Διάβασα τις δυο αυτές ειδήσεις, τη μία μετά την άλλη.
Η πρώτη αφορά στη μετά θάνατον βράβευση του παπα-Στρατή από τη Λέσβο, ο οποίος, αν και χτυπημένος από τον καρκίνο, βοήθησε πάνω από 10.000 ανθρώπους, κυρίως πρόσφυγες αλλά και ντόπιους. Μάλιστα η χρόνια πάθησή του δεν τον εμπόδισε να κυκλοφορεί διασωληνωμένος με μπουκάλες οξυγόνου και να συνεχίζει να προσφέρει μέσα από τη Μ.Κ.Ο. «Αγκαλιά».
Η δεύτερη είδηση μιλούσε για έναν οδηγό ασθενοφόρου, ονόματι Mohammad Alaa Aljaleel, ο οποίος συνεχίζει να ζει εδώ και έναν χρόνο στην κατεστραμμένη πόλη Αλέππο της Συρίας προκειμένου να ταΐζει τις γάτες που άφησαν πίσω τους όσοι αναγκάστηκαν να φύγουν πρόσφυγες για να γλιτώσουν από τον πόλεμο.
Δεν ήξερα ποιο από τα δύο θέματα να ανεβάσω. Όχι, δεν εξισώνω το μέγεθος του έργου των δύο ανθρώπων.
Εξισώνω όμως τις καρδιές τους που είναι γεμάτες ανθρωπιά, αγάπη και καλοσύνη. Γιατί όταν υπάρχουν αυτά στην καρδιά, δεν ξεχωρίζεις τις ψυχές.
Όταν έχεις θέληση να προσφέρεις, το κάνεις με ό,τι μπορείς.
Όταν είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, είσαι με όλους και όλα. Άξιοι, λοιπόν, και οι δυο αφού αποτελούν αφορμές να αποκατασταθεί η πίστη μας στην ανθρωπότητα.