του Δημήτρη Βεργίνη
Δεν είναι θέμα παραίτησης. Δεν είναι ότι σηκώνω τους ώμους αδιάφορα, ότι δεν είμαι εγώ από εδώ, ότι δεν είναι αυτός ο πλανήτης, οι άνθρωποι, ο πολιτισμός που θέλω. Δεν είναι θέμα αδιαφορίας. Δεν είναι ότι λέω ας κάνουν ό,τι θέλουν, ότι καρφί δε μου καίγεται, ότι εγώ είμαι εγώ κι έξω από εμένα στάχτη και κόλαση. Δεν είναι θέμα μοιρολατρίας. Δεν είναι ότι κοιτάζω παγωμένος απ’ τη γωνία μου τα γεγονότα να έρχονται, την ιστορία να γράφεται, το άσχημο να νικάει και λέω «αφού θα γίνει, τι μπορώ να κάνω;» και δεν κάνω τίποτα.
Όχι, άλλο είναι.
Δεν είναι γεωγραφικό το πρόβλημα. Ελλάδα, Βραζιλία, Συρία, Υεμένη, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, ΗΠΑ, Λιβύη, Ιταλία, Ουγγαρία… Δεν έχει τέλος ο κατάλογος με τις ματωμένες –ή μαύρες- πινέζες πάνω στο χάρτη. Δε θέλω να προσδιοριστώ εθνικά για να βγάλω την άρνηση απ’ τον τίτλο μου. Δεν ψάχνω σύνορα και φυλάκια και τελωνεία και διαβατήρια. Δεν είναι επίσης, σίγουρα, ιστορικό το πρόβλημα. Έχω ρίζες μεν, που μου ‘μαθαν όμως να μην κρατιέμαι εξαιτίας τους. Αντίθετα, να απλώνομαι, να μεγαλώνω τον όγκο του φυλλώματός μου, της ζωής μου δηλαδή. Να φεύγω, να ψάχνω, να ταξιδεύω, να γίνομαι ένα με άλλα χώματα, με άλλα νερά.
Όχι, άλλο είναι.
Δεν είναι θέμα οργής. Δεν είναι ούτε μια παιδική στείρα αντίδραση, ένα όχι για το όχι, ένα κλάμα για το κλάμα, ένα ουρλιαχτό για το ουρλιαχτό, ούτε ένα ώριμο, απόσταγμα εμπειρίας και συγκροτημένο σοφίας ξέσπασμα. Δεν είναι οι γροθιές μου στους τοίχους, τα δαγκώματά μου στα μαξιλάρια, οι φωνές μου στον αέρα. Δεν είναι οι τύποι που μου τη δίνουν, οι ειδήσεις που δεν αντέχω, τα κανάλια που αλλάζω, οι τηλεοράσεις που σπάω. Δεν είναι οι εφημερίδες που δεν πιστεύω, οι έρευνες που με κάνουν καχύποπτο, οι δημοσκοπήσεις που γελάω. Δεν είναι που η αλήθεια ευτέλισε το νόημά της.
Όχι, άλλο είναι.
Είναι που κάθε μέρα βλέπω πιο έντονη τη συλλογική αποκτήνωση του ανθρώπου. Είναι που όροι όπως αγορά, εγχρήματη συναλλαγή, κέρδος, έθνος, βαρβαρότητα, διάκριση, ατομισμός, ιδιοτέλεια, φανατισμός, γλίτσα, σύνορα, φράχτες, φασισμός, ρατσισμός, βία, παραλογισμός κυριαρχούν στις ζωές μας. Είναι που πονάω στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του άγριου βλάκα και δε νιώθω αυτός ο πόνος να διαμοιράζεται –όπως θα όφειλε- στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Είναι που δεν αντέχω τους θανάτους, που δεν αντέχω τη βία και που δεν αντέχω και αυτούς που αντέχουν και τους θανάτους και τη βία. Αυτούς που κρατάνε τα καρφιά τους άκαα στους φράχτες που έχουν περικυκλώσει τη φαιόχρωμη αφασία τους.
——————————–
Μόρια. Άντε γαμήσου σκατόγρια. Σαύρα, ε σαύρα. Άντε γαμήσου. Και το μπαστούνι μακριά. Υεμένη. ΟΗΕ. Όταν ξεσπάσει ο φονικός λιμός τότε θα είναι πολύ αργά για οτιδήποτε. Αυτό που συμβαίνει συνήθως στους λιμούς είναι η απότομη, ξαφνική κατάρρευση. Ιταλία. Σαλβίνι. Πληροφορείται ότι πια καμιά ΜΚΟ, κανένα σωστικό σκάφος δεν ψάχνει για πρόσφυγες στη Μεσόγειο, στα νερά ανάμεσα από Ιταλία και Λιβύη. Ξεσπάει σε γέλιο ικανοποίησης, ευτυχίας μπροστά στις κάμερες. Υποσημείωση. Για το Σεπτέμβρη του 2018 και μετά από αυτή την εξέλιξη, το ποσοστό θανάτων για όσους ταξιδεύουν με βάρκα στη Μεσόγειο πήγε από το 1/49 στο 1/10. Ουγγαρία. Νομοθετείται το παράνομο του να είσαι άστεγος. Αστυνομικοί κόβουν πρόστιμα σε ανθρώπους που κοιμούνται σε παγκάκια. Θα τα πληρώσουν πώς; Ένα αστείο χωρίς γέλιο. Συνενοχή για τη μη αντίδραση στη χώρα δεν υπάρχει; Μεξικό. Ναι, τα καταφέραμε. 5000 άνθρωποι, από την Ονδούρα οι περισσότεροι, πέρασαν τα νότια σύνορα της χώρας με κατεύθυνση προς τις ΗΠΑ. Μια μεγάλη πορεία. Ναι, τα καταφέραμε. Οι άγριες συμμορίες κι η φτώχεια ήταν οι βασικοί λόγοι που τους ανάγκασαν να φύγουν, λένε. Οι συνοριοφύλακες δεν τους σταμάτησαν, οι κάτοικοι τους υποδέχονται με ρούχα και φαγητό. Ο Τραμπ απειλεί. Ναι, τα καταφέραμε, λένε μπαίνοντας στο Μεξικό. Αυτό ήταν το εύκολο όμως. Από εδώ και πέρα; Η πορεία τους συνεχίζεται. Σε ετούτο τον κόσμο που δεν είναι δικός μου.