By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Δεν είχα πού να κρυφτώ.
Στα εργοστάσια
η μαρξιστική θεωρία είχε σκουριάσει
τα μπαρ έχουνε γίνει τσίρκο
κι η αγκάλια σου / ούτε που ξέρω
η γλώσσα μου έχει στομώσει
απ’ το φωταγωγό δεν ακούγονται τα παιδιά
κι όταν σκοντάφτω
κανείς δεν μου απαντά απ’ το υπόγειο
έχω ξεχάσει να βάλω κουρτίνες
και σε σειρά τις κάλτσες στο συρτάρι
στο τραπέζι είναι δυο κούπες
που όλο αλλάζει πρόσωπο η μία
δεν συγκρατώ φυσιογνωμίες
ξεχωρίζω τους ανθρώπους
απ’ τον τρόμο που μυρίζουν
και σκέφτομαι
πώς θα μύριζε το σκοτάδι ;
ή
τον άλλον κόσμο
χωρίς τα μάτια σου σπασμένα
χωρίς βιτρίνες που κλαίνε
και δεν θα έβρισκα τίποτα να σου αγοράσω
ούτε θα έψαχνα τρόπους
να κατανοήσω το σύμπαν
και πώς καμπυλώνει ο χρόνος
για να περάσεις απέναντι
στον δικό μου παράλληλο
εδώ είναι Αθήνα
κι ο Φλεβάρης δεν μου λέει τίποτα πια
δεν σαλεύει τίποτα στο στέρνο
συναντιόμαστε μόνο στα τροχαία
ή στις πορείες
κάνουν σινιάλο οι μελλοντικοί νεκροί
κι οι περαστικοί χειροκροτούν
τα πυροτεχνήματα
η απόγνωση
κρύβεται στο γέλιο όσων τρελάθηκαν
κι εγώ δεν έχω πού να κρυφτώ.
– Σ αρέσει, αλήθεια, αυτή η μουσική ; ” ρώτησε
– Ναι…!
Δεν έπρεπε να βρέξει σήμερα”
Nikos Lefou Pierrot Ziakas