Από τον Johnny Brokovich
Σταθεροί στη θεματολογία και το στυλ τους, οι αδερφοί Νταρντέν στο ‘’Deux jours, une nuit’’ (2014), πραγματεύονται τα προσωπικά αδιέξοδα του καθενός μέσα στον αδηφάγο καπιταλισμό.
H πρωταγωνίστρια (Marion Cotillard) πρόκειται να χάσει τη δουλειά της, αφού οι συνάδελφοι της προτίμησαν το χρηματικό bonus από το να υπάρχει ένας εργαζόμενος παραπάνω. Στο δίλημμα που τους έθεσε η εργοδοσία, κοίταξαν την πάρτη τους.
Η κοπέλα αυτή μαζεύει τα κομμάτια της και μαζί όσο κουράγιο της έχει απομείνει, ενώ παλεύει και με την κατάθλιψη, επιχειρεί (έχοντας στο πλάι της την αδιαπραγμάτευτη, ακούραστη και αμέριστη στήριξη του συντρόφου της) να ανατρέψει την κατάσταση. Θα πιάσει μία μία και έναν έναν τους εργαζομένους και όπως ο συγκλονιστικός Χένρι Φόντα στο ‘’12 ένορκοι’’, θα προσπαθήσει να αλλάξει την ψηφοφορία. Στο τέλος, η κατάκτηση της ψυχολογικής ανάτασης της θα μπορεί να υποστηρίξει την οποιαδήποτε επιλογή της.
Απογειώνοντας τον ρεαλισμό, ο οποίος προκαλεί μία αυθόρμητη ταύτιση στον θεατή, μία μέθεξη όπως της αρχαίας τραγωδίας, κατορθώνει να αποφύγει το εύκολο μελό και αναζητά μαζί μας τη δύναμη του καθενός και της καθεμιάς από μας να κάνει την υπέρβαση: Από τα εμπόδια, τα προβλήματα, τις ματαιώσεις και τις απογοητεύσεις.
Δεν μπορούν να υπάρξουν βαθμολογίες προτεραιοτήτων ή κώδικες ηθικής/αξιών, αλλά το μόνο βέβαιο είναι οτι χωρίς κάποιες σταθερές όπως η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η ‘καλοσύνη’ -όσο γενικός κι αν είναι ο όρος- η ζωή είναι απάλευτη.
Οι Νταρντέν καταφεύγουν πάντα στην εξύψωση του ανθρωπισμού. Και το καταφύγιο είναι πάντα το μέρος όπου είσαι ασφαλής από όλο τον πνιγερό παραλογισμό που βλέπουμε γύρω μας. Λένε οτι ο κόσμος θα πάει προς το καλύτερο μόνο αν βελτιώσουμε τις σχέσεις μεταξύ μας. Η εσωτερική δύναμη φορτίζεται, δυναμώνει από την επαφή, την επικοινωνία, την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη.
Έχοντας σαν καμβά το πρόσωπο της Μαριόν Κοτιγιάρ, όχι σαν μίας κινηματογραφικής ντίβας αλλά μιας καθημερινής κοπέλας, οι Αφοι Νταρντέν δεν κάνουν το σινεμά που γεμίζει αίθουσες και πουλάει ποπ κορν, αλλά μιλάνε για διαχρονικά οικουμενικά θέματα που αφορούν τους πάντες. Η απόφαση της στο τέλος δεν εκπλήσσει, αλλά υποστηρίζεται πλήρως από την ανάπτυξη του χαρακτήρα της μέσα σε ένα άψογο σενάριο.
Τα απλά και συνάμα ζωτικής σημασίας και απεριόριστης αξίας, αυτά που κακώς θεωρούνται δεδομένα χωρίς αγωνιστικότητα, αυτά που ήταν δικαίως κεκτημένα μα τώρα χάνονται και μεις το υπομένουμε παθητικά και αδιαμαρτύρητα είναι αυτά που θα δώσουν τον σπινθήρα για την πρόοδο, τη δημιουργία, τη βελτίωση, την ανάπτυξη, την επανάσταση και άλλες έννοιες που εκτιμώνται όταν κατακτώνται.
Μία ταινία που δεν καλλωπίζει, που δεν επιδιώκει να γίνει ηθικοπλαστική αλλά καλλιεργεί τα ήθη, που επικαλείται το συναίσθημα και εξυμνεί τον άνθρωπο. Αυτόν, τον μικρό, τον μέγα.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 22.10.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.
