαλώς η κινητήρια δύναμη για να δημιουργήσεις κάτι, είναι η ανάγκη σου να εκφραστείς με όποιο τρόπο μπορείς και η ανάγκη να το μοιραστείς έπειτα με άλλους. Οι τρόποι αυτής της έκφρασης επηρεάζονται σαφώς από όλα όσα αγαπήσαμε και που σε μεγάλο βαθμό μας διαμόρφωσαν είτε πρόκειται για μουσικές, είτε για λογοτεχνία, είτε για εικαστικές τέχνες και installations. Προσπαθώντας να πλησιάσουμε όλους εκείνους τους δημιουργούς που μας συνεπήραν, μας συγκίνησαν, μας ταρακούνησαν, μας άλλαξαν τρόπο σκέψης, χρησιμοποιούμε στο σχήμα διάφορα υλικά και μέσα. Είναι μεγάλη κουβέντα το «καλλιτεχνική κολεκτίβα», αλλά επιθυμία μας είναι να δοκιμάζουμε και να δοκιμαζόμαστε σε ποικίλους τρόπους έκφρασης καθώς επίσης και να ενσωματώνουμε στο σχήμα και άλλους ανθρώπους, χωρίς να παρεκκλίνουμε ωστόσο από την αισθητική της μπάντας. Αναφέραμε π.χ. τον Μανόλη και την πρόσφατη συνεισφορά του στα γραφιστικά, επίσης υπάρχει ήδη στα σκαριά η ιδέα για περισσότερους μουσικούς πάνω στη σκηνή και ενδεχομένως η συνεργασία και με ανθρώπους από τον χώρο των visual arts κι όλα αυτά βέβαια στην DIY μορφή του «ποι@ μπορεί να μας βοηθήσει και θα τ@ άρεσε να συμμετάσχει σε αυτό». Υπό αυτή την έννοια, το «όραμα» πίσω από τους CM είναι η δημιουργία ενός ανοιχτού χώρου έκφρασης μέσα από τη μουσική, τους στίχους, τα κολλάζ, τα σκίτσα, τα βίντεο και ό,τι άλλο προκύψει στην πορεία.

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ταυτότητας σας, το οποίο τονίζετε ιδιαίτερα και εσείς, είναι η χρήση αναλογικών συνθεσάιζερ και μουσικών οργάνων. Η συγκεκριμένη λεπτομέρεια σας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες της -επιτρέψτε μου την έκφραση- synthwave σκηνής. Στην ψηφιακή εποχή, η «εμμονή» σας με τα αναλογικά μέσα είναι συνειδητή επιλογή ή τυχαίο γεγονός; Είναι αισθητικοί ή «ιδεολογικοί» οι λόγοι που σας οδήγησαν σε αυτή την απόφαση;

Κοίτα, στην πραγματικότητα ένα τυχαίο γεγονός, το οποίο συνέβη πριν πολλά χρόνια είναι εκείνο που έχει ήδη καταστήσει την επιλογή συνειδητή και… αναπόφευκτη (γέλιο) και δεν είναι άλλο από τα πρώτα ακούσματα των αναλογικών ήχων στην εποχή της εφηβείας. Με λίγα λόγια είμαστε η μουσική που ακούμε, τα βιβλία που διαβάζουμε, οι ταινίες που βλέπουμε, οι τροφές που τρώμε κ.ο.κ. Αν πρέπει να μιλήσουμε περί αισθητικής ή «ιδεολογίας», ναι, σαφώς τα αναλογικά συνθεσάιζερ και τα φυσικά όργανα όπως είναι το μπάσο και τα τύμπανα, αισθητικά – και ως εικόνα και ως ήχος – μας συγκινούν και μας συναρπάζουν πολύ περισσότερο. Αλλά πίσω από όλα αυτά δεν υπάρχει κάποια στρατευμένη ιδεολογία ή ρετρολαγνεία, υπάρχει απλώς ένα συναισθηματικό κομμάτι και μια προσπάθεια σύνδεσης με όλα αυτά που αγαπάμε στη μουσική.

