Από τον Θωμά Γιούργα
Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι πάρα πολλά.
Είναι ο πληρέστερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, μια εμβληματική φυσιογνωμία που κέρδισε την ευρύτατο θαυμασμό του αθλητικού κοινού παγκοσμίως.
Με τον Δημήτρη Διαμαντίδη πρωταγωνιστή, το ”αγόρι μας το έβαλε”, και η Ελλάδα επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης.
Με τον Δημήτρη Διαμαντίδη ακρογωνιαίο λίθο και αναντικατάστατο υλικό στα χέρια του κόουτς Ομπράντοβιτς δομήθηκε το Panathinaikos Basketball που κατέκτησε και καθόρισε το Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Ο 3D, αυτός ο πολυδιάστατος μύστης της μπασκετικής τριγωνομετρίας κατάφερε να συμβολοποιήσει το ομαδικό μπάσκετ, την υποταγή του ”εγώ” κάτω από το ”εμείς”, την ”deny to lose” νοοτροπία, την στοχοπροσήλωση στην ατομική βελτίωση και τους ομαδικούς στόχους.
Μεταξύ άλλων πολλών διακρίσεων, με το σπάνιο ταλέντο να διαβάζει το γήπεδο και να παίζει μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου μπροστά από τους αντιπάλους του, βρέθηκε στην πρώτη θέση της Ευρωλίγκας σε τελικές πάσες, ασίστ.
Εκτός γηπέδου, στην δημόσια, γεμάτη ήθος και ευγένεια παρουσία του, υπήρξε σχεδόν φοβικός και αντιδημοσιογραφικός, γενικά λιτός, δωρικός και απέριττος.
Μετά και τις δηλώσεις των αδερφών Αντετοκούμπο για τους πρόσφυγες και τους συνανθρώπους μας σε ανάγκη στήριξης, τις δηλώσεις του Λεμπρόν Τζέιμς με αφορμή τον θάνατο του Μοχάμεντ Αλι και τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, αλλά και πολλές άλλες περιπτώσεις πολιτικοκοινωνικής παρέμβασης αθλητικών προσωπικοτήτων, αναρωτήθηκα:
Είχε την ηθική υποχρέωση ο Δημήτρης Διαμαντίδης, και η κάθε τόσο αναγνωρίσιμη αθλητική προσωπικότητα, να τοποθετηθεί δημοσίως με λόγια ή πράξεις, για όσα διαδραματίζονται γύρω μας και κυρίως για το ατελείωτο προσφυγικό δράμα;
Για παράδειγμα, σχετικά πρόσφατη είναι η παρέμβαση αθλητών του ΝΒΑ κατά τις αστυνομικής βίας στις Η.Π.Α. με θύματα κυρίως μαύρους πολίτες (στην φωτογραφία ο Derrick Rose)
Το ερώτημα είναι τρομερά δύσκολο και πολύπλοκο, όπως και τα περισσότερα ηθικά ερωτήματα.
Όμως, κλίνω προς την άποψη ότι ο (κάθε) Δημήτρης Διαμαντίδης οφείλει να παρεμβαίνει με τον τρόπο του για τις ανείπωτες τραγωδίες που διαδραματίζονται γύρω μας.
Προφανώς, δεν θέλω και δεν είμαι σε θέση να κρίνω τον άνθρωπο Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος ίσως και να έχει στηρίξει στην πράξη τόσους ανθρώπους που άλλοι θα χρειαζόμασταν 100 ζωές. Από την άλλη, η βαρύτητα της προσωπικότητας του υπερβαίνει τον αθλητισμό και συνεπάγεται ευθύνες που προεκτείνονται πολύ μακρύτερα των τεσσάρων γραμμών του παρκέ.
Μια πιο γενική φιλοσοφική οπτική
Αν το σκεφτούμε ολιστικά, η ιστορική, γεωγραφική, φυλετική, γονιδιακή τυχαιότητα μπορεί να επηρεάσει άμεσα και καθοριστικά την ζωή μας. Για παράδειγμα, πόσο πλούσιος, πόσο γνωστός, πόσο ελεύθερος θα ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν εάν γεννιόταν το 1840 και μεγάλωνε εν μέσω του Αμερικανικού εμφυλίου;
Αυτό το απλουστευτικό νοητικό πείραμα μας επιτρέπει να καταλάβουμε πόσο εύκολα ”τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς”. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η τυχαιότητα, οι μη εξαρτώμενοι από εμάς παράγοντες στην διαμόρφωση της ζωής μας.
Αυτό το γενικό σχήμα μας επιτρέπει, ίσως, να κατανοήσουμε πόσο εύκολα θα μπορούσαμε να είμαστε οι Άλλοι. Αυτοί οι κολασμένοι, καταδιωγμένοι, άνεργοι, βασανισμένοι, δαχτυλοδεικτούμενοι, άμοιροι άλλοι. Ίσως μας επιτρέπει, μετά από μακρά πορεία συνειδητοποίησης να νιώσουμε ότι είμαστε όλοι αυτοί οι άλλοι.
Από αυτή τη συνειδητοποίηση, εκτιμώ ότι πηγάζει το ηθικό χρέος να χρησιμοποιήσουμε κάθε δυνατό μέσο για την υπεράσπιση και την στήριξη του άτυχου συνανθρώπου μας. Και ένα από τα πρωταρχικά μέσα είναι η διαμόρφωση συνειδήσεων και η δημιουργία ενσυναίσθησης. Υπό αυτή την έννοια, η δημόσια παρέμβαση των ανθρώπων που έχουν ευρεία και βαθιά διείσδυση και απήχηση είναι ένα κοινωνικό υπερόπλο. Άλλωστε πόσες αθλητικές προσωπικότητες δεν έχουν κάνει μαζική κατάληψη σε παιδικά δωμάτια, πόσες φορές δεν τους υποδυθήκαμε σε πλατείες και ανοιχτά γηπεδάκια;
Όταν μια μεγάλη (αθλητική) προσωπικότητα παρεμβαίνει στην δημόσια σφαίρα, κινητοποιεί, προβληματίζει, αφυπνίζει, εμπνέει σε χρόνο dt αμέτρητες συνειδήσεις. Δίνει μία πάσα για σκέψη. Μία πάσα για βαθύτερη κατανόηση και αλληλεγγύη προς αυτούς που κατά τύχη δεν είμαστε εμείς.
Αυτή είναι η πάσα που δεν κατάφερε να δει ακόμα στο ανοιχτό γήπεδο ο μετρ των ασίστ Δημήτρης Διαμαντίδης. Αυτή είναι η ασίστ που δεν τόλμησε να επιχειρήσει μέχρι σήμερα.
Ίσως το μόνο ερωτηματικό σε μία καριέρα και μία παρουσία γεμάτη θαυμαστικά.
Πλέον, αυτή την πάσα, αυτή την διάσταση περιμένουμε να δούμε από τον 3D, αλλά και από κάθε αθλητική προσωπικότητα με κοινωνική γείωση.