του Μάκη Γεφυρόπουλου
Η φρίκη διαθέτει πολλές όψεις, μα το πιο τρομακτικό πρόσωπό της είναι αυτό με το οποίο κανονικά θα έπρεπε να νιώθουμε οικεία. Ο κίνδυνος που πηγάζει από το ίδιο το «αίμα» μας είναι ύπουλος και συνάμα αδυσώπητος. Επιβλητικός.
Σε μία σχέση μεταξύ γονέα και παιδιού που αναπτύσσεται «αρρωστημένα», η μάστιγα διογκώνεται τάχιστα και εκτραχύνεται, παίρνοντας κολοσσιαίες διαστάσεις αφόρητης δυστυχίας.
Ο ενήλικος παίρνει άμεσα τη θέση του κυρίαρχου εξουσιαστή που πλάθει το παιδί του σύμφωνα με τις εξημμένες επιθυμίες της νοσηρής ψυχοσύνθεσης του, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την ανάγκη για αγάπη και αποδοχή που έχει το εύθραυστο μέρος αυτής της διεστραμμένης και άνισης, διαλεκτικής παθογένειας.
Ο ενήλικος αρχομανής νιώθει σε κάθε μόριο της σαδιστικής ύπαρξής του, την ανάγκη να άρχει, να βασιλεύει και να προΐσταται σε κάθε έκφανση της ζωής του απογόνου του, ως άλλος αναγεννημένος από τα βάθη της ανθρώπινης κόλασης, αυταρχικός θεός.
Λάτρης των συνεκτικών δεσμών του αίματος, δρα ως πεινασμένος βρικόλακας, πιστεύοντας ότι διαθέτει το αναφαίρετο δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στο αδύναμο θύμα του.
Όταν δε το βλέπει σαν προέκταση του εαυτού του και δεν προσπαθεί να ζήσει παρασιτικά μέσα από αυτό, κλέβοντας μαζί με το σώμα και τη καρδιά του, τότε επιχειρεί να το ξεζουμίσει προς όφελος του συναισθηματικού και υλικού του συμφέροντος, επιβεβαιώνοντας με το χειρότερο τρόπο την πνευματική του ένδεια και αναπηρία.
Ο ανήλικος εξουσιαζόμενος, μένει μετέωρος ανάμεσα σε αμφιθυμικά ερεθίσματα, με το «παιχνίδι» της συναισθηματικής διελκυστίνδας να τανύζεται βιαίως και συνεχώς από την αγάπη στο μίσος και τανάπαλιν.
Παγιδεύεται στη δίνη και τις απαιτήσεις μίας εφιαλτικής και κίβδηλης αγάπης και αν δε σταθεί «τυχερός» είναι καταδικασμένος να μείνει δέσμιος σε μία αδιάσπαστη αλυσίδα μικρών, καθημερινών τρόμων.
Σύντομα, θα ενηλικιωθεί. Θα αφήσει οριστικά πίσω του τη χαμένη, μα πληγωμένη παιδική του αθωότητα και από θύμα θα μετατραπεί πιθανότατα σε θύτη, βάζοντας ακόμα ένα λιθαράκι στο θλιβερό ογκόλιθο του πόνου που δυναστεύει την ανθρώπινη καρδιά.
Θα φτάσει όμως και η σειρά του για να παρασύρει το δικό του παιδί στη τερατώδη αμαρτία, βυθίζοντάς το παράλληλα στη κινούμενη άμμο μίας χωρίς όρια, συναισθηματικής αβελτηρίας.
Η εμμονική προσκόλληση στο αίμα και στα υποπροϊόντα του, βάφει τον καμβά της ζωής με το παραμορφωτικό πορφυρό του θανάτου που μαίνεται λυσσασμένος, από τις απαρχές της ιστορίας.
Δυστυχώς δε φαίνεται να έχει τέλος.