Στη μικρή -αλλά πυκνή- ιστορία της μπάντας συναντάμε συνεχώς αναφορές στη Γεωμετρία και μάλιστα στις πιο «αιρετικές» προσεγγίσεις αυτής. Tο όνομα της μπάντας είναι βασισμένο στα κυρτά (convex) σχήματα των λιθογραφιών του M.C. Escher, ενώ στο οπισθόφυλλο του νέου δίσκου βρίσκεται κρυμμένη, σαν υποσυνείδητο μήνυμα, η φράση “Intersecting Planes” (διασταυρούμενα επίπεδα), η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και τον τίτλο της πρώτη σας κυκλοφορίας. Υπάρχει κάποιος λόγος που σας οδηγεί στο να παραλληλίζετε περίεργες γεωμετρικές φόρμες με σύγχρονες καθημερινές καταστάσεις στους στίχους σας;

Ο χώρος όπου βιώνουμε τις διάφορες καθημερινές καταστάσεις συντίθεται αναγκαστικά από χωρικές σχέσεις. Συνειδητά ή ασυνείδητα, στην προσπάθειά μας να εξηγήσουμε τον κόσμο, σκεφτόμαστε με σχήματα και με τη μεταξύ τους διάδραση. Δεν είναι τυχαίο το ότι η Γεωμετρία συνδέθηκε με τη Φιλοσοφία και με την προσπάθεια της ερμηνείας του Κόσμου (βλ. Πυθαγόρα, Πλάτωνα, Αλχημιστές, Καντ κ.α.).

Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας αυτή σου την ερώτηση συνειδητοποιήσαμε κι εμείς ότι ασυναίσθητα (;) δανειζόμαστε πολλές φορές έννοιες γεωμετρικές για να εκφράσουμε κάτι άλλο. Το Intersecting Planes το υιοθετήσαμε ως τίτλο της πρώτης μας κασέτας γιατί σε μια συζήτηση δώσαμε μία πιο μεταφορική έννοια στα διασταυρούμενα επίπεδα, θέλαμε να πούμε πως όταν οι άνθρωποι (με τη μοναδικότητα και τη διαφορετικότητά του ο καθένας) διασταυρώνονται, επικοινωνούν τις ιδέες και τις σκέψεις τους, βρίσκουν σημεία συνάντησης των ενεργειών τους, τότε μπορούν να δημιουργηθούν και να προκύψουν υπέροχα πράγματα. Ήταν, αν θέλεις, ένα κεκαλυμμένο μανιφέστο ενάντια στην απομόνωση και την ομογενοποίηση που επιτάσσει η σύγχρονη – και όχι μόνο – εποχή. Η ιδέα να μπει το Intersecting Planes αρκετά «κρυμμένα» στο οπισθόφυλλο της νέας κυκλοφορίας ανήκει στον μπασίστα μας, τον Γιώργο. Όσο για τον Escher, τον θεωρούμε ως έναν από τους μετρ της αποδόμησης της κατεστημένης «κανονικότητας» του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε και η λέξη convex στο όνομα της μπάντας αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής στο απίστευτο έργο που μας χάρισε. Άλλωστε ο Escher πολλές φορές συνδέθηκε με τη μουσική, ας θυμηθούμε π.χ. τους Mandrake Memorial και το εξώφυλλο του δίσκου τους “Puzzle”. Πέρα απ’ όλ’ αυτά, οι πιο «περίεργες» γεωμετρικές αναφορές στους στίχους όπως π.χ. οι μορφές με τα τετράγωνα κεφάλια σχετίζονται με την αγάπη μας για την έννοια του παράλογου στο Νταντά, τον Υπερρεαλισμό και τον Μαγικό Ρεαλισμό.

Ήρθε η ώρα της γραφικής ερώτησης: Στη δισκογραφία των CM βρίσκουμε και πολιτικά τραγούδια, όπως το “Tin Man” στο προηγούμενο άλμπουμ ή το “Politics of Lust” στο τελευταίο. Πιστεύετε πως η τέχνη είναι πολιτική πράξη; Κατά τη γνώμη σας, ο καλλιτέχνης μπορεί να είναι πολιτικά στρατευμένος;

Υπάρχει ένα ωραίο σύνθημα που κυκλοφόρησε αρκετά στα μέσα του 2000 στους φεμινιστικούς κύκλους αλλά σαφώς έχει και ευρύτερες προεκτάσεις που λέει ότι «Το Προσωπικό είναι Πολιτικό». Πέρα από την καλλιτεχνική έκφραση – αλλά και πόσο μάλλον – κάθε κοινωνική πράξη και προσωπική συμπεριφορά φανερώνει αναπόφευκτα και την πολιτική μας στάση. Είναι μάλλον αδύνατο να θες να μιλήσεις για τον κόσμο που σε περιβάλλει και να μην αναφερθείς και στην πολιτική διάσταση. Η τέχνη θέτει ερωτήματα ή ασκεί κριτική ή δημιουργεί ενδεχομένως έναν χώρο για προβληματισμό και συζήτηση, αρκεί βέβαια να έχει φτιαχτεί με ελευθερία βούλησης και έκφρασης και όχι για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Ακόμη κι αν ένας καλλιτέχνης δηλώνει ότι το έργο του δεν σχετίζεται με την πολιτική, κι αυτό αποτελεί μια πολιτική θέση. Ακόμη κι όταν ο καλλιτέχνης αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό μέσα από μια διαδικασία αυτοκριτικής, και αυτό μπορεί να αποτελέσει πολιτική πράξη. Επομένως, μάλλον δεν μπορούμε να απομονώσουμε την τέχνη από την πολιτική και το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια των CM.

