By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Η ώρα πάει την ώρα της
οι ένοικοι μετράνε τα κοινόχρηστα
και κάποιος βγάζει
προσεκτικά/προσεκτικά
τη ζωή του από το γκαράζ.
Λέω πως είναι Δευτέρα
γιατί όλοι ξυπνησαμε σκουριασμένοι
όλο κάτι φοβόμαστε
οι αμίλητοι ζητάμε εισιτήριο
οι τρελοί έναν άλλο κόσμο
μπερδεύεσαι στα χείλη μου
εγώ στα πόδια σου
χάνω πού αρχίζω
και πού με φιλάς
αλλά πέσαμε σ’ εποχή ναρκοπέδιο
φτάνω σε σένα διαμελισμένος
-αν φτάνω ποτέ –
και δεν μπορώ να σου περιγράψω τί φοβάμαι
ούτε με τί συνορεύεις
γιατί οι εστέτ παίζουν το Μεσοπόλεμο τους
ακούνε Γούναρη με φανταστικούς νεκρούς
κι εμείς την ίδια ιστορία
μπρος φασισμός/φασισμός και πίσω
μετράω με τις παλάμες Σταδίου-Αθηνάς
στα μισά ξεχνάω τί έψαχνα
μια γάτα γλυτώνει απο ένα ταξί
κι εμείς μια απόσταση ελάχιστη διαδρομή
είκοσι τρία σκαλιά
και πενήντα τρια δευτερόλεπτα μετά
κάπου σημειώνεται ενα πιστοποιητικο θανάτου
για τα όνειρα που ξεχειμωνιάζουν
σε ημιώροφα μάτια
τελευταία δεν εμφανίζονται ζογκλέρ στα φανάρια
η πόλη μοιάζει θλιμμένη
τα παιδιά δεν κολλάνε στα παράθυρα των αυτοκινήτων
κι εγώ πώς να κάνω το τσίρκο ;
λένε πως είναι μια διαταραχή του ιππόκαμπου
κι εγώ φέρνω στο μυαλό
τους ”Πειρατές της Καμινάδας” του Τριβιζά
κι αυτό το ομορφο δώρο μου το έκανε κάποιος
που χτυπούσε τη γυναίκα του
έτσι κι ο Ιούλης είναι πια ένας μήνας ακόμα
δεν παράπεσε τίποτα ανάμεσα
ίσως μόνο μια μέρα που φοβήθηκα
να τελειώσω στην κοιλιά σου
μη λερώσω το λευκό
κι αυτό να είναι κάτι κούφιο
γιατί τώρα που το σκέφτομαι
αναρωτιέμαι
οι ένοικοι μετράνε τα κοινόχρηστα
και κάποιος βγάζει
προσεκτικά/προσεκτικά
τη ζωή του από το γκαράζ.
Λέω πως είναι Δευτέρα
γιατί όλοι ξυπνησαμε σκουριασμένοι
όλο κάτι φοβόμαστε
οι αμίλητοι ζητάμε εισιτήριο
οι τρελοί έναν άλλο κόσμο
μπερδεύεσαι στα χείλη μου
εγώ στα πόδια σου
χάνω πού αρχίζω
και πού με φιλάς
αλλά πέσαμε σ’ εποχή ναρκοπέδιο
φτάνω σε σένα διαμελισμένος
-αν φτάνω ποτέ –
και δεν μπορώ να σου περιγράψω τί φοβάμαι
ούτε με τί συνορεύεις
γιατί οι εστέτ παίζουν το Μεσοπόλεμο τους
ακούνε Γούναρη με φανταστικούς νεκρούς
κι εμείς την ίδια ιστορία
μπρος φασισμός/φασισμός και πίσω
μετράω με τις παλάμες Σταδίου-Αθηνάς
στα μισά ξεχνάω τί έψαχνα
μια γάτα γλυτώνει απο ένα ταξί
κι εμείς μια απόσταση ελάχιστη διαδρομή
είκοσι τρία σκαλιά
και πενήντα τρια δευτερόλεπτα μετά
κάπου σημειώνεται ενα πιστοποιητικο θανάτου
για τα όνειρα που ξεχειμωνιάζουν
σε ημιώροφα μάτια
τελευταία δεν εμφανίζονται ζογκλέρ στα φανάρια
η πόλη μοιάζει θλιμμένη
τα παιδιά δεν κολλάνε στα παράθυρα των αυτοκινήτων
κι εγώ πώς να κάνω το τσίρκο ;
λένε πως είναι μια διαταραχή του ιππόκαμπου
κι εγώ φέρνω στο μυαλό
τους ”Πειρατές της Καμινάδας” του Τριβιζά
κι αυτό το ομορφο δώρο μου το έκανε κάποιος
που χτυπούσε τη γυναίκα του
έτσι κι ο Ιούλης είναι πια ένας μήνας ακόμα
δεν παράπεσε τίποτα ανάμεσα
ίσως μόνο μια μέρα που φοβήθηκα
να τελειώσω στην κοιλιά σου
μη λερώσω το λευκό
κι αυτό να είναι κάτι κούφιο
γιατί τώρα που το σκέφτομαι
αναρωτιέμαι
/____________/
Δεν έχει σημασία
Nikos LeFou Pierrot Ziakas