Η πολιτικά στρατευμένη τέχνη που προκύπτει μετά από μια επιβεβλημένη στράτευση του καλλιτέχνη για να εξυπηρετήσει μια συγκεκριμένη ιδεολογία προφανώς και είναι κάτι που δεν μας αφορά. Αν τώρα μιλάμε για ελεύθερα στρατευμένους καλλιτέχνες που δημιουργούν μια τέχνη π.χ. ιδεολογικά προσανατολισμένη κατά του ρατσισμού, του πολέμου, της αδικίας κτλ, τότε ναι, μπορεί ένας καλλιτέχνης να είναι πολιτικά στρατευμένος.

Το βίντεο του “Tin Man” (Επιμέλεια: Stawi Rastlos)

H σύγχρονη αναβίωση του new wave και dark wave ήχου θεωρείτε πως επέφερε έναν θετικό επαναπροσδιορισμό του είδους; Ξεχωρίζετε κάποιο συγκρότημα ή καλλιτέχνη της εποχής;

Αν το δούμε λίγο πιο σφαιρικά όλο αυτό, κάθε φορά που λέμε new wave ή dark wave, το μυαλό μας πηγαίνει σε μια συγκεκριμένη εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει και για κάθε προσπάθεια επαναπροσδιορισμού μιας εποχής, με λίγα λόγια η ταύτιση μοιάζει με μονόδρομο. Ένα θετικό στοιχείο που πρέπει να προκύπτει σε κάθε αναβίωση είναι η έννοια της προσωπικής σφραγίδας κι όχι μια στείρα αντιγραφή, άλλωστε το μόνο άλλοθι για τον μιμητισμό ανέκαθεν ήταν η αφέλεια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και τις περισσότερες φορές ήταν απλώς οι τάσεις της εκάστοτε μόδας.

Οι CM για παράδειγμα δεν κάνουν μουσική ούτε για να αλλάξουν κάτι στα μουσικά δρώμενα αλλά ούτε και για να επαναπροσδιορίσουν μια εποχή. Έτσι κι αλλιώς τα ακούσματά μας στο μεγαλύτερο μέρος τους ανήκουν στην εποχή του λίθου (γέλια). Θα θέλαμε όμως, αν μας ακούσει κάποιος (ένας, δύο, τρεις, πόσοι θα είναι αυτοί) να ξεχωρίζει τον ήχο μας. Ναι, θα το θέλαμε (γέλια).

Κάποια από τα τωρινά ελληνικά σχήματα που ξεχωρίζουμε και μας αρέσουν πολύ είναι οι Γεμάτος Αράχνες, Ρε Φίλε, οι Radio Sect, οι Incirrina, οι Era of Fear, οι Κωμωδία Θανάτου, οι Βραδύπνοια και οι Αρχή του Τέλους.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε; Ενδεχομένως κάποιο μήνυμα προς τους αναγνώστες;

Αν θεωρήσουμε ότι οι αναγνώστες άντεξαν να φτάσουν μέχρι αυτό το σημείο (γέλια) θα θέλαμε να πούμε ένα ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν να φτιαχτεί ο νέος μας δίσκος, προσφέροντας το χρόνο και τις γνώσεις τους και επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά εκεί έξω που παρά τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν, βρήκαν το χρόνο και τη διάθεση να ακούσουν τον δίσκο και κάποιοι να μας στείλουν και δυο καλά λόγια. Last but not least, που λένε και στο χωριό μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε κι εσένα Χάρη για αυτή την κουβέντα εφ’ όλης της ύλης και για το ότι μας έκανες να νιώσουμε τόσο οικεία, ώστε να μοιραστούμε αυθόρμητα και κάποιες πιο προσωπικές μας σκέψεις.

Για το τέλος θα ήθελα να σας ζητήσω κάτι διαφορετικό, κάτι που είναι της μόδας τελευταία. Κυκλοφορούν διάφοροι αστικοί μύθοι για τα υπέροχα mixtape που φτιάχνετε για το αμάξι σας, οπότε θα ήθελα να σας ζητήσω, προαιρετικά, να επιλέξετε τα τραγούδια τoυ soundtrack της καραντίνας.

Τους αστικούς μύθους στους οποίους αναφέρεσαι, δεν τους γνωρίζουμε, αλλά οι μύθοι καλό είναι να μένουν μύθοι (γέλιο). Ένα μίνι mixtape που θα φτιάχναμε γι’ αυτές τις μέρες θα ήταν το εξής: